پارک های فناوری ابزاری برای پاسخگویی به نیازهای صنعت و حرکت به سمت اقتصاد دانش محور با استفاده از توان علمی دانشگاه ها درنظر گرفته شده اند. در ایران، به علت مالکیت و راهبری وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در اغلب پارک های فناوری، محوریت عملکرد پارک ها برمبنای عرضه علم، نوآوری و فناوری است. در این میان، رویکرد اقتصادی و تولید ثروت از راه پارک ها کم رنگ و اهمیت تقاضای صنعت و بازار در نوآوری و تولید فناوری نادیده گرفته شده است. به منظور بررسی تناقض میان مفهوم و عملکرد پارک های ایران، در این مقاله طی مصاحبه های انجام شده با مدیران و کارشناسان، دو پارک فناوری شهر شیراز، که در مالکیت وزارتخانه های دفاع و علوم اند، با دو الگوواره مختلف مقایسه شده اند. در این مطالعه، با استفاده از سه رویکردِ سیاستگذاری فناوری و نوآوری از جنبه عرضه و تقاضا، الگوی اجرای پارک ها و ویژگی نسل های متفاوت پارک های فناوری، این دو پارک بررسی و مقایسه شده است. براساس نتایج حاصله، می توان تأثیر مثبت و کارآمد، محوریت تقاضا و حضور فعال صنعت را در طراحی، اجرا و راهبری پارک های فناوری مشاهده کرد که از ویژگی های نسل سوم پارک های فناوری است.
