اضطراب بدنی اجتماعی

هدف از پژوهش توصیفی حاضر، تعیین رابطه بین کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم بود. به همین منظور مقیاس های کمال گرایی چندبعدی فراست (1990)، اضطراب بدنی اجتماعی هارت و همکاران (1989) و مراحل تغییر فتار تمرینی کاردینال (1997)، در اختیار 229 نفر از زنان شرکت کننده در کلاس های آمادگی جسمانی شهر مشهد که دارای فعالیت بدنی منظم بیشتر از 30 روز بودند، قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون، کولموگروف – اسمیرنوف، گروه های مستقل و یومان ویتنی استفاده شد. یافته ها نشان داد میانگین نمره اضطراب بدنی اجتماعی آزمودنی ها 02/8 ± 87/31 و نمره کلی کمال گرایی آنان 91/12± 50/111 است. بین کمال گرایی (754/1- = t، 002/0 = p) و همچنین خرده مقیاس های نکوهش والدین (563/2- = Z، 010/0 = p) و سازماندهی (459/1- = t، 025/0 = p) زنان دارای فعالیت بدنی منظم به تفکیک رفتارهای تمرینی شروع و ثبات تفاوت معنی داری وجود دارد. ضمن ایکه بین کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی آنها رابطه معنی داری مشاهده شد (185/0 = r، 015/0 = p). بر پایه یافته ها به نظر می-رسد پرداختن به فعالیت بدنی منظم با سطوح متوسط کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی مرتبط است.

هدف این پژوهش، تعیین رابطه اضطراب بدنی اجتماعی با مراحل تغییر رفتار تمرینی در دانشجویان بوده است. به همین منظور پرسشنامه اضطراب بدنی اجتماعی هارت و همکاران (1989) و مقیاس مراحل تغییر رفتار تمرینی کاردینال (1997) به طور تصادفی در اختیار تعداد 380 دانشجوی (185 دانشجوی پسر و 195 دانشجوی دختر) رشته های غیر تربیت-بدنی دانشگاه فردوسی مشهد قرار گرفت. روایی محتوای پرسشنامه های مذکور توسط متخصصان، و ثبات درونی مقیاس اضطراب بدنی اجتماعی نیز در یک مطالعه مقدماتی با آلفای کرونباخ 83/0 تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی اسپیرمن، یومنویتنی، کروسکال والیس و مجذور خی استفاده شد. بر اساس یافته های پژوهش، میانگین نمره اضطراب بدنی اجتماعی دانشجویان پسر 28/26 و دانشجویان دختر 63/27 می باشد. بین اضطراب بدنی اجتماعی دانشجویان با سطوح تغییرات رفتار تمرینی آنان، رابطه ای معنی دار و معکوس وجود دارد (144/0- =r ،005/0=P). بین اضطراب بدنی اجتماعی دانشجویان دختر و پسر، تفاوت معنی داری یافت نشد (05/0P>)، بین اضطراب بدنی اجتماعی دانشجویان به تفکیک مراحل تغییر رفتار تمرینی، تفاوت معنی دار وجود دارد (01/0P<). بر پایه نتایج پژوهش، میزان بالای اضطراب بدنی اجتماعی دانشجویان با سطوح پائین فعالیت بدنی مرتبط است.

