پریسا سادات سیدموسوی

هدف : هدف این پژوهش بررسی ویژگی های روانسنجی پرسشنامه های پذیرش و طرد والدین (نسخه پدر و مادر) و همسر به عنوان شریک عاطفی بود. روش : 220 شرکت کننده (120 زن و 100 مرد) متأهل از 4 دانشگاه در شهر تهران به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و پرسشنامه های پذیرش- طرد والدین، پذیرش- طرد شریک صمیمی و پرسشنامه ارزیابی شخصیت را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی، ضریب آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : روایی محتوایی پرسشنامه ها توسط 3 متخصص تأیید شد. همسانی درونی در هر سه نسخه بالای 80/0 بوده و همچنین ضریب پایایی بازآزمایی نشان دهنده ثبات نمرات در فاصله 3 ماه بود. همبستگی پذیرش و طرد والدین و همسر با زیرمقیاس های عدم سازگاری روانشناختی نشان دهنده روایی ملاکی مناسب آزمون بود. نتایج تحلیل عاملی تأییدی نشان دهنده برازش مناسب مدل چهار عاملی ابزار بوده و تأیید کننده روایی سازه ابزار بود. نتیجه گیری : به طور کلی نتایج نشان داد که ابزار پذیرش و طرد والدینی و همسر از روایی و پایایی مناسبی در دانشجویان ایرانی برخوردار بوده و در پژوهش ها و موقعیت های بالینی قابل استفاده است.

هدف : هدف این مطالعه، تعیین اعتبار و روایی مقیاس های بازداری و فعال سازی رفتاری کارور و وایت (1994) در نوجوانان ایرانی بود. روش : روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری تمام دانش آموزان دختر و پسر 13 تا 15 ساله تهران به تعداد 222170 نفر در سال1391 بودند. به روش نمونه گیری خوشه ای 300 دانش آموز از مناطق آموزشی 1، 2 و 13 انتخاب شدند و مقیاس بازداری و فعال سازی رفتاری و پرسش نامه خود گزارش دهی نوجوان برای سنجش مشکلات رفتاری- هیجانی (آخنباخ و رسکولا، 2001) را تکمیل کردند. یافته ها : آلفای کرونباخ نظام بازداری 76/0 و فعال سازی 87/0،و همبستگی آزمون- بازآزمون 91/0 و 89/0 بود که نشان دهنده همسانی درونی خوب و ثبات خوب نمره ها در طول زمان برای مقیاس مذکور است. افزون براین نتایج تحلیل عاملی تاییدی نیز نشان دهنده برازش ساختار چهار عاملی بازداری رفتاری، پاسخ دهی به پاداش، جست وجوی لذت و کشاننده معطوف به آرزوها؛ و رابطه بازداری و فعال سازی رفتاری با مشکلات رفتاری و هیجانی متفاوت نیز نشان دهنده روایی سازه مقیاس بود. نتیجه گیری : به طور کلی الگوی چهار عاملی مقیاس بازداری و فعال ساز رفتاری در نوجوانان برازندگی مناسبی دارد و از روایی و اعتبار مناسبی برای استفاده در پژوهش ها و موقعیت های بالینی برخوردار است.

هدف این پژوهش بـررسی رابـطه ی کیفیت دلبستگی بـه مادر و پدر و نشانه های مرضی درونی سازی شده و برونی سازی شده در دوره ی میانی نوجوانی و مقایسه ی نقش مادران و پدران در آسیب شناسی روانی احـتمالی در نوجوانان و تعیین تـفاوت میان رابطه پدر- نوجوان و مادر- نوجوان بـه عنوان یک پیش بینی کننده ی مهم مشکلات رفتاری- هیجانی بود. شرکت-کنندگان، شامل 337 دانش آموز دختر و پسر که به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند، پرسشنامه ی دلبستگی به والدین و پرسشنامه ی خودگزارش دهی جوانان (نظام سنجش مبتنی بر تجربه آخنباخ) را تکمیل نمودند. نتایج نشان داد که دلبستگی بیشتر به والدین رابطه ی منفی با نشانه های مرضی درونی سازی شده و برونی سازی شده دارد. همچنین رابطه ی مثبت میان والدین و نوجوانان، شامل اعتماد و ارتباط، رابطه ی منفی معنادار و بیگانگی از والدین، رابطه ی مثبت معناداری با نشانه های درونی سازی شده و برونی سازی شده داشت. به طور خاص تر، اعتماد به مادر در پسران و دلبستگی به پدر در دختران نیرومندترین پیش بینی-کننده ی نشانـه های مرضی درونی سازی شـده و بیگانگی از پـدر، در هـر دو جنس، مهم ترین پیش بینی کننده ی نشانه های مرضی برونی سازی شده بود. به طور کلی با توجه به یافته های پژوهش به نظر می رسد که نقش پدران در بـروز مشکلات رفـتاری و هیجانی نوجوانان، بویژه در زمینه ی نشانه های مرضی برونی سازی شده مهم بوده و بررسی های بیشتر در خصوص مکانیزم های زیربنایی این تأثیر لازم است.

