Sir William Jones and the Shahnameh (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
The second half of the eighteenth century was a period of transition in European aesthetics. It was also a time of increasing contact between Europe and Asia. The rise of Oriental literary scholarship was a natural outgrowth of the public interest in things Oriental. While the earlier part of the century had sought to reaffirm the basic tenets of the Enlightenment with the help of its indirect knowledge of the Oriental literatures, the later generations became increasingly fascinated with the new possibilities of the literary heritage of the East. The Shahnameh first attracted the attention of the eighteenth-century Orientalists such as Sir William Jones as the supreme example of Oriental epic poetry. The present essay proposes to study Jones's conception of Persian literature and his remarks on the poetry of Firdawsi, as well as his fragmentary translations of the Shahnameh .سِر ویلیام جونز و شاهنامه
نیمه دوم قرن هجدهم در زیبایی شناسی اروپایی، دورانِ گذار بود. همچنین، در این دوران ارتباط فزاینده ای میان اروپا و آسیا شکل گرفت. پیدایی دانش پژوهی ادبیِ معطوف به شرق پیامد طبیعی علاقه همگانی به مشرق زمین بود. در حالی که پژوهشگران در اوایل قرن هجدهم، به مدد دانش غیرمستقیم خود از ادبیات های شرقی، به دنبال تأیید مجدد اصول اساسی روشنگری بودند، نسل های بعدی بیش از پیش مجذوب امکان مندی بدیعِ میراث ادبی شرق شدند. برای مثال، شاهنامه ، به عنوان نمونه عالی شعر حماسی شرقی، ابتدا مورد توجه مستشرقان قرن هجدهمی همچون سِر ویلیام جونز قرار گرفت. مقاله حاضر به بررسی درک جونز از ادبیات فارسی، آرای او درباره شعر فردوسی و همچنین ترجمه های پراکنده او از شاهنامه می پردازد.