علوم حدیث

روزه روز عاشورا همواره در میان عالمان اهل سنت و عالمان شهیعه معرکه آرا بهوده اسهت.سهبب اخهتلاف، و،هود دو دسهته روایهات مو،هود در کتهب روایهی شهیعه در بهاره آن اسهت.بررسی سندی و نیم نگاهی به محتوای احادیث، به روش توصیفی تحلیلی انتقادی و با -هدف آشنایی با این دو دسته روایات و اعتبار سنجی آنها مورد تو،ه این نوشتاراست.یافته های پژوهش حاضر این است که روزه عاشورا قبل از تشریع روزه رمضان بوده و پس ازآن رهها )تهر ( شهده اسهت. بهه نظهر می رسهد اگهر چهه بعضهای روایهات منهع کننهده از روزهعاشهورا از نظهر سهند ضهعیف هسهتند، در مجمهو از روایهات مجهوز صهوم قهوی تهر و بها سهیرهمنقول از امامان، پس از واقع ،انکاه عاشورا مواف ترند. همچنین، اکتفای کلینی به نقلروایات منع می تواند دلیل بر کاستی در اعتبار روایات مجوز صوم عاشورا از منظر وی تلقیگردد.

ن » عرض حدیث بر کتاب خدا « روایت هایی در متون حدیثی و،ود دارد که در آنها ازبههه میههان آمههده اسههت. ایههن روایههت ههها بههه منزلهه ارا هه راهکههار و سههنجه ای اسههت بههرایراستی آزمایی احادیث که مورد قبول عالمان اسلامی هم قرار گرفته اند.از سویی دیگر، روایت هایی در متون اسلامی و،ود دارد که حاوی آمهوزه ههایی اسهت کهه ازآنها با تعبیرِ تأویل و آن هم از نو باطنی آن یاد شده است. ایهن آمهوزه هها کهه منسهوب بهه -آیات قرآن و گاهی تأویل آنها هستند در نگاه نخست، بها ظهاهر آیهات سهازگاری ندارنهد. -گفته می شود با تو،هه بهه روایهت ههایی کهه از آنهها از تأویهل دانهی اههل بیهت )علهیهم السهلام(سخن به میان آمده و روایت هایی کهه در آنهها از بطهن داشهتن قهرآن یهاد شهده، ایهن آمهوزه ههاهمان بطن و تأویل هستند. این نوشته بر آن است که نسبت بین ظاهر آیه ها و تأویل ههایبههاطنی را بررسههد و تبیههین نمایههد. و بههر آن اسههت کههه منظههور از تأویههل و بههاطن در ایههن گههروهروایت ها، معنای فرازبانی بودن آنها نیست و بخشی از آنها ناسازگار بها ظهاهر قهرآن و برخهیدیگر، از حوزه تأویل اصطلاحی بیرون هستند.

شههیوه بیعههت پیههامبر اکههرم بهها زنههان از مسهها ل متعههارض در روایههات فههریقین اسههت.به عنوان شاخه ای از علوم حدیث می تواند در رفع این تعهارض مهورد » اختلاف الحدیث «استفاده قرار گیرد.در این پژوهش، روایات در چهار گروه دسته بندی شده است: بیعت کلامی همراه با فعهل،وارحی، بیعت ،وارحی، بیعت کلامی، و ،واز مصافحه زنان و مهردان نهامحرم بهه شهرطو،ود حایل.نتیجه بررسهی محتهوایی روایهات مهذکور، آن اسهت کهه بسهیاری از روایهات متعهارض، قابهل،مهع و مکمهل یهک دیگرنهد. تنهها روایهاتی کهه بیهان گر ،هواز مصهافحه بهدون حایهل اسهت،پذیرفتنی نیست؛ عهلاوه بهر آن، تهأثیر و تهأثر آیهه 12 سهوره ممتحنهه بهر ایهن روایهات مشهخصمی گردد؛ زیرا از طرفی فضای بیعت پیهامبر اکهرم بها زنهان در ایهن آیهه توسه گروه ههایمختلف روایی روشن می شود و از طرف دیگهر، از محتهوا و سهبب نهزول ایهن آیهه می تهوان بههصحت و سقم روایات مربوطه دست یافت.

ایتی منسوب به امام علی است که در آثاری با رویکهرد » أنا نقطه تحت الباء « روایتعرفانی نقل شده که گاه در میرا عرفانی و فلسفی شر داده شده و گاه تک نگاری هاییمتعددی در باره آن نگاشته شده است. این امر بر ضهرورت ارزیهابی ایهن روایهت مهی افزایهدکه در این نوشتار به آن می پردازیم. بررسی ها نشان می دهد که اولین بار ابن طلحه شافعیدر قرن هفتم در الدر المنظم فی السر الأعظم، گوینده این عبارت را امام علی دانسهته،لهیکن او و قهایلان انتسهاب آن بهه حضهرت پهس از وی، سهندی بهرای آن ذکهر نکهرده انهد. ازسهوی دیگهر، افهرادی چهون عهین القضهات همهدانی، سهمعانی، ابهن عربهی و سهعید الهدینفرغههانی گوینههده آن را شههبلی صههوفی دانسههته انههد؛ در حههالی کههه تهههذیب الاسههرا رابههو سههعدخرگوشی، الرساله القشهیری هابوالقاسهم قشهیری، إحیهاء العلهو مغزالهی و تهذکره الأولیها ءعطهارنیشابوری گویای انتسهاب آن بهه شخصهی ناشهناخته از معاصهران شهبلی اسهت. افهزون بهراین، فقدان نقطه در خه عربهی در صهدر اسهلام، تهاریخ نقطهه گهذاری در مصهاحف و درجنقطه در مصاحف با کارکرد إعراب، مصاحف بدون نقطه منسهوب بهه معصهومان )علهل(در قرن اول، عهدم اسهتعمال نقطهه بهه معنهای اصهطلاحی آن در روایهات، و ضهعف و قصهوردلالههی مؤیههدات روایههی آن مو،ههب تردیههد در انتسههاب ایههن روایههت بههه امیههر المههؤمنینمی شود که در این نوشتار مورد بررسی قرار می گیرد.

