شهاب الدین عادل

مقاله‌ی «رئالیسم شاعرانژه در سینمای فرانسه» به دوره‌ی مهمی از تاریخ سبک‌های سینمایی و نگرش خاصی از فیلمسازان فرانسوی در تاریخ سینما می‌پردازد . این رویداد فرهنگی در تاریخ سینما مقارن 1930 در کشور فرانسه می‌باشد ؛ در دوره‌ای که فیلمسازان متفکری همچون ؛ ژان ویگو ، رنه کلر ، مارسل کارنه ، ژاک فدر و ژان رنوار آثار بزرگی را در سینما با تأثیر از نوعی ادبیات رئالیستی (واقعیت گرا) که به آن رئالیسم سیاه نیز می‌گفتند به وجود آوردند. شاید نسبت «سیاه Noir » به رئالیسم این فیلمسازان ناشی از نوعی بدبینی و یأس بود که در درون‌مایه بعضی از فیلم‌های این فیلمسازان مطرح می‌شد...

موضوع مقاله حاضر بررسی و تحلیل مکتب سوررئالیسم در ادبیات و هنر اروپا در اوائل قرن بیستم و رابطه متقابل هنرهای ( نقاشی و سینما ) در این مکتب است . سورئالیسم که تأثیر آن در کلیه هنرها قابل تعمق و بررسی است ، زاده بسیاری از مسائل فرهنگی ، اجتماعی و سیاسی دوران خود است . بسیاری از متفکران و بانیان این نگرش هنری واژه انقلاب سوررئالیستی را درباره این نحله فکری به کار برده اند . چرا که بحث سورئالیسم ، نه تنها به عنوان یک دیدگاه هنری ، بلکه به عنوان یک نگرش فلسفی از سال 1919 تا پس از جنگ جهانی دوم، ...

موضوع مقاله ا ی که در پی می آید مشتمل بر بررسی و تجزیه و تحلیل مقوله سنت و جایگاه آن در هنر مدرن سینما است . رویکردهای مهمی که نگارنده قصد دارد به آنها بپردازد ،‌ عبارت است از سینمای سنتی و قابلیت هایی که سینما برای به تصویر در آوردن مقوله سنت در خود دارد و بررسی برخی از فیلمهایی که از پیدایی سینما تا کنون به مسائل معنوی توجه داشته اند . در این مقاله سعی شده تا از نظر تاریخ نگاهی به حضور معنویت و سنت در سینما داشته باشیم . بدیهی است که نگارنده مدعی آن نیست که مقاله کامل است ...

تصویر بر میل نگریستن مخاطب مبتنی است. فیلم داستانی با امکانات بصری خود، میل به تماشا را به سمت موضوع اصلی روایت می برد؛ به این معنا که موضوع را در قالب ابژه ای بصری ارائه می کند، آن را تماشایی می سازد تا پاسخگوی تمنای نگریستن مخاطب باشد . این ابژه بصری، بسته به مطلوب میل متنی فیلم، می تواند- از چهره و شمایل کاراکتری خاص گرفته تا مکان ها، اشیا و عناصر بصری تجریدی که یک مفهوم خاص را نمادین می کنند- صورت های گوناگون بپذیرد. با وجود این،گروهی از فیلم ها، از جمله فیلم هایی که به امور دینی می پردازند و اشخاص مقدس را به تصویر می کشند، ابژه مورد تمنا؛ یعنی کاراکتر مقدس را از تصویر حذف  و تمنای نگریستن مخاطب را حول محور غیاب شمایل او سازمان دهی می کنند.ین امر، موقعیت ویژه ای در مورد مخاطب و وضعیت روانی او در مواجهه با تصویر ایجاد می کند که توضیح و تحلیل آن، در چارچوب نقد روانکاوانه لکانی با محوریت ابژه a ، مدّنظر پژوهش حاضر است؛ به این صورت که پس از توضیح مفاهیمی همچون میل متنی، نگاه و ابژه a ضمن یک قیاس تطبیقی، وضعیت مخاطب  و رویارویی با ابژه حاضر و غایب؛ و در نهایت، تاثیر غیاب ابژه بر مخاطب، بررسی می شود.