مقدمه: اضطراب بدنی اجتماعی به عنوان یکی از بیماری های شایع عصر حاضر که عامل بسیاری از آشفتگی ها در زمینه های گوناگون زندگی دختران جوان شده است و موجب کاهش عزت نفس آن ها می شود. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین ۱۲ هفته تمرین یوگا و اضطراب بدنی اجتماعی در دختران ورزشکار بود. روش: مطالعه حاضر از نوع همبستگی- مقایسه ای است. جامعه ی آماری مطالعه، دختران شرکت کننده در کلاس های یوگا بودند که از بین آن ها ۲۰۱ نفر بر اساس جدول مورگان انتخاب شدند و مقیاس های فعالیت بدنی و اضطراب بدنی اجتماعی هارت و همکاران (۱۹۹۸) در اختیار آن ها قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین اضطراب بدنی اجتماعی و شاخص های فعالیت بدنی در کل نمونه آماری ارتباط معنا داری وجود دارد که جهت ارتباط منفی است (۰/۰۵ p< )؛ بنابراین با افزایش هر یک از شاخص های فعالیت بدنی میزان اضطراب بدنی اجتماعی کاهش یافته است. نتیجه گیری: در نتیجه می توان گفت که ورزش سودمندی های مضاعفی دارد به این دلیل که به افراد کمک می کند، احساس بهتری در مورد خود داشته باشند. بر این اساس با حفظ فعالیت بدنی منظم به تدریج از نقش انگیزاننده اضطراب بدنی اجتماعی کاسته می شود و ورزشکاران به اهداف خود در تناسب اندام می رسند.

هدف از پژوهش حاضر مدل سازی معادلات ساختاری رابطه قیود نیوول (قیود فردی، تکلیف و محیط) و میزان فعالیت بدنی در دختران نوجوان و همچنین نقش میانجی اضطراب بدنی اجتماعی در ارتباط بین این دو بود. در این پژوهش مقطعی- همبستگی، 318 آزمودنی دختر (17-15سال) از بین دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر تبریز با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه محقق ساخته عوامل فردی، محیطی و تکلیف، پرسشنامه حمایت اجتماعی والدین و دوستان از ورزش، پرسشنامه فعالیت بدنی نوجوانان و مقیاس اضطراب بدنی اجتماعی هارت استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها، از طریق روش آماری همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS23 انجام شد. علاوه بر شاخص های آمار توصیفی از مدل سازی معادلات ساختاری در نرم افزار LISREL10.20استفاده شد. نتایج نشان داد مسیر مستقیم قیود سه گانه (فرد، محیط و تکلیف) به اضطراب بدنی اجتماعی و میزان فعالیت بدنی؛ مسیر مستقیم اضطراب بدنی اجتماعی به میزان فعالیت بدنی، و مسیر غیرمستقیم قیود سه گانه به میزان فعالیت بدنی با میانجی اضطراب بدنی اجتماعی معنادار است. نتایج این پژوهش نقش حمایت اجتماعی والدین و همچنین دوستان برای مشارکت نوجوانان در فعالیت بدنی را روشن تر می سازد. باید توجه داشت که سطوح متعددی از عوامل مختلف مانند محیط های حمایتی و اجتماعی می توانند با تعامل یکدیگر، بر میزان فعالیت بدنی به عنوان یک رفتار سلامتی مهم در دختران نوجوان تأثیر گذار باشند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه اضطراب بدنی اجتماعی و شرکت در فعالیت بدنی اوقات فراغت جوانان بود. پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی است. 150 نفر (78 زن و 72 مرد) با میانگین سنی 53/2 ± 24 نمونه های تحقیق را تشکیل می دادند. افراد نمونه، پرسشنامه مقیاس اضطراب بدنی اجتماعی موتل و کنروی (2000) و مقیاس ارزیابی رفتار فعالیت بدنی اوقات فراغت بزرگ سالان (ریس و همکاران، 2009) را تکمیل کردند که نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف- سیمرنوف تأیید شد. سپس داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون، t مستقل و F مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های تحقیق نشان داد بین اضطراب بدنی اجتماعی و رفتار فعالیت بدنی اوقات فراغت ارتباط منفی معنادار  (001/0 sig= ، 63/0-r=) وجود دارد. همچنین، بین رفتار فعالیت بدنی اوقات فراغت دو گروه (01/0 sig= ، 53/2r=) و بین اضطراب بدنی اجتماعی آنان (001/0 sig= ، 84/2r=) تفاوت معناداری وجود داشت. بدین ترتیب، می توان گفت که افراد با اضطراب بدنی اجتماعی بالا، کمتر در فعالیت بدنی اوقات فراغت مشارکت می کنند.