مینا کشاورز

مقدمه : در سال های اخیر، علاقه قابل توجهی به تحول آموزش تربیت بدنی از رویکرد خطی به رویکرد غیرخطی وجود داشته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بازی های بومی -محلی با روش های آموزشی تدریس بازی برای فهمیدن و حس بازی بر تبحر حرکتی دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش : این پژوهش از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود که به شکل میدانی انجام شد. پنجاه و پنج دانش آموز دختر (10-11سال) به صورت تصادفی به چهار گروه تدریس بازی برای فهمیدن، حس بازی، ترکیب رویکرد تدریس بازی برای فهمیدن و حس بازی و گروه سنتی تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه یک ساعته مطابق رویکرد آموزشی گروه خود به تمرین پرداختند. از آزمون برونیکس-اوزورتسکی برای ارزیابی تبحر حرکتی کودکان استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس مرکب تفاوت معناداری را بین پیش آزمون و پس آزمون سه گروه اول نشان داد به طوری که می توان گفت در مهارت حرکتی درشت گروه ترکیبی با 79% تغییرات، در مهارت حرکتی ظریف و تبحر حرکتی کل گروه تدریس بازی برای فهمیدن به ترتیب با 84% و 85% از تغییرات بیشترین نمره را کسب کردند. در حالی که آموزش سنتی تأثیر معناداری در متغیرهای مورد بررسی نداشت. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که استفاده از رویکرد ترکیبی می تواند تبحر حرکتی کودکان را به طور همزمان بهبود بخشد. مطالعه حاضر نشان می دهد که مدل های آموزش تدریس بازی برای فهمیدن و حس بازی درقالب بازی های بومی-محلی روش تمرینی مناسبی برای ارتقاء تبحر حرکتی در دانش آموزان هستند و به نظر می رسد این رویکردها قابلیت انتقال به سایر مقاطع تحصیلی را دارند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازی خودانگیخته در طبیعت بر رفتار بازی و شادی کودکان پیش دبستانی بود. بدین منظور 45 کودک 6-4 ساله تبریز به عنوان نمونه آماری به روش نمونه گیری هدفمند در سه گروه فضای باز ، فضای سرپوشیده و کنترل انتخاب شدند. رفتار بازی و شادی کودکان به ترتیب با استفاده از پرسش نامه مقیاس رفتار کودکان پیش دبستانی در بازی و پرسش نامه شادکامی آکسفورد به صورت پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب نشان داد که فعالیت در فضای باز بین پیش و پس آزمون بر رفتار بازی و شادی کودکان تأثیر معناداری داشته به طوری که 71% از تغییرات در رفتار بازی و 98% از تغییرات در شادی کودکان تحت تأثیر فعالیت آن ها در فضای باز طبیعی بود درحالی که فعالیت در فضای سرپوشیده در رفتار بازی و شادی کودکان تأثیر معناداری نداشت. نتایج با توجه به نظریات زیست بوم شناختی برون فنبرنر و شناختی پیاژه بحث شدند.

زمینه و هدف: محیط یک عنصر ضروری برای تحول انسان است و کودکان بیشتر از سایر گروه های سنی تحت تأثیر محیط قرار دارند. با توجه به اهمیت تحول حرکتی و اجتماعی کودکان و نوع روش تدریس بر ابعاد و جنبه های مختلف تحول، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیرروش تدریس تکلیفی و اکتشافی در فضای آزاد بر تحول حرکتی و اجتماعی کودکان پیش دبستانی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع شبه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه شامل 45 نفر از کودکان دختر و پسر در دامنه سنی 6-4 ساله شهر تبریز در سال 1397 بودند که به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جایدهی شدند.گروه های آزمایش به مدت 12 جلسه 4 ساعته تحت مداخله قرار گرفتند، در حالی که گروه گواه این مداخله را دریافت نکرد. متغیرهای وابسته با استفاده از آزمون تحول حرکتی پی بادی (1983) و ماتریس مشاهده مهارت های اجتماعی (واکر،کالوین و رامسی، 1995) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه آزمایش و گواه، اندازه گیری شدند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که استفاده از روش تدریس اکتشافی منجر به بهبود مهارت های درشت (22/34= F )، ظریف (47/70= F )، و تحول اجتماعی (76/70= F ) دختران و پسران پیش دبستانی شده است ( 0/05 ≥ P ). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان استنباط کرد که سبک آموزش و محیط اطراف کودکان، نقش مهمی در تحول آنها داشته و هر چقدر این محیط غنی تر و با تأکید بر روی آورد آموزشی اکتشافی در محیط طبیعی باشد، این تأثیرگذاری به مراتب بیشتر بوده و باعث بهبود تحول حرکتی و اجتماعی کودکان می شود.