فریبرز هوانلو

فریبرز هوانلو

مدرک تحصیلی: دانشیار دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید بهشتی

مطالب

فیلتر های جستجو: فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۲۱ تا ۲۴ مورد از کل ۲۴ مورد.
۲۱.

تأثیر 6 هفته تمرینات پلایومتریک بر کنترل وضعیتی پویا و زمانبندی فعالیت عضلات منتخب در ساق پای زنان دارای بی ثباتی مچ پا(مقاله علمی وزارت علوم)

تعداد بازدید : ۱۵۸ تعداد دانلود : ۱۲۰
زمینه و هدف: تمرینات پلایومتریک احتملاً منجر به افزایش عملکرد و کاهش خطر آسیب در زنان ورزشکار می شود، اما اثرات آن بر روی بی ثباتی عملکردی مچ پا نامشخص است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر شش هفته تمرین پلایومتریک بر عملکرد و زمانبندی فعالیت عضلات منتخب ساق پای زنان فعال مبتلا به بی ثباتی عمکردی مچ پا در فرود تک پا بود. روش تحقیق: الکترومیوگرافی سطحی از عضلات نازک نئی بلند، درشت نئی قدامی و دوقلوی داخلی در 30 زن فعال مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا ثبت شد. جهت ارزیابی کنترل وضعیتی پویا نیز از آزمون تعدیل شده ستاره استفاده شد. در این تحقیق از برنامه ی تمرینات پلایومتریک پی هانگ (2014) به مدت شش هفته و 18 جلسه استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون های تی مستقل و وابسته در سطح معنی داری 95 درصد در نرم افزار SPSS نسخه 20، استفاده شد. یافته ها: نتایج بیانگر افزایش معنی دار در زمان شروع فعالیت عضله نازک نئی بلند (036/0=p)، بهبود کنترل وضعیتی پویا (قدامی (001/0=p)، خلفی داخلی (001/0=p) و خلفی خارجی(021/0=p)) و عدم تغییر در فعالیت عضلات درشت نئی قدامی (831/0=p) و دوقلوی داخلی(618/0=p) پس از شش هفته تمرین پلایومتریک بود. نتیجه گیری: تمرینات پلایومتریک با تسریع زمان واکنش در مرحله پیش از فرود منجر به تغییر در زمانبندی فعالیت عضله نازک نئی بلند و کنترل وضعیتی پویا می شود که احتمالاً می تواند عملکرد اندام تحتانی افراد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا را بهبود بخشد.
۲۲.

The effect of biofeedback training on electrical activity of trapezius muscles and flexion range of motion in people with shoulder impingement syndrome(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: biofeedback training electrical muscle activity range of motion shoulder impingement syndrome

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : ۱۰۹ تعداد دانلود : ۱۰۱
Introduction: The aim of present study was to determine the effect of biofeedback training on electrical activity of trapezius muscles and range of motion in people with shoulder impingement syndrome. Martials and Methods: In this study, 20 patients with shoulder impingement syndrome in age range of 20-40 y were selected as the statistical sample and were divided into experimental (n=10) and control (n=10) groups. The experimental group trained by using EMG biofeedback for 8 weeks and 3 sessions per week. The control group was applied only for pre-test and posttest measurements. For data collection, surface electromyography was used to analyze the muscle activity patterns of trapezius muscles (upper, middle, lower), and a goniometer was executed to evaluate the flexion. Shapiro-Wilk test was used to confirm the normality of the data and covariance analysis test was applied to compare pre-test and post-test. Correlated t-test was used to examine within-group changes. Results: In this study, after 8 weeks of biofeedback training in the experimental group, a significant improvement in the electrical activity of the middle trapezius (P=0.000) and lower trapezius muscles (P=0.016) was observed. In addition, a significant improvement in the amount of flexion range of motion (P=0.000) was indicated in the experimental group compared to the pretest and also the control group (P=0.05). However, no significant difference was shown in the muscle activity of the upper trapezius muscle (P=0.776). Conclusion: The present study showed that biofeedback training is effective to improve the electrical activity of trapezius muscle and flexion in people with SIS.
۲۳.

