به منظورتحقق امنیت در حوزه های آب و غذا و برون رفت از چالش های موجود و پیش روی در زمینه حفاظت محیط زیست، امروزه اندیشمندان رویکرد مدیریت جامع آبخیزهارا اثربخش و سودمند پیشنهاد می نمایند. ادراک واقعی و درست از مدیریت جامع آبخیزها مستلزم داشتن یک نگاه سیستمی بوده و در گرو شناخت و دخالت دادن تمامی ذینفعان در فرایند تصمیم گیری ها می باشد.این امر، به نوبه خود موجب جلب مشارکت مردمی در اجرای سیاست ها، راهبردها و برنامه های مدیریت منابع طبیعی می شود.این مقاله بر نقش فرهنگ و آموزه های دینی در تحقق مدیریت جامع و مشارکتی آبخیزها و ارتباط این آموزه ها با موفقیت طرح های مدیریت منابع طبیعی و محیط زیست تاکید دارد و در آن سعی شده است با آسیب شناسی فاصله موجود بین آموزه های دینی در مفاهیم نظری تا اجرایی شدن برنامه ها، به منظور تحقق عملی این آموزه ها راه حل هایی ارائه شود. نتایج نشان می دهد که ظرفیت بالایی برای جلب مشارکتجوامع محلی با تکیه بر آموزه ها و نهادهای فرهنگی و دینی وجود دارد که بایستی به طور جدی مورد توجه سیاست گذاران و برنامه ریزان در حوزه مدیریت منابع طبیعی ومحیط زیست ایران قرار گیرد.
