در سال 1980، ناسا از سطح آمادگی تکنولوژی (TRL) به عنوان ابزاری برای ارزیابی بلوغ یک فنّاوری خاص و مقیاسی برای مقایسه فنّاوری ها استفاده کرد. مقیاس TRL اندازه گیری بلوغ یک فنّاوری منحصربه فرد با توجه به کاربرد عملیاتی در محیط یک سیستم است. مجموعه جامع تر از ارتباطات هنگامی برقرار می شود که این ارزیابی از فنّاوری ای منحصربه فرد به بستر یک سیستم منتقل شود که ممکن است باعث تعامل بین چندین فنّاوری شود. از آنجا که سطح آمادگی سیستم (SRL)، ترکیبی ریاضی از TRL و سطح آمادگی یکپارچه سازی (IRL) است و معیاری برای ارزیابی بهبود در توسعه سیستم های اصلی و زیرساختی است، این پژوهش با استفاده از روش میانگین خطا و بهره گیری از TRL و IRL سطح آمادگی سیستم برقی یک صندلی پرّان از یک جنگنده را بررسی و برآورد می کند. برای تسهیل در محاسبه، از ماتریس ساختار طراحی (DSM) برای تجسم مؤلفه ها و انجام دادن محاسبات ضروری استفاده می شود. درانتها، با توجه به مقدار تخمین زده شده از سطح آمادگی سیستم (95/3)، این نتیجه به دست آمد که سیستم مدنظر در ورودی مرحله توسعه ساخت است و با انجام دادن آزمایش های متنوع و مکرر سیستم در این فاز تثبیت می شود و با دستیابی به توانایی و قابلیت عملیاتی شدن، نیازهای مأموریت را برآورده می کند.
