ضابطه مندی و سنجه های فعالیت های اطلاعاتی در فقه سیاسی شیعه (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
فعالیت اطلاعاتی از جمله امور لازم در هر حکومتی، است؛ اما از آن جاکه این فعالیت، گاهی مستلزم اِعمال رفتارهای غیرشرعی است، از مؤلفه های چالشی در نظام سیاسی اسلامیِ مبتنی بر رفتارهای شریعت مدار است. به همین علت است که بحث مذکور، در حوزه ی فقهی و در خصوص مباحث حکمرانی اسلامی، اداره ی مطلوب جامعه و کارآمدی حکومت اسلامی، مورد توجّه اندیشمندان قرار گرفته است. تحقیق حاضر در چارچوب فقه سیاسی، بر اساس روش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر روش شناسی اجتهاد، درصدد تبیین رویکردِ حجیّت شرعی رفتارهای کارگزاران فعالیّت های اطلاعاتی در فقه اسلامی و کارآمدی نظام اسلامی در فائق آمدن بر دشمن در حوزه های اطلاعاتی و وصول به غایات اسلام در حوزه ی حکمرانی است. طبعاً فعالیّت اطلاعاتی در صورتی می تواند از سوی کارگزاران اطلاعاتی مورد استفاده قرار بگیرد که مقیّد به ضوابطی برآمده از شریعت، عقل یا عرف باشد که از آن جمله می توان به ضوابطی چون عدالت ورزی، حفظ نظام، انطباق حداکثری بر شریعت، انطباق بر خرد جمعی، اعتدال، تحقق غایات شرع، مصلحت سنجی و حفظ جان مسلمانان، اشاره کرد. با افتراض فعالیّت های اطلاعاتی در نظام اسلامی در راستای برتری جویی بر دشمن و حفظ نظام اسلامی، ضمن تفکیک رفتارهای به ظاهر مخالف شریعتِ کارگزاران اطلاعاتی به رفتارهای فردی و حاکمیّتی و تأکید بر اصل عدم ارتکاب رفتارهای غیرشرعی، در این تحقیق نشان داده می شود که تنها مواردی در حوزه ی امور فردی و حاکمیّتی قابل قبول خواهد بود که رفتارهای اطلاعاتی از سوی کارگزاران حکومتی، ذیل ضوابط عامّ فقهی قرار گرفته و در راستای تحقّق غایات شریعت به کار گرفته شود.Regularity and Measurements of Intelligent Activities in Shiite Political Jurisprudence
Intelligence activities are necessary for every government. However, since they may involve religiously illegitimate behaviors, they pose a challenge to an Islamic political system that is based on Sharia. This is why the issue has drawn the attention of scholars in the field of jurisprudence, particularly the issues of Islamic governance, ideal administration of the society, and efficiency of the Islamic government. The present study is conducted in terms of political jurisprudence, drawing upon the descriptive-analytical method and the methodology of ijtihad. It seeks to account for the Sharia-based legitimacy of intelligent agents in Islamic jurisprudence and the efficiency of the Islamic government in overcoming its adversaries in intelligence matters to achieve the Islamic objectives in governance. To be sure, agents involved in intelligence activities may be committed to Sharia-based, rational, or commonsensical regulations such as justice, protection of the order, maximal conformity to Sharia, conformity to collective reason, moderation, realization of religious objectives, exigencies, and protection of the lives of Muslims. Assuming that intelligence operations in the Islamic government are intended as means of overcoming the enemies and protecting the Islamic system, this research distinguishes the apparently illegitimate acts of intelligence agents into individual and governmental acts and highlights the primacy of refraining from committing anti-Sharia behaviors. Moreover, it shows that individual and governmental anti-Sharia practices are acceptable only if they fall under general jurisprudential principles and criteria, serving the ultimate purposes of Sharia.
تبلیغات
