سجاد روشنی

شانه منجمد عارضهای است که منجر به کاهش حرکت و ایجاد درد در مفصل گلنوهومرال میشود که همراه با مشکلات قلبی و دیابتی گزارش شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره برنامه چهار هفتهای الکتروتراپی و حرکت درمانی منتخب بر میزان درد و دامنه حرکتی شانه منجمد بود. نوزده بیمار مبتلا به عارضه شانه منجمد(FSS) با میانگین سنی 37/56 سال به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل را بیمارانی تشکیل دادند که برنامه الکتروتراپی روی آنها اجرا شد و گروه تجربی علاوه بر برنامه الکتروتراپی برنامه تمرین بدنی را اجرا کردند. درد هنگام فعالیت و درد شبانه بیماران با استفاده از مقیاس VAS ارزیابی گردید. دامنه حرکتی در پایان هر هفته درمانی به مدت چهار هفته مورد ارزیابی قرار گرفت. اطلاعات گرد آوری شده با استفاده از آزمونهای آماری تست t Repeated Measures ANOVA و Post-Hoc توکی در سطح معنی داری (05/0≥P) تجزیه و تحلیل شد. در بررسی کاهش میزان درد هنگام فعالیت از پیش آزمون به پس آزمون تفاوت معنی داری برای هردو گروه درمانی وجود داشت (05/0>P). در مقایسه بین گروهها با وجود اینکه کاهش درد در زمان فعالیت گروه تجربی بیشتر بود اما این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نبود (300/0=P). در بررسی کاهش میزان درد شبانه از پیش آزمون به پس آزمون تفاوت معنی داری برای هردو گروه درمانی وجود داشت (05/0>P). در مقایسه کاهش میزان درد شبانه بین گروه تجربی و کنترل کاهش درد در گروه تجربی به طور معناداری از گروه کنترل بیشتر بود (032/0=P). در بررسی افزایش دامنه حرکتی مفصل شانه از ارزیابی اولیه تا هفته چهارم تفاوت معنیداری در گروه تجربی وجود داشت (05/0>P). اما این تفاوت در گروه کنترل معنادار نبود (05/0P). نتایج حاصله نشان داد که بهطور کلی حرکت درمانی منتخب نسبت به الکتروتراپی در بهبود درد و کاهش دامنه حرکتی افراد مبتلا به عارضه شانه منجمد مؤثرتر است.

شانه منجمد از دلایل درد و ناتوانی شانه ودر ارتباط با پاسچر ضعیف و محدودیت حرکتی کمربند شانه است. هدف مقایسه پاسچر بالاتنه و دامنه حرکتی شانه در زنان مبتلا به شانه منجمد و سالم است و بر روی 30 زن مبتلا و 30 زن سالم انجام شد. زاویه سر و شانه به جلو، از تصویربرداری، دامنه ی حرکتی فلکشن، ابداکشن و چرخش خارجی شانه با گونیامتر و کایفوز سینه ای با خط کش منعطف اندازه و بررسی نتایج از تی مستقل استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری بین زاویه سر و شانه به جلو، کایفوز، دامنه حرکتی فلکشن، ابداکشن و چرخش خارجی در افراد مبتلا و سالم نشان داد. یافته ها نشان داد افراد شانه منجمد نسبت به افراد سالم زاویه شانه و سر به جلو و کایفوز بیشتر و میزان دامنه حرکتی فلکشن، ابداکشن و اکسترنال روتیشن کمتری هستند. پیشنهاد می شود در افراد شانه منجمد، پاسچر بالاتنه بررسی و برنامه اصلاحی مورد توجه قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر آنالیز ویدیوئی آسیب های ورزشی لیگ برتر فوتبال ایران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا در فصل 99-98 بود. فیلم ویدیوئی 143 مسابقه از 239 مسابقه این بازی ها، توسط محقق مورد بررسی قرار گرفت و میزان شیوع آسیب، مکانیسم وقوع آسیب، پست بازیکن آسیب دیده و منطقه بروز آسیب، ثبت شد. باتوجه به نتایج 219 آسیب قبل از شیوع ویروس کرونا و 276 آسیب بعد از شیوع ویروس کرونا رخ داد. در دوران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا؛ برخورد و تصادم از عوامل بروز آسیب شناخته شد و بیشترین آسیب ها در منطقه پنالتی رخ داد. همچنین پست دروازه بان و مهاجم آسیب بیشتری دیدند. یافته های پژوهش نشان داد که علی رغم افزایش معنادار میزان آسیب در دوران کرونا نسبت به دوران قبل کرونا، تفاوت معناداری در زمینه مکانیسم وقوع آسیب، منطقه بروز آسیب و پست بازیکن آسیب دیده، در دوران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا وجود ندارد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه میزان شیوع آسیب های بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا (کووید 19) از طریق آنالیز ویدیوئی در فصل 99-98 بود. انواع آسیب های ورزشی بر اساس مکانیسم به دو دسته حاد و مزمن تقسیم شده و آسیب ها با بررسی 143 فیلم ویدیوئی از 239 مسابقه، با آنالیز ویدیوئی انجام شد. میزان شیوع، زمان بروز و ناحیه آسیب دیده در برگه مخصوص ثبت شد. باتوجه به نتایج 219 آسیب قبل از شیوع ویروس کرونا و 276 آسیب بعد از شیوع ویروس کرونا رخ داد. در دوران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا اندام تحتانی بازیکنان (7/58 درصد) بیش از دیگر نقاط بدن آنها آسیب دید. همچنین بیشترین میزان بروز آسیب بعد از شیوع ویروس کرونا نسبت به قبل آن در دقایق پایانی بازی (3/24 درصد) رخ داد. یافته های پژوهش نشان داد که میزان شیوع آسیب در بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران در دوران بعد از شیوع ویروس کرونا به دلیل قرنطینه خانگی و تعطیلی مسابقات زیاد شد.

کودکان کم توان ذهنی، به لحاظ جسمی، فکری و عاطفی نسبت به همسالان خود در سطح پایین تری قرار دارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع سندرم متقاطع فوقانی در کودکان کم توان ذهنی بود. روش تحقیق از نوع توصیفی بوده که تعداد 50 نفر (30 دختر و 20 پسر)، با میانگین سنی (1/28±12) و بهره هوشی 35-85 از شهرستان های ارومیه و تکاب با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. هوش این افراد توسط پرسشنامه هوش وکسلر، میزان سر به جلو و شانه به جلو به وسیله روش تصویربرداری از نمای جانبی و میزان کایفوز توسط خط کش منعطف ارزیابی شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار spss25 جهت بررسی ارتباط بین مولفه های سندرم متقاطع فوقانی استفاده شد. یافته ها حاکی از شیوع ناهنجاری سربه جلو به میزان 84%، شانه به جلو 68% و کایفوز 74%، در افراد 10-14 ساله کم توان ذهنی می باشد. ارتباط بین سربه جلو و شانه به جلو 0/81، ارتباط بین سربه جلو و کایفوز 0/69 و ارتباط بین شانه به جلو و کایفوز 0/68 مشاهده شد. با توجه به شیوع بالای سندرم متقاطع فوقانی در افراد کم توان ذهنی، ارائه توصیه ها و برنامه های تمرینی عملکردی متناسب با شرایط جسمی و ذهنی در این افراد ضروری می باشد