غلام حسین ساعدی

رئالیسم جادویی سبک نسبتا نوینی است که هر چند بیشتر تداعی گر نام آمریکای جنوبی و به ویژه گابریل گارسیا مارکز است، اما خاص ملل جهان سوم است. در داستان های این سبک، واقعیت و خیال در هم گره می خورند، اما به گونه ای که واقعیت بر خیال سیطره دارد، نه خیال بر واقعیت. از میان داستان نویسان فارسی، غلام حسین ساعدی در برخی از آثار خویش به این سبک گرایش دارد. این داستان های ساعدی را می توان به دو دسته تقسیم کرد: داستان هایی که به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده اند و داستان هایی که تنها رگه هایی از رئالیسم جادویی را می توان در آن ها یافت. در این نوشته، به بررسی هر دو دسته و هم چنین علل گرایش ساعدی به این سبک خواهیم پرداخت

الأدب الإقلیمی والریفی هو فرع من فروع الأدب، له مکانه خاصه فی شرح الخصائص الطبیعیه والبشریه لمنطقه معینه فی کل من الأدبین العربی والفارسی. "غلام حسین ساعدی" کاتب إیرانی له مؤلفات یمکن دراستها فی مجال الأدب الإقلیمی. یتناول أدب ما بعد الاستعمار باعتباره أحد مناهج الأدب المقارن، أحد أهم المؤثرات وتبعات الاستعمار فی الأعمال الأدبیه. قام هذا البحث بتحلیل روایه "المدفعیه" الریفیه للکاتب ساعدی ودراسه جوانبها المختلفه، معتمداً على أسس أدب ما بعد الاستعمار النظریه. من إنجازات البحث الحالی تناول صوره شبه شامله لمؤثرات الاستعمار وحضور العناصر الأجنبیه على نوع الحیاه والهویه الوطنیه لمنطقه معینه قدّمها الکاتب فی الروایه، ولکن على الرغم من ذلک، إلا أن هناک جوانب مختلفه مثل "التعقید فی شخصیات القصه وخلق العنصر المناهض، وعلاقه القارئ بالشخصیه الرئیسه للقصه والغموض فی التعرّف على الشخصیه الحقیقیه (ملا هاشم)، والخوف من الأحداث، وغیرها ما زالت تحتاج لمزید من الدراسه النقدیه.فی قصه "المدفعیه" لساعدی، هناک سمات وخصائص إیجابیه ومفیده مثل: الاهتمام بعنصر المقاومه والوحده ضدّ القهر والاستبداد، إدانه الجشع ونهب الثروات، انتقاد الأوضاع الاجتماعیه و.. یمکن رؤیتها بوضوح، لکن الدراسه الحالیه رکّزت على معظم نقاط الضعف والسلبیات فی الروایه مثل: تحوّل الشخصیه المهمّه والرئیسه للقصه، ومواجهه الشخصیه الرئیسه لمشاکل فی النمو والتطوّر، و.. حیث یتمثّل الترکیز بشکل أکبر بدراسه نقدیه أکثر دقه تتناول عمل الکاتب ساعدی بشکلٍ مختلف ونظره متمیّزه دون أن تمسّ بقیمته ومکانته الأدبیه

دو نویسنده ادبیات داستانی ایران و مصر، غلامحسین ساعدی و نجیب محفوظ، در دو اثر همنام خود با عنوانِ گدا، به موضوعات اجتماعی مهمی در برخوردِ جامعه با پدیده مدرنیته پرداخته اند. پژوهش حاضر، با تکیه بر دیالکتیک هگل، به تحلیل تطبیقی این دو اثر، پرداخته و برنهاد (تز) سنت، برابرنهاد (آنتی تز) مدرنیته و هم نهاد (سنتز) پیامدهای این تعارض را در دو جامعه ایران و مصر واکاوی می کند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که در داستان «گدا»ی ساعدی، سنت از طریق احترام به خانواده، پایبندی به ارزش های روستایی و اعتقادات مذهبی نمایان است و مدرنیته با فروپاشی کانون خانواده، گسترش فساد اخلاقی و بی اعتنایی به دین، برابرنهاد آن را شکل می دهد. در «الشّحاذ»، سنت در وفاداری خانوادگی، نوستالژی گذشته و سادگی و صمیمیت روستایی تجلی می یابد، در حالی که مدرنیته با علم زدگی، سردی روابط اجتماعی و بی حرمتی به مقدسات در تقابل با آن، قرار می گیرد. دیالکتیک هگل نشان می دهد که این تضادها به مثابه نیروی محرکه ای در بطن تاریخ عمل کرده که نطفه های یکدیگر را در خود پرورش می دهند. پیامد این صیرورت (سنتز) در هر دو اثر، اضطراب، ترس و تنهایی است که در ارتباط با عُمر حمزاوی، شخصیت اصلی الشّحاذ، به شکلِ پوچی و گم گشتگی در معنای زندگی نیز، تجلی می یابد. جستار پیشِ رو، با رویکردی توصیفی-تحلیلی، ضمن برجسته سازی جنبه های منفی مدرنیته، نشان می دهد که هر دو نویسنده با نگاهی انتقادی، گذارِ ناتمام از سنت به مدرنیته را به تصویرکشیده و عمیقاً به تبعات اجتماعی این تحول پرداخته اند.