مقایسه تطبیقی هجو در زبان عربی و فارسی(با تأکید بر شعر بشار بن برد) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هَجو در ادبیات، شعر یا نثری است که ضدِّ مدح باشد و برای مقاصد شخصی به کار رود. لحنی گزنده، صریح و گاه توهین آمیز دارد؛ اما اگر برای بیان دردهای اجتماعی- سیاسی به کار رود، با زبانی ملایم تر سروده می شود. هجو بر پایه نقد گزنده و دردانگیز بنا می شود و گاهی به سر حدّ دشنام یا ریشخند مسخره آمیز و دردآور می انجامد؛ هرگونه تکیه و تأکید بر زشتی های وجودِ یک چیز- خواه به ادعا و خواه به حقیقت- هجو است. هجویه یا هجونامه نیز، شعر یا نثری است که بر پایه هجو و دشنام کسی باشد. با توجه به تعریف ادبی هجو و تفاوتی که منتقدان ادبیات بین هجو و فحاشی قائل اند، می توان تمام هرزه سرایی ها و ناسزاگویی های رکیک را که به لکه دار شدن حیثیت و آبروی افراد منجر می شود، از قلمرو هجو خارج کرد. در این پژوهش تلاش شده است تا با روش تحلیل محتوا به بررسی هجو در زبان عربی و فارسی و تأثیر آن بر زبان عربی به ویژه در هجو بشار بن برد پرداخته شود.A Comparative Study of Satire between Arabic and Persian Language (Concentrating on Bashār ibn Burd’s Potries)
Satire in literature means a piece of poem or prose which stands against eulogy and meets personal purposes. It bears a caustic, explicit and sometimes insulting tone, but if it is to express the socio-political pains, it employs a softer language. Satire is constructed based on caustic and painful criticism, and sometimes, it is led to sarcasm and painful insult. Any form of emphasis on ugly aspects of a phenomenon, whether voluntary or involuntary, is a satire. Satire is a piece of prose or poetry which tends to ridicule or insult somebody. Due to the literary definition of satire and the difference the critics considered between satire and abusiveness, dissolute and indecent writings – which disgrace people - can be excluded from satiric ones. In this study, the authors have tried to analyze satire in Arabic and Persian language and its impact on Arabic, especially on Bashār ibn Burd
تبلیغات
