مهدی ضرغامی

پژوهش حاضر به منظور بررسی حالت های فراانگیزشی و شرایط تکلیف بر ادراک کارامدی و عملکرد حرکتی پرتاب کنندگان مبتدی دارت در تکالیف آسان و مشکل اجرا شد. در این راستا پرسشنامة تسلط فعالیت محور (کوک و گرکوویچ، 1993) بین 140 دانشجوی پسر توزیع شد و در نهایت براساس نمره های به دست آمده در پرسشنامه، 32 نفر به صورت تصادفی در دو گروه 16 نفری هدف محور و فعالیت محور قرار گرفتند. هر تکلیف شامل 3 بلوک 8 کوششی و هر کوشش شامل 4 پرتاب بود. شرکت کنندگان در پیش آزمون و بعد از کوشش های 8، 16، 24 مقیاس خودکارامدی (فلتز و چیس ، 1998) را تکمیل کردند. داده ها به کمک روش های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه در ادراک کارامدی (تکلیف مشکل) تفاوت معنی داری وجود دارد، اما در عملکرد حرکتی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. این نتایج تنها بخشی از اصول موجود در نظریة بازگشتی را تایید کرد.

در این پژوهش تأثیر شیوه ارائه محرک های متوالی براکتساب، یادداری و انتقال ترتیب توالی حرکات بصری مورد آزمایش قرار گرفت. ابتدا نرم افزار تخصصی ارائه محرک های متوالی، ثبت زمان و خطای پاسخ در محیط سی پلاس پلاس طراحی شد. در این تحقیق 60 نفر آزمودنی راست دست، بدون تجربه قبلی با تکلیف به صورت تصادفی به پنج گروه آزمایشی (هر گروه 12 نفر) شامل مسدود – صریح، مسدود – ضمنی، تصادفی – صریح، تصادفی – ضمنی و گروه کنترل تقسیم شدند. ابتدا همه گروه ها در پیش آزمون شرکت کردند و سپس بجز گروه کنترل طی 5 جلسه تمرینی و در هر جلسه 3 بلوک 10 کوششی را به صورت مسدود و تصادفی انجام دادند. یک روز پس از مرحله اکتساب آزمون یادداری و انتقال انجام شد. برای تحلیل یافته های از آزمون t استیودنت، آنالیز واریانس سه عاملی با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس دوعاملی استفاده شد. نتایج نشان داد آزمودنی ها طی مرحله اکتساب پیشرفت معنی داری در زمان و دقت پاسخ داشته اند (05 /0P<). اما بین گروه های تمرینی تفاوت معنی دار وجود نداشت. به علاوه گروه های یادگیری ضمنی در دو مؤلفه زمان پاسخ و دقت پاسخ پیشرفتی مشابه یادگیری صریح داشتند که بیانگر اثربخشی این یادگیری است. همچنین آزمون یادداری نشان داد تمرین تصادفی در دقت حرکتی برتر از تمرین مسدود است اما نوع روش تمرینی تأثیری بر یادداری زمان عکس العمل متوالی نداشت. در آزمون انتقال نیز همه گروه ها انتقال به تکلیف جدید را فقط برای دقت پاسخ نشان دادند. علاوه بر این یافته ها نشان داد تمرین مسدود به افزایش یکپارچگی حسی حرکتی و زمانبندی حرکت منجر شد در حالی که تمرین تصادفی به ارتباط بهتر محرک – پاسخ منجر شد. به طور کلی نتایج این تحقیق از این ایده که یادگیری ای که در زمینه ای از تداخل اتفاق می افتد می تواند یادداری و انتقال به تکلیف دیگر را نشان دهد، حمایت می کند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر میزان سلامت روان دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز می باشد. تحقیق حاضر از نوع تجربی میدانی می باشد که با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام می گیرد. در این پژوهش برای سنجش سلامت روان از پرسشنامه سلامت عمومی GHQ-28 استفاده شده است. جامعه ی آماری تحقیق کلیه دانشجویان (432n=) پسر واحد تربیت بدنی عمومی 1 و 2 دانشگاه شهید چمران اهواز در سال تحصیلی 85-84 می باشند که از این میان آنها پس از محاسبه ی نمره ی سلامت روان، آن دسته از دانشجویانی که نمره ی سلامت عمومی آنها یک و نیم انحراف معیار بالاتر از میانگین (35/22± 58) بود،70 نفر به طور تصادفی ساده انتخاب و سپس این افراد به طور تصادفی به دو گروه آزمایش (35n=) و گواه (35n=) تقسیم شدند. تجزیه و تحلیل داده ها توسط SPSS16 و با استفاده روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. بررسی یافته های تحقیق نشان داد که تمرین هوازی بر روی افسردگی (004/0>p) و اضطراب (005/0>p) تأثیر مثبت و معنادار دارد، در حالی که هیچ گونه تأثیر معنی داری بر روی شکایت جسمانی و اختلال در کارکرد اجتماعی نداشته است.