نرخ بارگذاری

زنان والیبالیست در الگوهای حرکتی که با کاهش شتاب، فرود و چرخش های مکرر همراه هستند، 2 تا 10 برابر بیشتر از مردان دچار آسیب لیگامان صلیبی قدامی می شوند.هدف این تحقیق بررسی تأثیر شش هفته تمرین بازخوردی بر اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری   مرتبط با آسیب اندام تحتانی در فرود بعد از دفاع موفق و ناموفق والیبال در زنان والیبالیست دانشگاهی بود. 32 والیبالیست زن با دامنه سنی 18-24 سال، انتخاب شد و بصورت تصادفی در دو گروه، تمرینات بازخوردی (16نفر) و کنترل (16نفر) تقسیم بندی شدند. به منظور اندازه گیری اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری از صفحه نیرو در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. براساس یافته های پژوهش سطح معناداری برای اوج اول و دوم  VGRFدر فرود استیک به ترتیب (003/0 و004/0 P=)، در فرود استپ بک بترتیب (005/0 و012/0 P=)، ROL اول و دوم در فرود استیک بترتیب (008/0 و011/0 P=) در فرود استپ بک به ترتیب (002/0 و016/0 P=) گزارش شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات بازخوردی با اعمالتغییراتمعناداربر روی عوامل خطر آسیب لیگامان صلیبی قدامی تأثیرات مثبتی در جهت پیشگیری از آسیب در بازیکنان والیبال داشته است. پیشنهاد می شود می توان برای کاهش عوامل خطر مرتبط با آسیب لیگامان صلیبی قدامی و همچنین یادداری صحیح و انتقال تکنیک های ایمن در طول جلسات تمرینی به مسابقات از تمرینات بازخوردی بهره مند شد.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر خستگی القاشده بر مؤلفه های نیروی عکس العمل و نرخ بارگذاری در حین فرود بود. ۱۵ نفر مرد سالم در این مطالعه شرکت کردند. نقاط اوج و فرود نیروی عکس العمل، زمان رسیدن به آن ها و نرخ بارگذاری در آزمودنی ها، قبل و بعد از خستگی با صفحه نیروی کیستلر استخراج شدند. نتایج مؤید کاهش حداقلی نیروی عمودی عکس العمل در تماس پنجه پا با زمین و افزایش حداقل نیروی عمودی عکس العمل در تماس پاشنه پا با زمین ( Fz4 ) بود. همچنین نتایج نشان داد در افرادی که در معرض خستگی قرار دارند، زمان رسیدن به حداقل نیروی عمودی عکس العمل در تماس پاشنه با زمین سریع تر است. تغییر مؤلفه های نیروی عکس العمل و زمان رسیدن سریع تر به نیروی عکس العمل عمودی هنگام تماس پا با زمین خود عاملی خطرزا در پرش یا فرودها تلقی می شوند. بنابراین ارائه راه کارهای پیشگیری از این عامل خطر می تواند نقشی بسیار مهم ایفا کنند. بنابراین، پیشنهاد می شود بازخورد حاصل از تغییرات این پارامترهای بیومکانیکی مکمل راه کارهای درمان و پیشگیری از این عوامل خطر در فعالیت و بازتوانی درمانگران، فیزیوتراپ ها و سایر گروه ها شود.

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر آنی ماساژ بر توزیع فشار کف پایی افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا حین راه رفتن است. 15 نفر از افراد مبتلا به بی ثباتی مچ پا در این پژوهش شرکت کردند. پارامترهای اوج فشار کف پایی، اوج نیرو، زمان رسیدن به اوج نیرو و نرخ بارگذاری در نواحی ده گانه پا حین راه رفتن، قبل و بعد از ماساز اندازه گیری و ثبت شد. نتایج نشان دادند حداکثر فشار کف پایی در متاتارسال اول (034/0 p= ) و حداکثر نیروی در نواحی متاتارسال اول (03/0 p= )، بخش میانی پا (045/0 p= ) و بخش داخلی پاشنه (005/0 p= ) بعد از ماساژ کاهشی معنادار داشت. زمان رسیدن به حداکثر فشار کف پا در ناحیه میانی پا (041/0 p= ) و زمان رسیدن به حداکثر نیرو در ناحیه میانی پا پس از ماساژ افزایش معناداری نشان داد (041/0 p= ). نرخ بارگذاری در هیچ کدام از نواحی پا، بین قبل و بعد ماساژ تفاوت معناداری نداشت. بر اساس نتایج حاضر می توان ماساژ را مداخله ای برای بهبود توزیع فشار و متعاقب آن کاهش بروز آسیب مجدد و کاهش اثرات منفی این نوع آسیب پیشنهاد کرد.