در این نوشته، نخست به آرای مخالفان علم بومی در ایران اشاره ای می کنیم؛ سپس، برداشت های اندیشمندان را از دیدگاه شریعتی درباره علم بومی مطرح می سازیم؛ بعد از آن، زمینه هایی که شریعتی برای مدل علمی خود شرح می دهد، بررسی می کنیم. اصلی ترین این زمینه ها عبارت اند از: تأثیر فرهنگ بر علم، نقش محقق در علم و تفاوت علم و فکر. اینها بستر لازم برای علم بومی را فراهم می کنند؛ پس از آن، به ضرورت علم بومی در چهارچوب نقد علم مدرن از یک سو و اهمیت علم از سوی دیگر می پردازیم. معنای بومی سازی علم نزد شریعتی، حوزه بومی سازی و سازوکارهای آن، مباحث انتهایی این نوشته را تشکیل می دهند. سرانجام، مقایسه مختصری میان شریعتی و برخی اندیشمندان صورت می گیرد. در مجموع، این مقاله بر آن است تا نشان دهد می توان شریعتی را یکی از نخستین کسانی دانست که نیاز به علم بومی را در جامعه ایران مطرح کرده اند.
