بررسی مبانی فقهی محاربه و حد آن (مقاله پژوهشی دانشگاه آزاد)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (دانشگاه آزاد)
آرشیو
چکیده
آیه 33 سوره مائده مبنای تبیین موضوع و حکم محاربه با خدا و رسول و افساد فی الارض است. با توجه به تفاسیر و روایات وارده در این خصوص فقهای شیعه محاربه را بر کشیدن سلاح برای ترسانیدن مردم تعریف کرده اند، اما از تعریف امام خمینی شرط سومی نیز برای آن به دست می آید که عبارت است از قصد افساد در زمین. مجازات محاربه کنندگان با خدا و رسول نیز در آیه مذکور چهار نوع تعیین شده است که عبارت اند از کشتن، بر دار زدن، بریدن دست و پای مخالف و تبعید از محل زندگی. در روایات برای تعیین حد محارب، سه روشِ ترتیب، تخییر و تخییر ترتیبی بیان شده که قول مشهور فقهای شیعه و به تبع آن در قانون مجازات اسلامی قول به تخییر است و انتخاب هر یک از حدود چهارگانه به اختیار حاکم واگذار شده است.Studying the Principles of Enmity against God and Its Penance
The main subject of the 33rd verse of Maedeh Sura is to express the verdict of enmity against God and His Messenger and corruptions on earth. According to related explanations and narratives, the Shiite jurisprudents have defined enmity as drawing weapon in order to terrify people. Imam Khomeini also had added the third condition which is the tendancy in doing corruption on the earth. The punishment of the enemies against God in the mentioned verse has determined of four types which are murdering, hanging, cutting the opposite hands and legs and exiling from the hometown. Selecting each punishment is due to the judge’s authority.
تبلیغات
