«وحدت وجود» از دیدگاه اسیری لاهیجی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
شمس الدین محمد اسیری لاهیجی (ح840- 912 ق) یکی از عرفای شیعی در عصر تیموری است که در آثار منظوم و منثور خود به بیان اندیشه های عرفانی در حوزه نظری و عملی پرداخته است. محوری ترین بحث در عقاید او طرح نظریه «وحدت وجود»است که تحت تأثیر ابن عربی و شیخ محمود شبستری آن را با بیانی زیبا ترسیم می کند. وحدت وجود که تفسیری عرفانی از توحید به شمار می آید، از قرن دوم هجری در عرفان اسلامی سابقه داشته و توسط ابن عربی به زبانی فلسفی روش مند گردیده است و اسیری لاهیجی یکی از شارحان نظریه وحدت وجود به شمار می آید که ضمن بهره گیری از مضامین مولوی و حافظ به عارفان اولیه نیز اشاره دارد و از «وحدت وجود» به «انسان کامل» می رسد و خداوند را وجود حقیقی و اصیل به شمار می آورد که دیگر موجودات جلوه های آن نور سرمدی هستندAsiri Lahiji’s Outlook on the Unity Of Existence
Shams-Aldin Mohammad Asiri Lahiji, in whose poetry and verses, he tried to depict Gnostic notions in theoretical and practical terms is one of the Teymurian’s Shi’ite Gnostics (840- 912A.H.). The most fundamental premises, in his discussion, are the presentation of the “Unity of Existence” theory. Being impressed by Ibn Arabi and Sheikh Mahmood Shabestary, he proposes his ideas aesthetically. The “Unity of Existence” theory is considered as a kind of interpretation of Monotheism whose roots are in Islamic Gnosticism in the 2nd century that is analyzed by Ibn Arabi methodologically with a kind of philosophical interpretation. Asiri Lahiji is also considered as one of the proponents of the“Unity of Existence” theory while contemplating and implying Hafez and Molavi Gnostic concepts as well as Earlier Gnostics. He elaborates on the “Unity of Existence” proceeding to the “Perfect Universal Man.” The unique “God” is the genuine and gracious Absolute Unity, the sole eternal “light”, from whose essence all the other creatures are mere reflections.
تبلیغات