هدف پژوهش تعیین کیفیت دلبستگی به پدر در پیش بینی مشکلات رفتاری و هیجانی نوجوانان بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر و پسر مقاطع سوم راهنمایی و اول دبیرستان شهر تهران به تعداد123718 نفر بود.به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله-ای از پنچ منطقه آموزشی در سطح تهران 320 نوجوان دختر و پسر(170 دختر و 150 پسر)انتخاب شدند و پرسشنامه های خودگزارش دهی نوجوان آخنباخ و رسکولا(2001) و سیاهه دلبستگی به والدین و همسالان آرمسدن و گرینبرگ(1987) را تکمیل کردند. یافته ها: یافته ها نشان داد دلبستگی به پدر و همه مؤلفه های آن در دختران بیش از پسران با نشانگان برونی سازی و درونی سازی رابطه دارد. در دختران مهمترین عامل پیش بینی کننده منفی نشانگان درونی سازی شده، دلبستگی به پدر و بیگانگی از پدر مهم ترین عامل پیش بینی کننده مثبت نشانگان برونی سازی شده بود. در پسران بیگانگی از پدرهم در پیش بینی نشانگان برونی سازی شده و هم نشانگان درونی سازی شده بیشترین سهم را داشت. نتیجه گیری: با توجه به اینکه دلبستگی به پدر نقش معناداری در پیش بینی مشکلات روان شناختی نوجوانان پسر و دختر دارد و ماهیت این رابطه در دو جنس متفاوت است.لازم است برنامه هایی آموزش پدران در این زمینه طرح ریزی شود.

هدف پژوهش تعیین نقش ابعاد سازش یافته و سازش نایافته کمالگرایی در پیشبینی کیفیت روابط بین فردی دردانشجویان بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی بود و 381 دانشجو به روش نمونه گیری در دسترس از دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شدند و مقیاس های کمال گرایی چند بعدی فراست، مارتن،لاهارت و روزنبلت(1990) و روابط مثبت با دیگران ریف (1989)را تکمیل نمودند. یافته ها: یافته ها نشان داد بطور کلی کمالگرایی با روابط مثبت رابطه معناداری دارد.با این وجود ابعاد سازش یافته آن همچون تمایل به نظم و سازماندهی و معیارهای فردی دارای رابطه مثبت و ابعاد سازش نایافته آن همچون تردید درمورد کارها، نگرانی در مورد اشتباهات و انتقادگری والدین دارای رابط منفی با روابط مثبت بین فردی است. نتیجه گیری : بطورکلی نمی توان کمال گرایی را به عنوان یک عامل منفی در پیش بینی روابط مثبت با دیگران قلمداد کرد و باید در روابط بین فردی به ابعاد سازش یافته و سازش نایافته آن به طور همزمان توجه نمود.

در سال های اخیر مطالعات گسترده ای در زمینه تفاوت های فرهنگی در خصوص پدیده دلبستگی در حال انجام است، هدف این پژوهش بررسی ادراک مادران ایرانی از ویژگی های خوشایند و ناخوشایند فرزندان شان، در کودکی و بزرگسالی آن ها، به عنوان یکی از مؤلفه های مربوط به دلبستگی بود. این مطالعه تکرار مطالعه روثبام و همکارانش (2007) و تلاش برای مقایسه نتایج ایرانی با نتایج مربوط به فرهنگ ژاپنی و آمریکایی می باشد.این پژوهش از نوع مطالعات کیفی بوده است. 30 مادر ایرانی، که کودکان آن ها بین 3 تا 5 سال داشته و در شهر تهران به مهدکودک می رفتند در این پژوهش شرکت نمودند. از مادران طی یک مصاحبه نیمه ساختار یافته درباره ویژگی هایی که دوست دارند یا دوست ندارند و نمی خواهند فرزندشان در کودکی و بزرگسالی آن ها را دارا باشند، سؤالاتی پرسیده شد. نتایج با روش کیفی تحلیل شد و نشان داد که خلق مثبت و شیطنت در کودکی، و رفتارهای خوشایند اجتماعی، پیشرفت تحصیلی و استقلال در بزرگسالی بیشترین ویژگی های خوشایند موردنظر بودند. عدم سازگاری، بدخلقی و انزوا در کودکی و پرخاشگری، بدخلقی و رفتار نامطلوب اجتماعی در بزرگسالی بیشترین رفتارهای ناخوشایند مورد توجه بودند. نتایج این مطالعه با نتایج پژوهش روثبام و همکارانش (2007) نیز مقایسه شده، و شباهت ها و تفاوت های فرهنگی در این زمینه را آشکار نمود. ایمان، حیا و صبوری به عنوان ویژگی های خوشایند، و ناتوانی در بیان خواسته ها، تحصیلات کم و لجبازی به عنوان ویژگی های ناخوشایند به عنوان مقوله های جدید در این مطالعه یافت شدند که در فرهنگ ژاپنی و آمریکایی مورد توجه قرار نگرفته بودند. نتایج در بستر فرهنگ ایرانی مورد بحث و بررسی قرار گرفتند.