رضا رجبی

هدف از انجام این تحقیق، مقایسه تعادل پویا در مردان دارای کف پای صاف، گود و طبیعی است. جامعه آماری تحقیق حاضر گروهی از دانشجویان دانشگاه تهران بودند. آزمودنی های تحقیق 90 مرد شامل 30 نفر با کف پای طبیعی (با میانگین قد 2/6 ± 6/176 سانتی متر، وزن 2/10± 8/72 کیلوگرم و سن 2 ± 3/25 سال)، 30 نفر با کف پای صاف (با میانگین قد 7 ± 2/177 سانتی متر، وزن 1/11 ± 5/73 کیلوگرم و سن 4/1 ± 1/25 سال) و 30 نفر با کف پای گود (با میانگین قد 3/6 ± 5/174 سانتی متر، وزن 2/11 ± 3/69 کیلوگرم و سن 7/1 ± 6/25 سال) بودند. برای مشخص کردن نوع آناتومیکی پا از آزمون افت استخوان ناوی و برای ارزیابی تعادل آزمودنی ها از تست تعادلی ستاره (SEBT) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل چندمتغیری واریانس (MANOVA) استفاده شد. تحلیل چندمتغیری واریانس تفاوت معنی داری را در اجرای تست تعادلی ستاره بین گروه ها نشان داد. بررسی ضرایب خطی متمایزکننده گروه ها مشخص کرد که دسترسی های داخلی و خلفی خارجی در متمایز کردن گروه ها نقش بیشتری داشتند. به طور خاص، دسترسی داخلی بی طور معنی داری در متمایز کردن گروه کف پای صاف از دو گروه دیگر و دسترسی خلفی خارجی در متمایز کردن گروه کف پای گود از دو گروه دیگر نقش داشتند. از آنجا که افراد دارای کف پای گود فشار بیشتری روی جانب خارجی پا وارد می آورند، به نظر می رسد که محدوده پایداری در جانب خارجی بزرگ تر باشد و برعکس افراد دارای کف پای صاف فشار بیشتری روی جانب داخلی پا وارد می آورند. از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ساختار آناتومیکی پا بر تعادل پویا تاثیر دارد.

هدف از انجام این تحقیق، مقایسه میزان کایفوز سینه ای، وضعیت قرارگیری استخوان کتف و قدرت عضلات ریترکتور و پروترکتور کتف کشتی گیران آزادکار و فرنگی کار سطح ملی با غیرورزشکاران است. به این منظور 63 نفر شامل 21 کشتی گیر آزادکار، 21 کشتی گیر فرنگی کار و 21 فرد غیرورزشکار (میانگین سن 8/1 ± 24 سال، قد 74/7 ± 173 سانتی متر و وزن 93/16 ± 77 کیلوگرم) انتخاب شدند. برای اندازه گیری میزان کایفوز سینه ای از خط کش منعطف (روایی 91/0 در قیاس با عکس رادیوگرافی). برای تعیین فاصله استخوان های کتف از متر نواری (به روش کیپلر و در حالت ایستاده) و برای سنجش قدرت عضلات از دستگاه های تکنوجیم (از طریق تعیین 1RM و در حالت نشسته) استفاده شد. به منظور مقایسه کایفوز سینه-ای و وضعیت قرارگیری استخوان کتف در بین سه گروه از روش آماری تحلیل واریانس یکطرفه و برای مقایسه قدرت عضلات ریترکتور و پروترکتور در بین دو گروه کشتی گیر آزادکار و فرنگی کار از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مقدار کایفوز سینه ای (53/43 درجه) و فاصله استخوان های کتف (98/21 سانتی متر) در کشتی گیران آزادکار به طور معنی داری بیشتر از گروه های فرنگی کار (کایفوز 38/36 درجه، فاصله استخوان های کتف 21/18 سانتی متر) و غیرورزشکاران (کایفوز 44/37 درجه، فاصله استخوان های کتف 90/18 سانتی متر) است (05/0 > P). همچنین قدرت عضلات ریترکتور کتف (21/111 کیلوگرم) در فرنگی کاران به طور معنی داری بیشتر از آزادکاران (64/92 کیلوگرم) است (05/0 > P). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که کشتی آزاد به علت نوع تمرینات و فعالیت های رایج در آن می تواند بر پوسچر ورزشکاران آن رشته اثر بگذارد و موجف افزایش مقدار کایفوز سینه ای و در پی آن افزایش فاصله استخوان های کتف و کاهش قدرت عضلات ریترکتور در آزادکاران شود. از این رو به مربیان و کادر پزشکی تیم ها پیشنهاد می شود کشتی گیران رشته آزاد را از نظر افزایش غیرطبیعی کایفوز سینه ای زیر نظر قرار دهند و در صورت مشاهده این ناهنجاری اقدامات لازم را در جهت اصلاح یا جلوگیری از پیشرفت آن به عمل آورند.

