همدلی در سنت پدیدارشناختی (مقاله پژوهشی حوزه)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (حوزوی)
آرشیو
چکیده
در چند سال گذشته، بحث پر جنب و جوشی حول این موضوع وجود داشته است که آیا و چگونه پدیدارشناسی می تواند به تحقیقات شناخت اجتماعی مدد رساند. به ویژه، برخی تشکیک نموده اند که آیا توصیفات پدیدارشناختی اول شخص از تجربه انترسوبژکیتو و کنش متقابل می تواند نظریه های مشخصی را درباره شناخت اجتماعی تایید یا رد کند (به عنوان مثال، Spaulding 2015). در برابر این گونه ارزیابی، هدف از همکاری حاضر ارائه بررسی اجمالی از بحث غنی و دقیق همدلی است که در سنت پدیدارشناختی یافت می شود، با تمرکز ویژه بر جنبه های این بحث که ما معتقدیم حاوی بینش های مهم و ظریف راجع به رابطه همزمان است.Empathy in the phenomenological tradition
In the past few years, there has been a lively debate on whether and how phenomenology can contribute to social cognition research. Notably, some have doubted whether first-personal, phenomenological descriptions of intersubjective experience and interaction can support or disconfirm certain theories about social cognition (e.g., Spaulding 2015). In contrast to such an assessment, the aim of the present contribution will be to present an overview of the rich and detailed discussion of empathy found in the phenomenological tradition, focussing particularly on those aspects of this discussion that we believe to contain important and subtle insights of contemporary relevance. Our approach in the following will be as follows. First, we will examine the account of empathy offered by the two phenomenologists whose writings on the topic we take to be the richest and clearest, Husserl and Stein, explicating their arguments for the claims that (i) empathy is a sui generis mode of intentional experience, (ii) the basic form of empathy can nevertheless be characterised as perception-like, and (iii) that a higher-order form of empathy is a more imagination-like way of understanding other persons from their own personal perspective.
تبلیغات
