میثم بیک

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر محتوای بازخورد افزوده بر اکتساب، یادداری، انتقال مهارت حرکتی و انگیزش درونی و رابطه ادراک- عمل با سطح عملکرد در کودکان و نوجوانان بود. تعداد 50 کودک (میانگین سنی 5/1 ± 23/10 سال) و 50 نوجوان (میانگین سنی 15/1 ± 36/۱۵ سال) به صورت نمونه گیری دردسترس و هدفمند از مدارس پسرانه ناحیه دو مشهد انتخاب شدند و به تفکیک عامل سنی، به صورت تصادفی طبقه ای (ماهر و مبتدی) در گروه بازخورد عمومی یا غیرعمومی جای گرفتند. تکلیف شامل مهارت ضربه فوتبال به اهداف ازپیش تعیین شده بود. دقت اجرا در آزمون های اکتساب (مرحله های یک و دو)، یادداری فوری، یادداری تأخیری و انتقال اندازه گیری شد. از پرسش نامه انگیزش درونی رایانبرای سنجش انگیزش درونی شرکت کننده ها بعد از مراحل اول و دوم اکتساب استفاده شد. ادراک- عمل افراد مبتدی و ماهر نیز بعد از مرحله اول اکتساب سنجیده شد. یافته ها نشان داد که تفاوت بین گروه های بازخورد در مرحله اول اکتساب معنادار نیست؛ اما در آزمون های مرحله دوم اکتساب، یادداری فوری، تأخیری و انتقال معنادار است. نتایج سنجش انگیزش درونی نشان داد که تفاوت بین گروه های بازخورد معنادار است. برای سنجش ادراک- عمل از همبستگی بین امتیازات و تخمین اندازه ادراک شده هدف استفاده شد که نتایج نشان داد که رابطه بین ادراک و عمل افراد مبتدی و ماهر معنادار است. نتیجه گیری پژوهش حاضر این است که استفاده از محتوای بازخورد غیرعمومی نسبت به بازخورد عمومی باعث یادگیری حرکتی و انگیزش درونی بیشتر در کودکان و نوجوانان می شود.

مقدمه : هدف مطالعه ی حاضر با هدف تعیین تأثیر آرایش های تمرین آشکار و ضمنی بر اکتساب و یادگیری مهارت حرکتی در کودکان دارای فلج مغزی همی پلاژی اسپاستیک انجام شد. روش: جامعه ی آماری این پژوهش را دانش آموزان مدارس استثنایی شهر تهران تشکیل می دادند. از این جامعه 40 کودک هفت تا 13ساله ی راست دست مبتلا به عارضه ی فلج مغزی همی پلاژی به صورت دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در چهار گروه تمرینی مسدود، تصادفی، تعدیل سازی مقیاس و کم خطا تقسیم شدند. مراحل تحقیق شامل اکتساب، یادداری، آزمون تکلیف ثانویه و انتقال بود، و تحت نظر متخصص کاردرمانگر انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه با اندازه گیری های مکرر نشان داد که اثر اصلی گروه در تمام مراحل معنا دار است (05/0 P < ). در واقع، آرایش های تمرین ضمنی (کم خطا، تعدیل سازی مقیاس) در مراحل اکتساب، یادداری، تکلیف ثانویه و انتقال به طور معناداری عملکرد بهتری نسبت به آرایش تمرین آشکار (مسدود و تصادفی) داشتند. نتیجه گیری: نتیجه گیری کلی پژوهش حاضر این است که استفاده از آرایش تمرین ضمنی، نقش حافظه ی کاری را در مراحل اولیه یادگیری حرکتی در کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلاژی کاهش می دهد. به طور کلی، پژوهش حاضر درک تأثیر شیوه های ضمنی بر اکتساب و یادگیری مهارت های حرکتی را افزایش داده و نظریه ی بازپردازش آگاهانه را تأیید می کند.

هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تمرینات یوگا بر کارکردهای حرکتی کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی بود. شرکت کنندگان 26 کودک با اختلال (بین سنین شش تا 10 سال) بودند که به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. سپس، آن ها به طور تصادفی به گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 12 هفته در تمرینات یوگا شرکت کردند؛ درحالی که گروه کنترل درطول این مدت به فعالیت های روزانه خود پرداختند. هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون شرکت کردند و بعد از چهار ماه، آزمون پیگیری را انجام دادند. نتایج نشان داد که تمرینات یوگا تأثیر مثبتی بر کارکردهای حرکتی (زمان واکنش، زمان حرکت و زمان پاسخ) کودکان با اختلال دارد. همچنین، تمرینات یوگا می توانند برای بهبود کارکردهای حرکتی در کودکان با اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی استفاده شوند.

هدف: هدف این مطالعه بررسی تأثیر تمرین ترکیبی بر کارکردهای توجهی و عملکرد تحصیلی در کودکان دارای ای.دی.اچ.دی بود. مواد و روش ها: سی کودک ای.دی.اچ.دی به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (میانگین سنی، 45/1±33/9 سال) و کنترل (میانگین سنی، 49/1±07/9 سال) جای گرفتند و 18 کودک دارای رشد طبیعی نیز به عنوان گروه کنترل (میانگین سنی، 25/1±17/9 سال) به کار گرفته شد. معیارهای ورودی شامل هوشبهر طبیعی و زیر نوع غلبه با بی توجهی اختلال و معیارهای خروجی شامل شرکت نکردن در بیش از یک سوم جلسات تمرینی و پس آزمون بود. مداخله تمرینی شامل برنامه ترکیبی بود که به مدت هشت هفته (سه جلسه 60 دقیقه ای در هفته) انجام شد. گروه های کنترل در این مدت به فعالیت های روزانه خود پرداختند. کارکردهای توجهی (درصد خطای توجه، درصد خطای تکانش گری و زمان واکنش) شرکت کنندگان توسط تکلیف برو/نرو و عملکرد تحصیلی از طریق نمرات ریاضی و املاء، قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها:  نتایج نشان داد که گروه تجربی در پس آزمون تفاوت معناداری در متغیرهای درصد خطای توجه، زمان واکنش و عملکرد تحصیلی نسبت به پیش آزمون دارد، در حالی که در گروه های کنترل تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون دیده نشد. نتیجه گیری:  استفاده از برنامه تمرین ترکیبی به عنوان فعالیت ورزشی که ترکیبی از تمرین های هوازی و تقاضاهای توجهی اضافی می باشد، می تواند نشانه های توجهی و عملکرد تحصیلی در کودکان دارای ای.دی.اچ.دی را بهبود بخشد.