تصویر بر میل نگریستن مخاطب مبتنی است. فیلم داستانی با امکانات بصری خود، میل به تماشا را به سمت موضوع اصلی روایت می برد؛ به این معنا که موضوع را در قالب ابژه ای بصری ارائه می کند، آن را تماشایی می سازد تا پاسخگوی تمنای نگریستن مخاطب باشد . این ابژه بصری، بسته به مطلوب میل متنی فیلم، می تواند- از چهره و شمایل کاراکتری خاص گرفته تا مکان ها، اشیا و عناصر بصری تجریدی که یک مفهوم خاص را نمادین می کنند- صورت های گوناگون بپذیرد. با وجود این،گروهی از فیلم ها، از جمله فیلم هایی که به امور دینی می پردازند و اشخاص مقدس را به تصویر می کشند، ابژه مورد تمنا؛ یعنی کاراکتر مقدس را از تصویر حذف  و تمنای نگریستن مخاطب را حول محور غیاب شمایل او سازمان دهی می کنند. [1] این امر، موقعیت ویژه ای در مورد مخاطب و وضعیت روانی او در مواجهه با تصویر ایجاد می کند که توضیح و تحلیل آن، در چارچوب نقد روانکاوانه لکانی با محوریت ابژه a ، مدّنظر پژوهش حاضر است؛ به این صورت که پس از توضیح مفاهیمی همچون میل متنی، نگاه و ابژه a ضمن یک قیاس تطبیقی، وضعیت مخاطب  و رویارویی با ابژه حاضر و غایب؛ و در نهایت، تاثیر غیاب ابژه بر مخاطب، بررسی می شود. <br clear="all" />    

پژوهش حاضر با موضوع آسیب شناسی جشنواره بین المللی فیلم های 100 ثانیه ای و ارائه راهکارهای مدیریتی انجام شد. روش تحقیق بر حسب هدف کاربردی، از نظر نوع داده و نحوه اجرا کیفی از نوع پدیدارشناسی و از نوع مطالعه توصیفی و اکتشافی بود. جامعه آماری شامل خبرگانی بود که در زمینه فیلم های 100 ثانیه ای و جشنواره بین المللی فیلم های 100 ثانیه ای دارای تخصص علمی و سابقه کاری بودند که در برگیرنده داوران، دبیران و مشاوران جشنواره، هنر پیشگان و کارگردانان، مدیران مرکز سینمای ایران و شبکه های تلویزیونی بودند. نمونه مورد بررسی، شامل خبرگان حوزه هنر بودند که به صورت غیر تصادفی و هدفمند به تعداد 7 نفر انتخاب شدند و نمونه گیری تا آنجا ادامه پیدا کرد که اشباع نظری صورت گرفت. شیوه اجرای تحقیق بدین صورت بود که پژوهشگر پس از کسب اجازه از مسئولین برگزاری جشنواره بین المللی فیلم های 100 ثانیه ای و با اطلاع رسانی انجام شده خبرگانی را که مایل به شرکت در مطالعه بودند، از طریق دعوت نامه هایی حاوی توضیح هدف مطالعه و درخواست جهت شرکت در پژوهش و درخواست از مشارکت کنندگان برای بیان زمانی جهت انجام مصاحبه وارد مطالعه نمود. زمان هر مصاحبه از 45 الی 90 دقیقه و بر حسب شرایط و حوصله مشارکت کننده متفاوت بود. نتایج پژوهش حاکی از آن بود که آسیب های وارده به جشنواره بین المللی فیلم های 100 ثانیه ای از منظر محتوایی شامل عدم آگاهی و ادراک فیلمساز، عدم نوآوری نیروی اجرایی، عدم آگاهی و ادراک نیروی اجرایی، بی انگیزگی نیروی اجرایی، تکرار محتوای فیلم، عدم انعطاف پذیری در محتوای فیلم، از منظر ساختاری شامل فرایند اشتباه در تصمیم گیری، عدم مدیریت مالی و بودجه بندی، عدم انعطاف پذیری قوانین و مقررات جشنواره، عدم جامعیت قوانین و مقررات جشنواره و از منظر زمینه ای شامل تبلیغات ناکافی در بحث اطلاع رسانی جشنواره، عدم دسترسی عموم مردم به جشنواره، انتخاب نادرست محیط در جشنواره، عدم توجه به تغییرات محیطی، مشکلات فرهنگی و اجتماعی مردم و نیز عدم ارتباطات بین المللی بود.

