عیسی زارع درنیانی

 یعتبر الزمن من بین العناصر المکونه للروایه مابعدالحداثیه عنصراً أکثر أهمیه فی الحکی وتحسین بنیه السرد. قدم جیرار جینیت، أحد المنظرین المشهورین فی هذا المجال، إطارًا نظریًا واضحًا لتحلیل عنصر الزمن فی الروایه، حیث یعتقد أنه عند تحلیل زمن السرد ومقارنته بالزمن التقویمی، یجب علینا تحلیل ثلاثه مقولات مهمه وهی: الترتیب والمده والتواتر، من أجل رصد وتقییم أهم تقنیات الوقت المستخدمه فی الروایات المعاصره. روایه "فرانکشتاین فی بغداد" لأحمد سعداوی هی روایه مناسبه للتحلیل على أساس نموذج جینیت وفحص تجلیات عنصر الزمن بسبب ترکیزها الکبیر على المفارقات الزمنیه. لذلک، تحاول هذه الدراسه وبالاعتماد على المنهج الوصفی التحلیلی أن تتطرق إلی عنصر الزمن واکتشاف الجوانب البارزه للمفارقات الزمنیه فی روایه "فرانکشتاین فی بغداد" بوصفها إحدی أبرز الروایات مابعد الحداثیه. أظهرت النتائج أن السارد لم یتابع الزمن الترتیبی المنطقی واستخدم مختلف أسالیب کسر الزمن کالاسترجاع والاستباق، والتسریع السلبی، والتسریع الإیجابی، وهذه المفارقات الزمنیه منحت الراوی إمکانیات تناسب اختیاراته الفنیه وغایاته الجمالیه.

یلفتنا دراسه الأساطیر والأعمال الأدبیه القدیمه والحدیثه، أنّنا نقرأ قصصاً موضوعها الصراع بین الأقارب؛ وخاصه بین الابن والأب. یعبّر عن هذا الموضوع بأشکال عدّه منها: الأسطوره والمأساه والسرد الدینی والملحمه والخرافه. وهی قریبه من بعضها البعض فی العناصر، والبنیه ولدیها فی الوقت عینه خصائصها الخاصه التی تقسّم بها وتمیّزها عن غیرها، لذلک نظراً لأهمیه هذا الموضوع، تشیر الدراسه هذه، إلی دراسه الابن والأب فی القصتین؛ قصه رستم وسهراب من قصص شاهنامه الفارسی وقصه بدر الدین وعجیب من قصص ألف لیله ولیله العربی. وبما أنّ هاتین القصتین تمثلان نوعین مختلفین من الأدب. اعتمدنا فی هذه الدراسه علی المنهج التحلیلی- الوصفی حسب منهج المقارنه علی طریقه المدرسه الأمریکیه فی الأدب المقارن. یمکننا رؤیه الهیکل العام للقصتین من خلال الترکیز علی موضوعهما وهو دراسه الابن والأب، علماً بأنّ أحدهما یمثل مأساه والأخری هی أسطوره. تشیر نتائج دراستنا إلی أنّ القصتین اشترکتا فی توظیف عناصر القصه، وتشابهت فی بدایتهما وفی التنویر النهائی أمّا الاختلاف فی کیفیه المعالجه التی بدات قضیه وطنیه عند سهراب، وفی حین بدات صراعا شخصیا عند عجیب، فخاتمه قصه رستم وسهراب تراجیدیه مأساویه بعد أن عرف الأب ابنه وقصه بدر الدین وعجیب کانت نهایتها مفرحه سعیده. وفی النتیجه لاتخلو القصتان معاً من الفوائد التعلیمیه والأخلاقیه.