حههدیث معصههومان )علههل( همههواره یکههی از منههابع مهههم در اسههتنباط معههارف دینههی درگستره های مختلفی بوده است. تو ،هه بهه ایهن مقولهه چنهان ذههن و ضهمیر برخهی عالمهانامامیهه، یعنهی محه دثان و ن ص گرایهان را بهه خهویش مشهغول داشهته کهه بهه خهویش ا،هازهنمی دادنههد از حهههدود و ثغهههور ترسهههیم شهههده در روایههات فراتهههر رونهههد. بهههر همهههین اسهههاس، درعرصه های گونه گونی چون کلام، تفسیر، فقه و.. تنها می کوشیدند که از رهگذر نقهل نه صاحادیث و تبویب آن، نظام فکری خویش را عرضه سازند. عدم تصری بهه اندیشهه و ارا ههضمنی آن در خلالِ متون روایی، بازشناختِ آن را دشوار ساخته است. محمد بن حسهنص فار یکی از ن ص گرایانی است که با نگارش کتابی روایی چون بصها ر الهدر،ا تکوشهیدهتا نگره خویش در گستره اعتقادات و به صورت خها ص امامهت را بهه منصهه ظههور در آورد.تحلیل باب بندی کتاب و در کنار هم قرار دادن متون روایی مشابه در آن نشان می دهد کهدغدغهه های اصهلی صه فار در عرصهه امامهت پژوهی، ضهرورت و،هود امهام و ویژگی ههای اواسهت. او در میهان ویژگی ههای امهام بهر علهم و مسها ل در پیونهد بها آن چهون منهابع، وسهایدریافت و گستره آن و قدرت تأ کید بسیار دارد.

بههاره برخههی از راویههان شههیعی در کتههاب ر،ههال شههیخ طوسههی، یکههی از » یونسههی « تعبیههرتعبیرههای مهورد مناقشهه و احیانهاً ابههام آمیز در ر،هال شهیعه اسهت. بهر اسهاس بررسهی هایمِهن أصهحاب یهونس بهه « و » تلمیهذُ یهونس « : انجهام شهده در پهژوهش حاضهر، معهانی چهونبیهان کرده انهد - - » یونسهی « کهه برخهی محققهان بهرای تعبیهر » منظور بیان ذم یها مهد راوینمی توانهد معهانی صهحیحی بهوده و منظهور دقیه از ایهن تعبیهر را مشهخص و روشهن کنهد.بررسی دقی رابط نمونه هایی از راویانی که چنین تعبیری در باره آنان به کار رفته با یهونسبهن عبهدالرحمان و بررسهی نقهش آنهان در تهرویج معتقهدات یهونس بهن عبهدالرحمان نشهاندر بهاره عهده ای از راویهان بهه طهور صهحی و دقیه بهه معنهای » یونسهی « می دههد کهه تعبیهراسهت کهه » شهاخص بهودن راوی در طرفهداری از نحله کلامهی خهاص منتسهب بهه یهونس «دست کم در نظر برخی، مانند مشایخ قم، بر ذم راوی دلالت داشته است.

بسیاری از آثار باقی مانده نصیریه از سده های میانه حاوی نقل قول های فراوانی از میرامفقود غلات کوفه اند که می توان بهدان ها بهه مثابه منهابعی واسهطه در بازیهابی محتهوای آنمیرا و به تبع شناخت بی واسط تعالیم غهلات تکیهه کهرد. کتهاب الأظله هیکهی از همهینمیرا غالیان است که فقراتی از آن به واسط چهار متن کهن نصیری در دسترس اسهت.تعیین تاریخ حدودی تألیف ایهن منهابعِ واسهطه می توانهد در تاریخ گهذاری کتهاب الأظلهه وحتهی شناسهایی مؤلهف آن راه گشها باشهد. شهواهد متنهی مو،هود مؤیهد تهألیف ایهن منهابعنُصیری در سده های سوم و چهارم است که بدین ترتیب، می توان در تاریخ گذاری کتابالأظل هزمانی پیش از سده دوم و سوم را برآورد کهرد. در منهابع کتاب شهناختی امامیهه از سههمؤلههفِ کتههاب الأظلهه هیههاد شههده اسههت: احمههد بههن محمههد بههن عیسههی اشههعری قمههی،عبدالرحمان بن کثیر هاشمی و دیگری ابو،عفر محمد بن سنان زاهری؛ مؤلفانی کهه دورهحیات آنها با بازه زمانی حدودی تألیف کتاب مورد بحث همخوانی دارد. بنا بر اسهنادیکه در منابع نصیری در باره کتاب الأظله هدر دست است، احتمال تعل کتهاب بهه محمهدبن سنان بیش از دیگران است.