کمردرد مشکلی شایع و فراگیر در جوامع امروزی است که در حدود 60 تا 80 درصد از تمام بزرگ سالان را در طول زندگی تحت تأثیر قرار می دهد. راه رفتن، به عنوان مهارتی پایه، بخش عمده ای از فعالیت های روزمرة انسان است. اطلاعات اندکی در مورد ویژگی های راه رفتن در افراد مبتلا به کمردرد، در مقایسه با افراد سالم وجود دارد و تمرینات ثبات دهندة عمقی به عنوان یکی از درمان های مؤثر برای کمردرد مزمن مطرح است؛ از این رو، هدف از تحقیق حاضر بررسی یک دوره تمرینات ثبات دهندة عمقی بر برخی پارامترهای کینماتیک راه رفتن زنان دارای کمردرد مزمن است. 7 زن مبتلا به کمردرد به عنوان گروه تجربی و 9 زن سالم به عنوان گروه کنترل (20- 27 سال) در این مطالعه شرکت کردند. از معیار لبوف و همکاران (1996) برای ارزیابی حاد یا مزمن بودن کمردرد استفاده شد. قبل از دورة تمرینی، پارامترهای کینماتیک، از طریق راه رفتن در مسیری سه متری که دو صفحة نیرو روی آن قرار داشت و مجهز به شش دوربین مادون قرمز بود، اندازه گیری شد (پیش آزمون). برنامة تمرینی ثباتی در دوازده روز متوالی از ساده به مشکل اجرا شد. در نهایت، مجدداً آزمون راه رفتن به عمل آمد (پس آزمون). در مرحلة پیش آزمون بین طول گام زنان سالم و دارای کمردرد تفاوت معنی داری دیده شد (009/0 =P). تفاوت بین سرعت گام و زمان سکون (35/0= P) معنی دار نبود (56/0 =P). در مرحلة پس آزمون در هیچ یک از ویژگی های راه رفتن بین زنان سالم و زنان دارای کمردرد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0>P)، در حالی که ویژگی های راه رفتن در زنان دارای کمردرد مزمن، قبل و بعد از دورة تمرینی، فقط در طول گام، تفاوتی معنی دار نشان داد ( 004/0 = P). با توجه به نتایج تحقیق، این احتمال وجود دارد که تمرینات ثباتی از طریق کاهش درد، باعث بهبود راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد شود؛ زیرا در این مطالعه طول گام آزمودنی ها بعد از دورة درمان افزایش یافت.