نقد و بررسی آثاری که به گونه های خاص انواع ادبی پرداخته و در میان اهل زبان مقبولیت بسیاری یافته اند از ارزش بالایی برخوردار است. در این میان بررسی و نقد آثاری چون مجمع الأمثال ابوالفضل میدانی که در دوره های آغازین ادبیات عربی تدوین شده، قابل توجه می باشد؛ چه آنکه با هدف جلوگیری از تحریف و نابودی میراث ارزشمند ضرب المثل و تبیین آن گردآوری شده است. در این راستا پژوهش حاضر بر آن است تا در قالب نقد ساختاری و با شیوه ای توصیفی – تحلیلی، شناخت عمیق تر و علمی تری از این اثر ارائه دهد. نتایج پژوهش از وجود طرحی منسجم در چارچوب بندی ساختار درونی و متناسب با موضوع، حکایت دارد. همچنین شرح و تبیین ضرب المثل ها با استفاده از شواهد قرآنی، اشعار، روایت، داستان و معاجم لغوی، گویای قوت جنبه ی علمی و استنادی کتاب می باشد و بیانگر تألیفی مبتنی بر تخصص زبانی در متناسب ساختن آن با تنوع سلایق مخاطبان است که با بهره گیری از بن مایه های زبانی و فرهنگی نقش قابل توجهی در استحکام میراث زبانی، تاریخی و فرهنگی قوم عرب ایفا نموده است. علیرغم این امتیازات، کاستی هایی همچون: وجود ابهام در شرح برخی ضرب المثل ها و تکرار مکررات، اهتمام به تحقیق و تعلیقی علمی متناسب با تحولات زبانی بر چنین اثری را ضروری می سازد.

ادبیات پایداری در دنیا در اغلب موضوع ها و زبان ها، جهت گیری واحدی را دنبال می کند و شاعران و نویسندگان این ادبیات هم تحت تأثیر اغراض مشترک، تلاش می کنند تا مهم ترین بن مایه های پایداری را در آثار خود منعکس کنند و به این طریق مردم را در راه مبارزه با اهداف عالی زندگی خود تشویق نمایند و بسا بررسی این بن مایه ها در دو زبان مختلف، مفهوم پایداری را تقویت می کند و بر میزان تأثیرگذاری آن بر اندیشه ها می افزاید لذا در این پژوهش با روش تحلیلی- مقایسه ای مبتنی بر مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، سعی شده است بن مایه های مشترک پایداری در دو زبان مختلف- تازی و پارسی- با محوریت شعر دو شاعر، احمد مطر و نصرالله مردانی بررسی شود و مفاهیم مشترک پایداری- ستایش آزادی و آزادگی، عشق به وطن، دعوت به مبارزه و قیام و بهره گیری از نمادهای ملی، مذهبی و قومی- در اشعار هر دو مقایسه شود و بیش از پیش زوایای پنهان و ناگشوده ادبیات پایداری را در عراق و ایران بنمایاند و از مهم ترین یافته های این پژوهش آن است که احمد مطر ، زبانی طنزآمیز و مأیوسانه و نصرالله مردانی زبانی حماسی، آرمانی و امیدوار کننده تحت تأثیر روزگاران و ادبیات خویش در بیان بن مایه های مشترک ادبیات پایداری دارند، و هر دو در بیان نمادهای ملی و مذهبی سرآمد هستند.

جوانمردی و عیاری که آن را «فتوت» نیز ترجمه کرده­اند، از پدیده­های بسیار مهم تاریخ اجتماعی ایران و سپس کشورهای اطراف آن بوده است و شیوه­ای از حیات روحی است که به نظر می­رسد ریشه های آن در ایران پیش از اسلام پایه گذاری شده است. آن ها به دسته های مختلفی تقسیم می شوند که در ادب فارسی «عیاران» و در ادب عربی «صعالیک» نامیده می شوند. عیاران، گروهی از جوانمردان بودند که اصول اخلاقی و مبارزاتی ویژه ای را برگزیده و جوانمردی را پیشه خود ساخته بودند و صعالیک هم که به صورت «الفقیرُ الذی لا مالَ له» تعریف می­شوند، افرادی بودند که بهره ای از مال و ثروت نداشتند و به خاطر فقر و عدم توازن اجتماعی به این جرگه پیوستند. در این پژوهش می کوشیم با تکیه بر مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی که شرط تطبیق را صرفاً وجود زمینه­های تأثیر و تاثّر نمی­داند، به بررسی مقایسه­ای این دو گروه در قالب زمینه های پیدایش و مضامین اخلاقی و اجتماعی مشترک بپردازیم. به نظر می­رسد علت اصلی تشکیل هر دو گروه، نبود جامعة عدالت محور و توازن اجتماعی بوده است. مهم ترین ویژگی­های اخلاقی و اجتماعی مشترک این دو گروه عبارت اند از: بخشندگی؛ صبر در برابر سختی ها؛ شجاعت؛ جوانمردی؛ حمایت از فقرا؛ داشتن مهارت ­های جنگی ازجمله تیر اندازی؛ نبردهای شبانه و دزدی و راهزنی. این مقاله ضمن اشاره به ویژگی­های مشترک اخلاقی و اجتماعی، به بررسی علل پیدایش این دو گروه نیز می پردازد.