آرشیو

آرشیو شماره ها:
۵۷

چکیده

مسأله امامت در تاریخ اندیشه اسلامی پیشینه ای طولانی دارد. امامت به معنای رهبری و ریاست امت که طبعاً نوعی تبعیت و پیروی گروهی را به همراه دارد. امامت از یک سو «پیشوایی و راهبری» و از سوی دیگر «تبعیت و پیروی» است. اما اینکه این پشوایی و پیروی در چه قلمرویی باشد یا در چه بُعدی از ابعاد زندگی دنیوی و اخروی انسان مطرح شود، موجب تفاوت هایی میان مذاهب مختلف اسلامی شده است. مذاهب امامیه، معتزله و اشاعره علی رغم شباهت در بعضی ویژگی های امام، تفاوت هایی اساسی در این مسأله با یکدیگر دارند. تحلیل و نقد آراء کلامی این متکلمین و مفسرین اسلامی، موجب تبیین راه حق و جایگاه امامت می شود. این پژوهش با روش توصیف و تحلیل متن و به شیوه کتابخانه ای، در صدد واکاوی فلسفه وجود و ویژگی های امام از منظر سه متفکر برجسته اسلامی علامه طباطبایی شیعی ، قاضی عبد الجبار معتزلی و قاضی باقلانی اشعری است. علامه حقیقت امامت را از سنخ ولایت تکوینی، هدایت باطنی و معنوی، وجوب عقلی علی الله دانسته، قاضی عبد الجبار آن را مسأله ای اجرائی، عقلی و ضرورتی اجتماعی به منظور حفظ کیان اسلامی، و باقلانی نیز آن را فرعی فقهی و شرعی به منظور اداره امور جامعه اسلامی معرفی کرده است.

The Philosophy of Imam’s Features from Sides’ Viewpoint

Leadership owns long background in Islamic thoughts. Leadership means nation’s management and supervision which follows by adherence and obedience indeed. Leadership is “management and supervision” from one hand and “adherence and obedience” from another hand. This research intends to survey and study the philosophy of imam’s features and characteristics from three famous scholars’ view point – Allameh Tabatabaee, Abd al-Jabbar ibn Ahmad and Baqelani Asha’ri with librarian method and by texts’ explanation and analysis. Allameh knows leadership as natural and formation management; Abd al-Jabbar ibn Ahmad considers it as executive and necessary issue and Baqelani introduces it as subsidiary and religious issue for Islamic societies.

تبلیغات