سید شهرام علیزاده

پژوهش حاضر با هدف مقایسه نوجوانان دارای اعتیاد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادی از نظر ترس از جا ماندن و افسردگی انجام شد. در این پژوهش ۳۸۲ دانش آموز دبیرستانی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و ابزارهای پژوهش را تکمیل کردند. در پژوهش حاضر از پرسشنامه اعتیاد به اینترنت یانگ ( یانگ، ۱۹۹۸ )، مقیاس افسردگی نوجوانان کوتچر (لیبلانک، المودوار، بروکس و کوتچر، ۲۰۰۲) ، مقیاس ترس از جا ماندن ابل(ابل، بوف و بور2016) و نسخه کوتاه مقیاس اعتیاد به تلفن همراه هوشمند(کوون،کیم، چو و یانگ، ۲۰۱3) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون مانووا انجام شد. نتایج بررسی اثر متغیر گروه (نوجوانان دارای اعتیاد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادی) با استفاده از آزمون لامبدا ویلکز روی ترکیب خطی خرده مقیاس های ترس از جاماندن حاکی از وجود اثر معنی دار گروه (17/0 =2 η ؛ 001/0 P< ، 40/25=(728و6) F ) بود و بین گروه ها در خرده مقیاس های عزت نفس (05/0 P< ، 79/3=(2، 366) F )، تعامل اجتماعی (001/0 P< ، 08/15=(2، 280) F ) و اضطراب اجتماعی (001/0 P< ، 37/72=(2، 366) F ) تفاوت معنی داری به لحاظ آماری مشاهده گردید. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که نوجوانان دارای اعتیاد به تلفن همراه هوشمند و در معرض خطر، میزان بالاتری از ترس از جا ماندن و افسردگی نسبت به گروه عادی تجربه می کنند.

هدف این پژوهش پیش بینی اعتیاد به تلفن هوشمند بر اساس افسردگی، ترس از جا ماندن و پراکندگی هویت در نوجوانان بود. ۳۸۲ دانش آموز دبیرستانی با استفاده از روش نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند و نسخه کوتاه مقیاس اعتیاد به تلفن هوشمند (کوون، کیم، چو و یانگ، ۲۰۱۳)، مقیاس ترس از جا ماندن ابل (ابل، باف و بر، ۲۰۱۶)، مقیاس افسردگی نوجوانان کوتچر (لبلان، المودوار، بروکس و کوتچر، ۲۰۰۲) و سیاهه مراحل روانی اجتماعی اریکسون(روزنتهال، گورنی و مور، ۱۹۸۱) را تکمیل کردند. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل رگرسیون همزمان انجام شد. نتایج نشان داد که افسردگی، ترس از جا ماندن و پراکندگی هویت اثر پیش بینی کنندگی معنا داری بر شاخص اعتیاد به تلفن همراه هوشمند در نوجوانان دارند. بر اساس این یافته ها می توان برنامه های پیشگیری به منظور کاهش افسردگی، ترس از جا ماندن و پراکندگی هویت و در نتیجه کاهش اعتیاد به تلفن همراه در نوجوانان را طراحی کرد.