بیان مسئله: میان معماری و سینما پیوند تاریخی و اجتماعی موثقی وجود دارد. سینما به عنوان هنر هفتم، برآیند سایر هنرها از جمله ادبیات، تئاتر، نقاشی و معماری است. در این میان، معماری پررنگ تر از سایر فرم های هنری در سینما نقش ایفا می کند. سینما این امکان را به بشر داد تا پدیده ها و واقعیت ها را از زاویه دید و منظری تازه تجربه کنند. احتمال آن که فیلم بتواند «تجربه مستقیم از فضا ی زیسته » را گشوده و افشا کند، مولفه ای است که از منظر معماری، ارزش بررسی کردن را دارد. رسانه سینما، به ویژه فیلم های خودزیست نامه، از جهت بازنمایی فضا ی زیسته و خاطره تجربه آن فضا از نگاه کارگردان در درک مکانیسم حافظه فضایی، در ذهن مخاطبان و معماران حائز اهمیت می باشند. فیلم های آندری تارکوفسکی، از زندگی نامه خود کارگردان نشئت گرفته اند و شعر وجودی زیستن وی را بیان می کنند؛ فیلم نوستالژیا، به عنوان نمونه موردی در نظر گرفته شده است. پرسش پژوهش، مطرح می کند که چگونه معنا و حافظه فضایی از طریق رسانه فیلم خودزیست نامه نوستالژیای آندری تارکوفسکی (فیلم به عنوان بازنمایی بصری مکان زیست شده) انتقال داده می شود ؟ هدف پژوهش: در این پژوهش، هدف بررسی معنا و حافظه فضایی فضا های زیسته در فیلم خودزیست نامه نوستالژیا، از منظر پدیدارشناسی می باشد.روش پژوهش: روش تحقیق از نوع کیفی و روش توصیفی-تحلیلی و پدیدارشناسی است. که از منظر پدیدارشناسی، نه از گزیده مصاحبه ها بلکه از تصاویر متحرک فیلم های سینمایی نشئت گرفته است. مطالعه کنونی فیلم از نوع « پدیدارشناسی توصیفی بصری» از تجربه فضا است.نتیجه گیری: بررسی ها نشان می دهند با خوانش پدیدارشناسانه معماری از طریق رسانه سینما، در فیلم خودزیست نامه نوستالژیا اثر آندری تارکوفسکی، زمانی که فیلم ساز به درک عمیقی از فضا و معماری رسیده و فضای فیلم حاصل تجربیات زیسته وی باشد، این معانی توسط مخاطب درک، رمزگشایی و تجربه می شوند. فیلم نوستالژیا، درباره حس دلتنگی و اشتیاق برای خانه دوران کودکی است، خانه به عنوان اولین مکان تجربه شده در کودکی، همواره در حافظه فضایی فرد ماندگار خواهد بود و نگرش بعدی به فضا ها تا حدی بستگی به این نگرش اولیه دارد. با نگاهی به فیلم نوستالژیا، درخشش شاعرانه ناب تصاویر معماری تارکوفسکی، درمانی برای زبان الکن معماری دوران معاصر است که فارغ از گستره وسیع احساسات بشری است.

سینما و معماری هنر هایی هستند که در هر دو عنصر فضا مورد اهمیت قرار می گیرد و زمان مندی خود را از طریق فضا به نمایش می گذارند. فضا می تواند خود به عنوان کاراکتر اصلی در رسانه سینما نقش آفرینی کند. هدف از این پژوهش، بررسی معنای پدیدارشناسانه خانه از طریق رسانه سینما می باشد. خانه های فراموش نشدنی در بازنمایی سینمایی، ساختمان های خیالی هستند که می توانند از طریق تجربه ی هم حسی به صورت سکونت پذیر به بیننده منتقل شوند. روش تحقیق این پژوهش، از نوع کیفی و روش«توصیفی-تحلیلی-پدیدارشناسی» است. آنچه محور اصلی مقاله را شامل می شود، مفهوم و نحوه سکنی گزیدن در خانه به عنوان اولین تجربه فضایی فرد می باشد. ضمن تحلیل معنا و مفهوم خانه در معماری سینمایی فیلم شطرنج باد، ساخته ی محمد رضا اصلانی بر پایه نظریات کریستین نوربرگ شولتز و یوهانی پالاسما به بررسی معنای دراماتیک عناصر فیزیکی و غیر فیزیکی فضا پرداخته می شود. فیلم شطرنج باد بر اساس مکان به نگارش درآمده است. مکان در شطرنج باد، کاراکتر منحصر به فردی است و تعیین کننده نحوه کنش و حالات شخصیت ها می باشد. قلمرو کاراکترها در خانه جایگاه آنان و تمایلاتشان را نمایان می سازد. خانه  توسط ساکنینش، معنای واقعی وجودی خود را از دست داده و تبدیل به کالای گران بهایی برای رسیدن به قدرت گردیده است.

