از کارکردهای شگرف سبکشناسی در بررسی متون ادبی فارسی جداسازی شاعران هنرمند و مبتکر از شاعران مقلد است. باتوجه به همین موضوع میتوان آثار ممتاز و دست اول را از نمونه های مشابه و نزدیک به آنها به آسانی باز شناخت. این آسان بودن البته به میزان تسلط و تخصص و مطالعة سبکشناس برمیگردد. برای آنکه در یک مقیاس محدود، اما دقیق، بتوان تصویرآفرینی و هنرنمایی شاعران صاحب سبک و مقلدانشان را نشان داد باید یک مضمون یا تصویر واحد را در همة آنها مطالعه، بررسی و ارزیابی کرد؛ آنگاه، تفاوت تصویرهای ادبی و مبتذل، خود را نشان خواهد داد. در این مقاله تصویر طلوع خورشید به عنوان تصویر واحد در شعر فارسی از رودکی، تا شاملو، بررسی و علت و زمینة شکل گیری تصویرهای مربوط به طلوع خورشید در شعر هر شاعر توضیح داده شده است. از نتایج این مقایسه، آشکار شدن علت در حاشیه ماندن برخی شاعران به سبب تکراریبودن نوع تصاویر و مضمون های شعرشان و همچنین نشان دادن این واقعیت است که خورشید در شعر برخی شاعران به کدام دلایل اصلاً طلوع نکرده است