یکی از مهم ترین درمان های توصیه شده به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن است و تا به حال تمرینات مختلفی برای درمان این بیماران پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه درد، ناتوانی، و عوارض روانی ناشی از کمردرد مزمن پیش و پس از یک دوره ورزش ثبات دهنده. بدین منظور 16 زن مبتلا به کمردرد مزمن با دامنه سنی 20 تا 40 سال به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. شدت درد، ناتوانی، و سلامت روانی تمامی آزمودنی ها به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های کبک، اوسوستری، و فهرست کنترل R-90-SCL سنجیده شد. این اندازه گیری ها پس از 14 جلسه پی درپی ورزش ثبات دهنده تکرار گردید. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t زوجی نشان داد میزان درد و ناتوانی بیماران به ترتیب 9/50 و 2/50 درصد کاهش یافت. همچنین، میزان افسردگی و اضطراب نیز کاهش داشت (001/0=P). با توجه به یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ورزش های ثبات دهنده در ارزیابی ذهنی بیماران نسبت به درد، سطح ناتوانی، افسردگی، و اضطراب نقش مثبتی دارد.

عقیده بر این است که لوردوز کمری بیش از حد (هایپرلوردوزیس) عاملی خطرزا برای کمردرد است. در منابع موجود، تمرینات و حرکات اصلاحی مختلفی برای برطرف کردن هایپرلوردوز کمر پیشنهاد شده است. طی سال های اخیر، تمرینات پیلاتس مورد توجه عموم مردم، به¬ویژه در کشورهای غربی قرار گرفته و پیشنهادهای محدودی در خصوص بهبود تعادل و پوسچر بر اثر انجام این نوع تمرینات ارائه شده است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر و کاربرد تمرینات پیلاتس بر میزان هایپرلوردوز کمری زنان غیرورزشکار است. برای این منظور، ابتدا با استفاده از خط¬کش منعطف، میزان قوس کمری 30 زن سالم 20- 30 ساله اندازه¬گیری شد تا دامنه طبیعی لوردوز کمری مشخص شود. میانگین 74/43 درجه و انحراف استاندارد 02/8 درجه به¬دست آمد و عدد میانگین ± یک انحراف استاندارد به¬عنوان دامنه طبیعی در نظر گرفته شد. سپس، 33 نفر به¬عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که درجه لوردوز کمری آن ها بیشتر از 76/51 درجه (بیش از محدوده طبیعی تعیین¬شده)، دامنه سنی شان 20- 30 سال بود و طی شش ماه گذشته فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. نمونه ها به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته (24 جلسه) و هر جلسه یک ساعت تمرینات پیلاتس طراحی شده (شامل حرکات کششی و تقویتی) را انجام دادند. در پایان، 25 نفر در پس¬آزمون شرکت کردند و مجدداً میزان قوس کمری آن ها اندازه¬گیری شد. نتایج نشان داد بین قوس کمری نمونه های مورد نظر، قبل و بعد از انجام تمرینات پیلاتس اختلاف معنی¬داری وجود دارد (001/0=P). با توجه به یافته تحقیق، می توان نتیجه گرفت که تمرینات پیلاتس استفاده¬شده در تحقیق حاضر در کاهش هایپرلوردوز کمری زنان مؤثر بوده است و می تواند در حیطه حرکات اصلاحی، به¬صورت مستقل یا ترکیب با حرکات اصلاحی موجود، برای اصلاح ناهنجاری هایپرلوردوز کمری استفاده شود. از آنجا که این تمرینات جذابیت و تنوع دارند، تداوم اجرای آن بیش از تمرینات دیگر است؛ از این رو می تواند به¬عنوان روشی جدید در حیطه حرکات اصلاحی مطرح باشد.

