موضوع زلزله و آثار ویران گر آن، همواره به عنوان چالشی بزرگ پیشِ روی جوامع انسانی قرار داشته است. دانشمندان و متخصصانِ عرصه ساخت وساز، از سال ها پیش، با جهدی جدی در جهت یافتن راه حل هایی برای کاستن از صدمات وارد بر بناها در اثر لرزش زمین، و کاهش تلفات و خسارات ناشی از آن، تلاش کرده اند. در ایران، که بر روی یکی از کمربندهای فعال زلزله ی دنیا قرار گرفته، و زمین لرزه های مخربی را تجربه نموده است، معضل مذکور، منتهای اهمیت را دارد. ساختمانی ضدزلزله، تا حد زیادی در فروکاستنِ تلفاتِ جانیِ ناشی از زمین لرزه و خساراتِ معیشتی و لطماتِ اجتماعیِ آن، مؤثر و تواناست. مقاوم سازی لرزه ای ساختمان های موجود، از مسائل مبتلابِهِ کشور است. یکی از پیش نهادهای مطلوب در راستای بهبود عمل کرد لرزه ای بناهای حاضر، کاربست کامپوزیت هاست. این ساخت مایه ها، می توانند جهت افزایش مقاومت درون صفحه ای و برون صفحه ایِ عناصر سازه ای، به عنوان راه کاری کارامد، مورد بهره برداری قرار گیرند. به علاوه، با استفاده از این مصالح، وزن افزوده بر سازه ی اولیه، به طور چشم گیری کاهش یافته، و این امر، گامی مؤثر جهت بهینه سازیِ روش های ترمیم و تقویت ساختمان های موجود خواهد بود. این نوشتار، در پیِ آن است تا با معرفی ساخت مایه ای نوین، و بررسی توانش هایش، بینشی کمینه را در راستای بهسازی لرزه ای ساختمان های ضعیف موجود، در اختیارِ متخصصانِ گستره ی ساختمان سازی نهد، تا گامی در جهت کاهش ویرانی های ناشی از زلزله، و در نتیجه، فراهم آوردن شرایط اطمینان بخش تری برای نسل های آینده در کشور، برداشته باشد.