تأثیر 8 هفته تمرینات سرعتی تکراری در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی شناگران(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: تمرینات سرعتی تکراری هایپوکسی نورموکسی عامل رشد اندوتلیال عروقی

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : ۱۰۳ تعداد دانلود : ۱۰۱
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی در محیط های هایپوکسی اثرات فیزیولوژیک متفاوتی بر دستگاه های مختلف بدن می گذارند که می تواند سازگاری های مفیدی در بدن ورزشکاران ایجاد کند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات سرعتی تکراری در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر میزان عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) شناگران بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است که در آن 30 شناگر نخبه دختر شرکت داشتند. این افراد به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفری شامل دو گروه تجربی (گروه تمرینی در شرایط هایپوکسی و گروه تمرینی در شرایط نورموکسی) و گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی برای هر دو گروه تجربی به مدت 8 هفته مشتمل بر 2 جلسه تمرین با ارگومتر شنا و 3 جلسه تمرین در استخر به اجرا درآمد. پروتکل تمرینی با شدت و مدت زمان یکسان (9 کوشش 30 ثانیه ای با شدت 80 درصد حداکثر اجرا، همراه با 2 دقیقه استراحت بین هر کوشش) بر روی ارگومتر شنا اجرا گردید؛ با این تفاوت که تمرینات گروه تمرین در شرایط هایپوکسی با فشار سهمی اکسیژن 14 درصد معادل شرایط فشار اکسیژن در ارتفاع 3500 متر انجام شد. گروه کنترل در این زمان فقط به اجرای 5 جلسه تمرین عادی شنای خود پرداختند. مقادیر VEGF هر سه گروه، قبل و بعد از 8 هفته به روش الایزا سنجیده شد. نتایج توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس در سطح معنی داری 0/05≥p استخراج گردید. یافته ها: در هر دو گروه هایپوکسی (0/01<p) و نورموکسی (0/04<p) میانگین پس آزمون VEGF بالاتر از پیش آزمون بود؛ اما این تفاوت بین گروه ها از لحاظ آماری معنی دار نبود (0/05<p). نتیجه گیری: شرایط هایپوکسی ایجاد شده بر اثر تمرین بر افزایش VEGF موثر نبود و بنظر می رسد برای تح ری ک این عام ل رشدی، نیاز به مدت بیشتر فعالی ت در ای ن محی ط و ش دت بالاتر تمرین می باشد.
۲۴.

مقایسه تأثیر تمرینات مقاومتی و سرعتی بر میزان انعطاف پذیری، قدرت عضله(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: تمرین مقاومتی تمرین سرعتی انعطاف پذیری قدرت توان بی هوازی

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : ۱۷
هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی و سرعتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی در دانشجویان مرد غیر ورزشکار بود. روش شناسی: تعداد 36 دانشجوی مرد غیر ورزشکار (میانگین سن 1/21 سال، میانگین وزن6/73 کیلوگرم و میانگین قد 76/1 سانتی متر) به طور تصادفی انتخاب و به سه گروه تمرین مقاومتی، سرعتی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرین مقاومت (به شکل هرمی) و سرعتی (به شکل هرمی) هر یک برنامه تمرین ویژه خود را به مدت 6 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا کردند. نتایج: نتایج به دست آمده از روش آماری t مستقل نشان داد که تمرین مقاومتی و سرعتی موجب تغییر معنی داری در انعطاف پذیری، قدرت و توان بی هوازی شدند (0001/0 =p) هم چنین نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که بین این دو نوع تمرین از نظر انعطاف پذیری و توان بی هوازی اختلاف معنی داری وجود نداشت (34/0= p)، اما این تفاوت در قدرت معنی دار بود (0001/0 =p). نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که تمرینات هرمی مقاومتی و سرعتی می توانند موجب بهبود انعطاف پذیری، قدرت عضله همسترینگ و توان بی هوازی شوند، اما به نظر می رسد تمرینات مقاومتی روش موثرتری بر قدرت عضله همسترینگ باشد.

پالایش نتایج جستجو

تعداد نتایج در یک صفحه:

درجه علمی

مجله

سال

حوزه تخصصی

زبان