بهشته اقبالی

اهداف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر سابقه و تجربه بازی های ملی بر انسجام تیمی و تعدیل ویژگی های رفتاری ناکارآمد ورزشکاران رشته های برخوردی و غیربرخوردی بود. مواد و روش ها: تعداد 75 ورزشکار رشته برخوردی و 114ورزشکار رشته غیر برخوردی در این پژوهش حضور داشتند. همچنین از دو پرسشنامه خلق و خوی برونل و محیط گروهی کارن که میزان انسجام گروهی را در دو بعد انسجام تکلیف و انسجام اجتماعی ارزیابی می کردند استفاده گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها پس از کلموگروف اسمیرنوف(05/0p≥) و اطمینان از توزیع طبیعی دادها، آزمون تی تک نمونه، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح05/0 P≤ استفاده گردید.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری در خرده مقیاس های تنش، توان بازی و سردرگمی بین ورزشکاران رشته های برخوردی و غیر برخوردی وجود دارد. همچنین سابقه و تجربه حضور در تیم های ملی از مهمترین فاکتورهای تأثیر گذار بر انسجام تیمی بودند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش پیشنهاد می کند ضمن شناسایی رفتارهای کارآمد و ناکارآمد ورزشکاران، آموزش استفاده از استراتژی های کنترل خلقیات منفی توسط روانشناسان ورزشی در برنامه های تمرینی گنجانده شود.

هدف از انجام این پژوهش، توصیف روند تغییر ویژگی های آمادگی جسمانی و مهارتی داوطلبان دختر و پسر شرکت کننده در آزمون ورودی رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی بین سال های 1384 تا 1395 بود؛ براین اساس، اطلاعات مربوط به داده های موجود از آزمون های عملی برگزارشده بین سال های 1384 تا 1395 به جز سال های 1386 و 1388 که موجود نبودند، برای 58449 آزمودنی شامل 37917 آزمودنی دختر و 20532 آزمودنی پسر در شش خرده آزمون سنجیده شده در آزمون عملی (چهار آزمون برای سنجش آمادگی جسمانی و دو آزمون برای سنجش آمادگی مهارتی) بررسی شد. سپس، روند تغییرات متغیرهای موردبررسی در سال های مختلف و در هر دو جنس بررسی و تحلیل آماری شد؛ براین اساس، نتایج این مطالعه نشان داد که در تمامی مفاد مقایسه شدنی آزمون عملی، پسران عملکرد بهتری از دختران داشتند و روند تغییرات در ویژگی های متفاوت آمادگی جسمانی و حرکتی با سرعتی کم و به صورت تدریجی (آزمون کشش بارفیکس، پرتاب توپ طبی دختران، دریبل فوتبال و دریبل بسکتبال با روند کاهشی و زمان کل آزمون، پرتاب توپ طبی پسران و درازونشست بدون تغییر) درحال وقوع است. تحلیل بیشتر نتایج مشخص کرد که آمادگی جسمانی در بین پسران و آمادگی مهارتی در بین دختران درحال تغییرات بیشتری است؛ نمره های آمادگی مهارتی پسران در آزمون دریبل در مقایسه با دختران کاهش بیشتری داشته است و برعکس.

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش عوامل روانی-اجتماعی در پیش بینی فعالیت های بدنی دانش آموزان بود. نمونه پژوهش، تمامی دانش آموزان 11 تا 18 ساله مدارس دولتی شهر تهران در نیمسال اول تحصیلی 98-97 بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش به منظور اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسش نامه های ورزش در اوقات فراغت گودین و شفرد (1985)، خودکارآمدی فعالیت بدنی و حمایت اجتماعی نورمن و همکاران (2005) و پیامد مورد انتظار ورزش رسنیک و همکاران (2000) بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان دادند بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی اجتماعی با فعالیت بدنی رابطه مثبت معناداری وجود دارد؛ اما بین انتظار پیامد و فعالیت بدنی ارتباط معناداری مشاهده نشد. همچنین نتایج بیانگر این بود که حمایت اجتماعی و خودکارآمدی 5/14 درصد از واریانس کل میزان تغییرات فعالیت بدنی دانش آموزان را تبیین می کنند و حمایت اجتماعی پیش بین قوی تری نسبت به خودکارآمدی است.برای افزایش فعالیت بدنی نوجوانان می توان در هر برنامه مداخله ای از حمایت های اجتماعی،به خصوص حمایت های والدین و دوستان به عنوان یک عامل مهم استفاده کرد.