کمربند شانه، به¬ویژه نحوه قرارگیری استخوان های کتف و عملکرد آن در حفظ وضعیت بدنی مطلوب نقش اساسی دارد. از آنجا که موقعیت قرارگیری استخوان های کتف ارتباط مستقیمی با ثبات کتف، قدرت و استقامت عضلات این ناحیه دارد، تغییر محل این استخوان که در برخی ناهنجاری ها مشاهده می شود بر عملکرد عضلات کمربند شانه، به¬ویژه عضلات ثابت¬کننده کتف تأثیر می گذارد. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین انحنای کایفوز سینه ای با میزان پروتراکشن استخوان کتف و استقامت عضلات خلفی کمربند شانه در دختران است. 64 آزمودنی دختر که هیچ¬گونه سابقه ورزش منظم و آسیب و درد در ناحیه شانه و ستون فقرات نداشتند، با میانگین سن، قد و وزن به¬ترتیب 99/0±43/20 سال، 55/3±76/162 سانتی¬متر و 11/5±32/53 کیلوگرم به¬عنوان نمونه انتخاب شدند. میزان کایفوز سینه ای، با استفاده از خط¬کش منعطف، پروتراکشن استخوان کتف با روش دیوتا و میزان استقامت عضلات خلفی کمربند شانه با استفاده از آزمون کلینیکی توان بخشی اندازه¬گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی¬داری 05/0 و با استفاده از برنامل SPSS نسخه 15 انجام شد. نتایج نشان داد میزان انحنای کایفوز سینه ای با پروتراکشن استخوان کتف ارتباط مثبت و معنی¬دار (40/0=r، 05/0>P) و با میزان استقامت عضلات خلفی کمربند شانه ارتباط منفی و معنی¬دار (40/0- =r، 05/0>P) دارد. همچنین پروتراکشن استخوان کتف با استقامت عضلات خلفی کمربند شانه ارتباط معنی¬دار منفی (37/0- = r، 05/0>P) دارد. اگرچه رابطه گزارش شده قوی نیست، به¬طور کلی با افزایش میزان انحنای کایفوز سینه ای، کتف¬ها از ستون فقرات دور می¬شوند و استقامت عضلات خلفی کمربند شانه ای نیز کاهش می یابد.

با وجود تحقیقات فراوان در مورد انحناهای کمری و پشتی (سینه ای)، هنوز در باره درجه طبیعی آنها توافق عمومی وجود ندارد؛ از این رو تحقیق حاضر با هدف تعیین نورم محدوده طبیعی برای جامعه ایرانی، با توجه به سن و جنسیت، انجام شده است. جامعه آماری، جمعیت کل کشور و نمونه های تحقیق، 2400 نفر شامل 1200 نفر مرد و 1200 نفر زن در پنج رده سنی بود که از اقشار و مشاغل مختلف جامعه در پنج منطقه جغرافیایی کشور انتخاب شده بودند. قوس کمری و کایفوز نمونه¬ها، با استفاده از خط¬کش منعطف اندازه¬گیری شد. با توجه به یافته ها، میانگین و نرم قوس پشتی برای پسران کمتر از 14 سال (4/8±82/40)، گروه سنی 15- 24 سال (10 ±77/41)، گروه سنی 25- 44 سال (47/10±80/42)، گروه سنی 45- 64 سال (48/8±19/43)، گروه سنی بیش از 65 سال (98/9±37/43) و در میان زنان برای دختران کمتر از 14 سال (77/10±06/36)، گروه سنی 15- 24 سال (50/10±50/38)، گروه سنی 25- 44 سال (34/11±71/41)، گروه سنی 45- 64 سال (22/12±83/44)، گروه سنی بیش از 65 سال (62/14±37/50) بوده است. همچنین، میانگین و نرم قوس کمری برای پسران کمتر از 14 سال(24/11±45/34)، گروه سنی 15- 24 سال (80/11±20/32)، گروه سنی 25- 44 ساله (56/12±46/41)، گروه سنی 45- 64 سال (35/10±52/40)، گروه سنی بیش از 65 سال (21/11±37/37)، و در گروه زنان برای گروه سنی کمتر از 14 سال (09/12±26/40)، گروه سنی 15-24 ساله (01/12±92/46)، گروه سنی 25- 44 سال (04/14±34/50)، گروه سنی 45- 64 سال (29/15±22/51)، گروه سنی بیش