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر و مقایسة سه روش مختلف آموزش مشاهده ای بر اکتساب و یادداریِ مهارت بالانس ژیمناستیک بود. روش تحقیق، نیمه تجربی است. 51 دانشجوی پسر مبتدی با میانگین سنی 18 تا 24 سال انتخاب، و به روش تصادفی ساده در 3 گروه: 1) گروه مشاهدة مدل زنده 2) گروه مشاهدة مدل انیمیشن و 3) گروه ترکیبی مشاهدة مدل زنده و انیمیشن قرار گرفتند. علاوه بر مشاهدة مدل، آموزش های کلامی نیز هم زمان به آزمودنی های هر سه گروه ارائه می شد. آموزش مختص به هر یک از گروه ها به مدت سه هفته و هر هفته سه جلسه انجام شد. بعد از هر جلسه آموزش، همة آزمودنی ها به طور یکسان 10 بار مهارت بالانس را اجرا کردند. بعد از آخرین جلسة تمرین، آزمون اکتساب و 48 ساعت بعد آزمون یادداری به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح 05/0α= انجام شد. نتایج طرح اندازه گیری مکرر نشان داد که هر سه روش آموزشی به طور معنی داری سبب بهبود اجرای مهارت در مراحل اکتساب و یادداری می شود. همچنین نتایج تحلیل واریانس یک راهه تفاوتی معنی دار میان سه گروه در مراحل اکتساب و یادداری نشان داد به طوری که آزمودنی های گروه سوم (ترکیب مشاهدة مدل زنده و انیمیشن) در آزمون اکتساب و یادداری به طور معنی داری بهتر از گروه اول(مشاهدة مدل زنده) و دوم (مشاهدة مدل انیمیشن) عمل کردند. اما بین اجرای آزمودنی های گروه های اول و دوم تفاوتی معنی دار یافت نشد. با توجه به نتایج تحقیق به مربیان و معلمان ورزشی پیشنهاد می شود که هنگام آموزش مهارت های حرکتی، از ترکیب مشاهدة مدل زنده و انیمیشن استفاده کنند که منجر به یادگیری بهتری برای اجرای مهارت می شود.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر شدت تکلیف بر کانون توجه در حین فعالیت جسمانی در دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران است. روش تحقیق حاضر نیمه تجربی و جامعه آماری شامل تعداد 120 دانشجوی پسر بودند که از بین آنها 30 نفر بهطور تصادفی ساده انتخاب شدند و در دو گروه (15 نفر برای تکلیف قدرت مشت و 15 نفر برای تکلیف دوچرخه کارسنج) قرار گرفتند. ابزار پژوهش، دستگاه دینامومتر قدرت مشت و دوچرخه کارسنج بود. بهعلاوه پرسشنامه کانون توجه در این تحقیق برای بررسی سبک توجهی مرجح آزمودنی ها استفاده شد. پایایی این پرسشنامه به روش آلفای کرونباخ 89/0 گزارش شد و روایی آن مورد تأیید استادان و متخصصان دانشکده تربیت بدنی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل فرضیه های تحقیق در سطح معنیداری 05/0> p نشان داد که کانون توجه در هر دو تکلیف با افزایش شدت تمرین تغییر میکند و بهصورت توجه مربوط درمی آید. همچنین یافته ها بیانگر ارتباط بین سبک توجهی مرجح و کانون توجه واقعی در هر دو تکلیف بودند، هرچند این ارتباط از لحاظ آماری معنی دار نبود. در تکلیف قدرت مشت این ارتباط در مرحله انتها بیشتر از مرحله شروع بود، در صورتیکه در تکلیف دوچرخه کارسنج این ارتباط در مرحله شروع بیشتر از مرحله انتها بوده است.