تأثیر خودتوسعه ای بر عملکرد شغلی کارکنان دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی (مورد مطالعه: دانشگاه علم و فرهنگ)

چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر خودتوسعه ای بر عملکرد شغلی کارکنان دانشگاه علم و فرهنگ، انجام شده است. پژوهش از نوع هدف کاربردی، از حیث نوع مطالعه کمی و از منظر روش شناسی از نوع توصیفی-همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کارکنان رسمی و قراردادی دانشگاه علم و فرهنگ  به تعداد 110 نفر در سال تحصیلی 1400-1399 بوده است که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب، تعداد 86 نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه خودتوسعه ای ابیلی و مزاری (1393) با پایایی 92/0 و عملکرد شغلی با پایایی 90/0، که از ترکیب دو پرسشنامه بیرن و همکارانش (2005) و کونوی (1999) حاصل شده است، استفاده شد. بررسی مدل پژوهش نشان از برازش مناسب آن با داده ها داشت. نتایج نشان داد خودتوسعه ای با ضریب 41/0 بر عملکرد شغلی کارکنان تأثیرگذار بود. خودتوسعه ای بر عملکرد وظیفه ای با ضریب 30/0 و بر عملکرد زمینه ای با ضریب 15/0 تأثیرگذار بوده است. تأثیر چهار مؤلفه خودتوسعه ای بر عملکرد شغلی ارزیابی شد که به ترتیب خودنظم دهی و خودرهبری با ضریب 17/0 و 28/0 بر عملکرد شغلی تأثیرگذار بوده و فرضیه تأثیر مؤلفه های خودمدیریتی و خودراهبری یادگیری بر عملکرد شغلی در این پژوهش رد شدند.