خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی

از دیرباز فرایند مربی گری دارای اهمیت بسیاری بوده و امروزه نیز با استفاده از فناوری های اطلاعاتی در این زمینه، بر اهمیت این موضوع افزوده شده است. این پژوهش از نوع مطالعات شبه تجربی بوده و هدف از انجام آن، بررسی تأثیر یک برنامه مربی گری الکترونیکی بر تصمیم گیری مسیر شغلی دانشجویان مقطع کارشناسی رشته مدیریت و هم چنین بررسی اثر ارتباطات چهره به چهره در بهبود نتایج این روابط است. به منظور اجرای این پژوهش، یک رابطه مربی گری بین 12 مربی و 86 شاگرد، انجام گرفت؛ که به منظور بررسی اهمیت دیدار چهره به چهره بین مربی و شاگرد در این پژوهش، نیمی از شاگرد ها امکان ملاقات مربی خود را داشتند. یافته های این پژوهش نشان دهنده آن است که تصمیم گیری مسیر شغلی دانشجویان، در هر یک از پنج بعد خودارزیابی، کسب اطلاعات شغلی، هدف گذاری، برنامه ریزی برای آینده، و حل مسأله، پس از برگزاری دوره مربی گری الکترونیک نسبت به پیش از برگزاری آن ارتقا یافته است. سایر نتایج این پژوهش، نشان دهنده آن است که ارتباطات چهره به چهره سبب ایجاد رضایت بالاتری از رابطه مربی گری و ارتقای بیشتر تصمیم گیری در مورد مسیر شغلی می-شود.

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین رابطه علی بین متغیرهای خودکارآمدی مسیر شغلی، عزت نفس و حمایت خانواده با خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی دانش آموزان اول متوسطه شهر اصفهان بود. از اینرو 287 دانش آموز دختر و پسر اول متوسطه ناحیه دو و شش به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شاملپرسشنامه حمایت والدین، پرسشنامه خودکارآمدی تصمیم گیری، پرسشنامه باور به مهارت ها و عزت نفس بودند. طرح پژوهشی همبستگی (از نوع تحلیل ساختاری) بود. داده ها از روش الگویابی معادلات ساختاری (SEM) و استفاده از نرمافزارهای SPSS ویراست 18 و AMOS ویراست 20 تحلیل شدند. نتایج تحلیل، برازندگی مدل فرضی را پس از برخی شاخصهای اصلاحی برای کوواریانس بین خطاهای مربوط به خود ارزیابی و هدفگذاری تأیید کردند و نشان داد مسیر های مستقیم حمایت خانواده و خودکارآمدی بر خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی دانش آموزان مثبت و معنی دار است. اثر غیرمستقیم حمایت خانواده و خودکارآمدی از طریق عزت نفس مثبت و معنیدار به دست آمد. با توجه به اهمیت خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی دانش آموزان اول دبیرستان در تعیین مسیر تحصیلی در پایه های بعدی، بایستی به عوامل تأثیرگذار بر آن از جمله متغیرهای مورد بررسی در این پژوهش توجه نمود.

هدف: مطالعه پیش بینی خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی بر اساس هوش چندگانه و باور به مهارت ها با توجه به نقش تعدیل کنندگی جنسیت و رشته تحصیلی در دانشجویان.روش: روش مطالعه از نظر هدف کاربردی، از لحاظ گردآوری داده ها همبستگی و از نوع تحلیل معادلات ساختاری بود. با استفاده از نمونه گیری چند مرحله ای، نمونه ای به حجم 374 نفر (142 مرد و 232 زن) مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه از پرسشنامه های؛ خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی (CDMSE)، هوش های چندگانه (MIQ) و باور به مهارت ها (SCI) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل و آزمون فرضیات پژوهش از رویکرد معادلات ساختاری و نرم افزارهای Spss26 و Smart-PLS3 استفاده گردید. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد بین هوش چندگانه و باور به مهارت ها با خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی دانشجویان ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین در مورد نقش تعدیل گری رشته تحصیلی در پیش بینی خودکارآمدی مسیر شغلی  بر اساس هوش چندگانه رابطه  معنادار به دست آمد. در حالی که این رابطه برای جنسیت معنادار نبود. با توجه به برازش مطلوب مدل پژوهش و یافته های حاصل از رابطه بین متغیرها می توان گفت هوش چندگانه و باور به مهارت ها در خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی دانشجویان نقش بسزایی دارند. رشته تحصیلی نیز نقش ثانویه دارد که به خاطر تعیین تأثیر آن در رابطه بین هوش چندگانه و خودکارآمدی تصمیم گیری مسیر شغلی دارای اهمیت است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، می توان چنین نتیجه گیری کرد که توجه به توانایی ها و قابلیت های دانشجویان موجب می گردد تا از خودکارآمدی بیشتر برای رشد تصمیم گیری شغلی بهره مند گردند و از آنجا که اشتغال یکی از شاخص های توسعه کشور است هدایت و برنامه ریزی برای قرارگرفتن افراد متناسب با استعداد، رشته تحصیلی و مهارت در مسیر شغلی می تواند  خودکارآمدی تصمیم گیری فردی در این مسیر و به تبع آن خودکارآمدی جمعی و سازمانی که یکی از مباحث مهم در توسعه یافتگی جامعه و کشور محسوب می گردد را به دنبال داشته باشد.