پوشش و لباس و نمادهای آن در ادبیات عرفانی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
باس و خرقه در عرفان اسلامی از مستحسنات شمرده می شود و از سرپوش تا پاپوش به عنوان رمز و نماد سیر و سلوک در معانی مختلف استفاده می شده است و به ادبیات عرفانی در بخش منظوم و منثور جلوه های خاصی داده است. در این مقاله نمونه های لباس عارفان و صوفیان با توجه به نمادهای آنها و انعکاس آن در ادبیات عرفانی بررسی شده است. خرقه پوشی مهم ترین بخش از پوشش صوفیان را در بر می گیرد که نشانه ارتباط معنوی با مرشد و پیر معنوی به شمار آمده است و نماد ریاضت و بی توجهی به دنیا و سیر و سلوک است. لباس هزار بخیه به هزار اسم الهی، «قاسمی» جامه گریبان چاک و نماد دوری از کثرت و شهادت امام حسین (ع) و به همین ترتیب دیگر لباس ها نمادهای معنوی هستند. مهم ترین ویژگی لباس عارفان «رنگ» و «شکل» آن بوده است که نمادسازی رنگ های سفید، سیاه، ازرق و ملمع بیش از دیگر رنگ هاست و شکل ساده و جامه کوتاه و وصله دار و کهنه نیز رایج بوده است و نماد بی اعتنایی به دنیا شمرده می شود.Clothing and its Symbols in Mystical Literature
Clothes and gourds in Islamic mysticism are considered to be worn and used from cover to cover as a symbol of movement in various meanings and have given special effects to the mystical literature in poetry and prose. This article examines the examples of mystic and Sufi clothing according to their symbols and its reflection in the mystical literature. Graffiti covers the most important part of the Sufis' veil, signifying a spiritual connection with the spiritual master and the elder, symbolizing austerity and disregard for the world and for the journey. Dressing a thousand stitches in a thousand divine names, "Qasemi" dressed as Chuck and a symbol of the plurality and martyrdom of Imam Hussein (AS) and so on are other spiritual symbols. The most important characteristic of the mystic's "color" and "shape" was that the symbols of white, black, sweatshirt were more than other colors, and the simple shape of the short, patchy and old cup was also a common symbol of ignorance.
تبلیغات
