در جست وجوی زبان زنانه: مطالعه آثار هنرمندان زن ایرانی با الهام از تجربه های دوختن و بافتن (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در بسیاری فرهنگ ها، بافندگی و نساجی به عنوان پیشه و صنعت، اغلب کار مردان و در قلمرو خانه، اغلب کار زنان بوده است. تمایز میان محل کار و خانه در دوران مدرن موجب تمایز میان دوزندگی حرفه ای مردان و بافتنی ها و سوزن دوزی های تفننی زنان شد. از نظر منتقدان فرهنگی، بافتنی ها و سوزن دوزی های زنان فقط نشانگر ذوق زنانه یا عشق به خانه نبود، بلکه نشانگر الگوهای تحمیل شده به زن خانه دار، مطیع و سازگار بود. هدف این مقاله پرداختن به آثار هنرمندان معاصر زن ایرانی است که با الهام از دوختن و بافتن، در جست وجوی زبان زنانه هستند. از این رو پرسش اصلی این است که هنرمندان زن هنرهای تجسمی، چگونه و با چه شیوه هایی بافتن و دوختن را به راهی برای جست وجوی زبان هویت زنانه تبدیل کرده اند. برای پاسخ به این پرسش با ترکیب روش های «تحلیل رویداد» و «تحلیل روند»، پنج نمایشگاه هنری «تجلی احساس»، «سو+زن»، «زنان می سازند»، «نخش» و «پرسبوک» مطالعه و تحلیل شد. نتایج نشان دهنده تغییرات تجربه هنرمندان زن معاصر ایران طی سه دهه 1370 تا 1400 است. هنرمندان طی دهه 1370- به ویژه در رویداد هنری مخصوص زنان با عنوان «تجلی احساس»- دوختن و بافتن را به عنوان زنانگی مادرانه و مهارت زن در چارچوب کار خانگی و گاه سنتی و روستایی تصویر کردند، اما در پی تغییرات اجتماعی- فرهنگی دهه 1380 در رویدادهای هنری مانند نمایشگاه «سو+زن» و «زنان می سازند» و «پرسبوک» شاهد به کارگیری دوختن و بافتن همچون کنشی انتقادی و زبانی توسط هنرمندان زن برای بازاندیشی هویتی زنان در دهه 1380 و 1390 هستیم.Looking for Feminine Language: Study of the Works of Iranian Women Artists Inspired by Sewing and Knitting Experiences
In numerous cultures, men are predominantly responsible for the profession and industry of weaving and knitting, while women are primarily responsible for domestic sewing and weaving, provided that they are conducted within the confines of the home. However, cultural critics contend that these works did not merely demonstrate feminine taste or love for the home; rather, they delineated the expectations placed on females to remain silent, obedient, and compliant. The objective of this article is to examine the works of contemporary Iranian women artists. Feminine language is intended to convey the experiences of women and to facilitate the comprehension and reception of women, as identified by Luce Irigaray. This article addresses the issue of how female visual artists have transformed knitting and sewing into a means of exploring the language of female identity. In order to address this inquiry, five art exhibitions were examined and analyzed, including “Tajali Ehsas (Manifestation of feeling),” “sew+zan,” “Women Create,” “Nakhsh (Design),” and “Pressbook,” using the methodologies of “Trend analysis” and “Event Study.”The findings demonstrate the evolution of the experiences of contemporary Iranian women artists from the 1990s to the 2020s. Sewing and knitting have been depicted as symbols of desirable femininity in the works of certain Iranian female painters, particularly during the “Tajali Ehsas (Manifestation of feeling)” event in the 1990s. However, in the wake of socio-cultural shifts, female artists have employed sewing and knitting as a critical and linguistic action to reevaluate the identity of women in artistic events such as the exhibition “sew+zan,” “Women Create,” and “Pressbook.”
تبلیغات