مشابه دانستن آینه ی ژاک لکان با پرده ی سینما یکی از محوری ترین نگره های نقد روانکاوانه ی فیلم را رقم زد. کاربرد تمثیل آینه برای لکان این بود که او از طریق جدایی عینی میان نوزاد و تصویر او در آینه، انشقاق میان وجود فی نفسه(امر خیالی ناخودآگاه) و وجود برای دیگری(هویت اجتماعی خودآگاه) را تبیین می کرد. اما کاربرد تناظر میان آینه و پرده ی سینما نزد نظریه پردازان این بود که آن ها جدایی ماهیت بیننده(ساحت واقع) از هویت بیرونی(هویت تماشاگر سینمابودن) را دستمایه می ساختند تا نشان دهند که ساختارهای دیگری بزرگ(دستگاه سینمایی) چطور به هویت سوژه ها شکل می دهند یا اینکه سوژه ها چطور در برابر این امر مقاومت می کنند. جستار پیش رو در نظر دارد تا از طریق بازنگری بر فرایند رویت تصویر سینمایی، یکبار دیگر به گسست سوبژکتیو لکانی میان امر درونی و امر بیرونی بپردازد و شیوه هایی را بنماید که از طریق آن ها می توان عدم وجود این گسست را از خود مدل نتیجه گرفت. به این منظور، دربحث از تصویر سینمایی ه دو انگاشت هستی شناسانه اشاره میشود که آن را از تصویر آینه مجزا می سازد. بنابه فرض نورنگاشت بودن تصویر و تابیدن از پرتوافکنی در پشت سر بیننده، هستی مستقلی به تصویر آینه میبخشد که فرایند رویت آن را به شیوه ی متفاوتی از تصویر آینه رقم می زند.

حضور معماری در سینما در ابعاد مختلفی چون ساختار روایی تا مشخصه های تکنیکی اثر قابل درک است. این نوشتار تجربه معنادار مکان را در میان مشخصه های تکنیکی سینمای یاسوجیرو ازو در «داستان توکیو» جست وجو و به دلیل محوریت «تجربه معنادار مکان» و برداشت ادراکی از نحوه نمایش آن، در چارچوب نگرش پدیدارشناسی بر پایه اندیشه مارتین هایدگر عمل می کند. فرض آن است که تجربه معنادار مکان در مشخصه های تکنیکی «داستان توکیو» در انطباق با مولفه های منتج از نگرش پدیدارشناسانه هایدگر به مکان قرار دارد که به موجب آن چگونگی شکل گیری این تطابق به عنوان پرسش تحقیق مطرح می باشد. پژوهش حاضر از نوع کیفی بوده و به روش پدیدارشناسی انجام شده است. نتیجه بیانگر آن است که در مشخصه های تکنیکی «داستان توکیو» از آنجا که مکان به واسطه تثبیت و ماندگاری در حافظه، توانایی در برانگیختن تخیل و امکان تامل آدمی بر موقعیتش، تجربه ادراکی متنوع، ادراک حسی و بی واسطه، ارتباط با آدمی و فعالیت های او، توجه به جنبه احساسی تجربه، ادراک در بستر محیطی گسترده و توجه به عناصر و اجزای محیط پیرامون، گسترش ارتباطات فضایی میان درون و بیرون، تعامل با دیگران، تعریف حدومرز برای مکان و ارتباط با بستر اجتماعی و فرهنگی خود ادراک پذیر شده است، در قرابت با نگرش پدیدارشناسانه هایدگر به مکان قرار دارد.

تحقیق پیش رو به بررسی ویژگی ها و خاستگاه های سینمای تکنوآر می پردازد. این ژانر فرعی، از ادغام فیلم نوآر با گونه ی علمی تخیلی در دهه ی 80، همزمان با رواج خصوصیات پست مدرنیستی در هنرها، شکل گرفت. سینمای تکنوآر، علاوه بر این که مصداق خوبی برای ترکیب ژانرها و سبک هاست، برخی از مفاهیم کلیدی پست مدرنیسم را نیز به خوبی بازتاب می دهد. بر همین اساس این تحقیق سینمای تکنوآر را، با هدف شناخت برخی خاستگاه های گونه های جدید و درک بهتر شکل های متفاوت سینمایی برگزیده است . در این تحقیق همچنین معرفی مسائل نظری و سبک های هنری که نقش منبع الهام فیلمسازان این گونه را یافته اند، مدنظر بوده است. برای دستیابی به اهداف فوق، ابتدا توضیحاتی درباره ی فیلم نوآر و سپس احیای آن که نئونوآر نام یافته، آورده شده است. سپس سایر ریشه های سینمای تکنوآر شامل گونه ی علمی تخیلی، ادبیات سایبرپانک، ادبیات گوتیک و داستان های اساطیری معرفی شده اند. در ادامه عناصری همچون دیستوپیا، بحران های محیط زیست، سایبرگ و نوستالژی با تکیه بر آرای اندیشمندانی همچون لیوتار، دریدا، جیمسون و بودریار مورد بررسی قرار گرفته اند. در انتها موارد فوق بر یک نمونه فیلم انطباق داده شده اند. روش اجرا در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای (واقعی و مجازی) است. همچنین از نمونه های شاخص سینمای تکنوآر برای بازیابی ویژگی های نامبرده استفاده شده است.