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آموزش ابراز وجود بر اضطراب اجتماعی، اکتساب سرویس چکشی والیبال و ابراز وجود در دانش آموزان هنرستانی می باشد. جامعه آماری این تحقیق دانش آموزان پسر هنرستان های فنی نواحی چهارگانه شهرستان اهواز می باشند. از بین 300 نفر نمونه اولیه که به صورت تصادفی چند مرحله ای گزینش شده بودند، 60 نفر که ابراز وجود کمتری داشتند، انتخاب شدند و در چهار گروه 15 نفری گمارده شدند. گروه 1 (گروهی که هم ابراز وجود و هم سرویس چکشی والیبال را فرا گرفتند)، گروه 2 (گروهی که فقط سرویس چکشی والیبال را فرا گرفتند)، گروه 3 (گروهی که فقط ابراز وجود را فرا گرفتند)، گروه 4 (گروهی که هیچ گونه آموزشی را فرا نگرفتند). ابزارهای مورد استفاده عبارتند از: مقیاس خودگزارشی مداد کاغذی ابراز وجود (ASRI)، مقیاس اضطراب اجتماعی با دو خرده مقیاس، اجتناب و پریشانی اجتماعی (SAD) و ترس از ارزیابی منفی (FNE) و آزمون سرویس والیبال ایفرد. طرح پژوهش آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون می باشد. نتایج تحلیل فرضیه ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس نشان داد که آموزش ابراز وجود باعث افزایش ابراز وجود، اکتساب سرویس چکشی والیبال و کاهش اضطراب اجتماعی می شود. نتایج این پژوهش موثر بودن آموزش ابراز وجود را در افزایش جسارت ورزی، اکتساب سرویس چکشی والیبال و کاهش اضطراب اجتماعی نشان می دهد.

دف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر توجه درونی و بیرونی بر اجرای تکلیف تعادل پویا و یادداری دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز بود. روش این تحقیق نیمه تجربی بود. نمونه آماری را 45 دانشجو تشکیل دادند که به شیوه تصادفی انتخاب شدند و به همین روش، نمونه ها به سه گروه توجه درونی (توجه به پاها)، گروه توجه بیرونی (توجه به علامت نزدیک پاها) و گروه توجه بیرونی (توجه به چراغ دستگاه) تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از ابزار اندازه گیری استواری سنج استفاده شد. روایی و پایایی این ابزار مورد تایید شرکت سازنده آن ساتراپ فلز (1383) قرار گرفت. در این تحقیق، از روشهای آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون t همبسته و F و آزمون پیگیری توکی) برای تحلیل داده ها استفاده شدند. آزمون فرضیه ها در سطح معنا داری p<0.05 نشان داد که بین تاثیر سه نوع توجه درونی و بیرونی در سه گروه آزمایشی در اجرای پس آزمون (اکتساب) و آزمون یادداری تفاوت معناداری وجود داشت. در هر یک از گروه ها، بین پس آزمون و آزمون یادداری تفاوت معناداری مشاهده نشد. در کل، توجه بیرونی (توجه به چراغ دستگاه) در اجرای پس آزمون (اکتساب) و آزمون یادداری بهتر از توجه بیرونی (توجه به علامت نزدیک پا) و توجه درونی (توجه به پاها) بود.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه جهت گیری ورزشی دانشجویان دختر و پسر ورزشکار رشته های انفرادی و گروهی شرکت کننده در هفتمین المپیاد ورزشی و رابطه آن با انگیزه های رقابتی آنها بود (2350 =N). نمونه آماری این تحقیق را 720 نفر از دانشجویان دختر و پسر ورزشکار رشته های انفرادی و گروهی تشکیل می دادند. ابزار اندازه گیری این تحقیق عبارت بود از پرسشنامه جهت گیری ورزشی (SOQ) گیل و دی تری (1988) و پرسشنامه انگیزه های رقابتی (SAI) ویلیس (1986). روایی ملاکی و پایایی آزمون _ آزمون مجدد این پرسشنامه ها در سطح 05/0P< معنادار بود. در این تحقیق فرضیه هایی در سطح 05/0P< مورد آزمون قرار گرفتند که اهم نتایج آن عبارت است از: بین ابعاد جهت گیری ورزشی دانشجویان ورزشکار دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود نداشت ، اگر چه در ابعاد رقابت طلبی و هدف چینی دانشجویان ورزشکار رشته های گروهی نسبت به انفرادی برتری داشتند. بین ابعاد جهت گیری ورزشی و انگیزه های رقابتی رابطه مثبت و معناداری وجود داشت.