آهو تعلیمی

چگونگی شکلگیری و ساختار یافتن میدان تئاتر نوین عصر مشروطه ایران، قطبهای تئاتری این دوره و تکوین زیر میدانهای آن، زمینه مورد بحث این پژوهش میباشد. تئاتر نوین ایران کمی پیش از آغاز مشروطیت بین سالهای 1280 تا 1300 به مثابه یک میدان شکل پیدا کرد. این فرایند حاصل تغییر در نظام سرمایه و عادتوارههای کنشگران آن بود که با ایجاد بدعت در سبکها و فرمهای متداول نمایش این دوره، خواهان استفاده از تئاتر نوین به عنوان ابزاری جهت اعتلای فرهنگ عموم و آگاهی بخشی سیاسی جامعه بودند. چگونگی حرکت و فعالیت این گروهها، جایگاه و مواضع عاملان گروهها به لحاظ اجتماعی و هنری، نوع سرمایه و عادتوارههای آنان و چگونگی ارتباطشان با ساختار سیاسی حاکم و قطب نمایش عامه پسند از مهمترین پرسشهای مطرح شده در این پژوهش میباشد. در انتها درمییابیم تئاتر نوین عصر مشروطه دارای تمایز قابل تاملی از نمایش عامه پسند آن دوره و حاصل سرمایه های فرهنگی، اجتماعی و نمادین برآمده از جریان مشروطیت است و در مسیر کاملا متفاوتی از نمایش عامه پسند جریان دارد. این پژوهش در تحلیل محتوای خود از شیوه ساختارگرایی تکوینی پیر بوردیو بالاخص مفاهیم تمایز، میدان و سرمایه بهره گرفته است.

دیالکتیک میان جایگاه میدان قدرت و تأثیر آن در میدان تئاتر ایران در بازه ی 1300 1332ش، با ایجاد تغییر و تنوع در قریحه ی عاملان، و کاربست این قریحه در فرایند تولید و مصرف حوزه های متنوع نمایش، موجب ایجاد تغییرات بنیادی در فرایند تولید و مصرف تئاتر ایران شد که در گروه های تولیدی، سالن داران و تماشاگران تأثیر گذاشت؛ لذا در این پژوهش قصد داریم به شیوه ی ساختارگرایی تکوینی بوردیو و بر پایه ی نظریه های تمایز، منش، سرمایه و میدان ، به چگونگی موقعیت و تعامل عاملان بر اساس منشأ اجتماعی هر یک در ارتباط با میدان تئاتر؛ تمایز و موضع گیری عاملان در مقابل مواضع متناظر؛ و چگونگی ترکیب سرمایه های فرهنگی، اقتصادی و نمادین آنها، به شیوه ی توصیفی تحلیلی بپردازیم. در انتها درمی یابیم منش و شیوه ی تسلط عاملان بر عادت واره ها و سرمایه های میدان، نقش اساسی در شکل گیری میدان های تئاتری این دوره داشته و نظام اندیشه ای خود را به میدان تئاتر تحمیل کرده و منجر به ایجاد تمایز در هویت میدان های تئاتری این دوره شده است.