از 65 سال (54/16±94/45) بوده است. با وجود ماهیت توصیفی تحقیق حاضر، پیشنهاد می شود نتایج آن به عنوان شاخص و معیاری برای مقایسه و قضاوت های بعدی در باره میزان انحناهای قوس کمری و پشتی (لوردوز کمری و کایفوز پشتی) افراد در سنین و جنسیت های مختلف در کشور قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر برآورد روایی و پایایی کایفومتر طراحی و ساخته شدة داخلی از روی نمونة خارجی برای اندازه گیری کایفوز سینه ای است. بدین منظور از میان افرادی که برای عکس برداری از ستون فقرات به مرکز پزشکی دانشگاه تهران معرفی شده بودند، 20 نفر انتخاب شدند. پس از عکس برداری از قوس های ستون فقرات، میزان کایفوز این افراد توسط کایفومتر در مرکز رادیولوژی دانشگاه تهران، در سه مرحله و با فاصله های زمانی 15 دقیقه اندازه گیری شد. برای بررسی رابطة میان اندازه های حاصل از کایفومتر و عکس رادیوگرافی (به منظور بررسی روایی) از ضریب همبستگی پیرسون و برای بررسی پایایی اندازه گیری های کایفوز از ضریب همبستگی درون گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد بین اندازه های حاصل از کایفومتر ساخته شده و عکس رادیوگرافی روایی بالایی وجود دارد (95/0 =r). پایایی درون آزمونگر این وسیله نیز بالا به دست آمد (98/0 =ICC). نتایج تحقیق نشان داد کایفومتر ساخته شدة ایرانی در سنجش میزان کایفوز، وسیله ای پایاست و دارای روایی بسیار بالا نیز می باشد؛ بنابراین استفاده از این وسیله برای اندازه گیری دقیق و سریع کایفوز سینه ای توصیه می شود.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر تمرین کششی ایستا بر انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و تاثیر آن بر انحنای ناحیه کمر در ورزشکاران فوتبالیست مبتلا به کوتاهی عضلات همسترینگ بود. آزمودنی های این تحقیق را تعداد 25 نفر از ورزشکاران فوتبالیست حاضر در لیگ برتر کشور با دامنه سنی 21 تا 29 سال و میانگین سن 21/2±4/25 تشکیل دادند. افرادی وارد مطالعه شدند که گروه عضلات همسترینگ آنها کوتاه بود، سابقه آسیب و جراحی در اندام تحتانی و ستون فقرات کمری، و نیز ناهنجاریهای عضلانی - اسکلتی در اندام تحتانی و ستون فقرات نداشتند و رضایت خود را جهت شرکت در تحقیق اعلام کردند. برنامه تمرین کششی ایستا به مدت شش هفته، شش روز در هفته و هر روز دو دقیقه برای هر آزمودنی انجام شد. دامنه حرکتی اکستنشن فعال و غیرفعال زانو و فلکشن غیرفعال ران (درجه) با گونیامتر، میزان تحرک ستون فقرات کمری (سانتی متر) در ریتم لگنی- کمری با آزمون تغییر یافته شوبر، و زاویه قوس کمر (درجه) با خط کش منعطف قبل از شروع کشش و در فواصل یک هفته ای تا پایان مطالعه اندازه گیری شدند. داده های حاصل از این تحقیق به وسیله نرم افزارSPSS11 تجزیه و تحلیل شد. طبیعی بودن توزیع با آزمون کولموگروف اسمیرنوو بررسی شد و با توجه به ماهیت پژوهش حاضر، برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های مکرر استفاده شد. دامنه حرکتی اکستنشن فعال زانو از 6/4±4/153 درجه به 4/3±4/169 درجه و میانگین دامنه حرکتی اکستنشن غیرفعال زانو از 5/6±6/157 درجه به 3/4±1/173، میانگین دامنه حرکتی فلکشن غیرفعال ران از 2/2±3/67 درجه به 2/4 ±1/83 درجه افزایش یافت (0001/0P< ). زاویه لوردوزیس کمر در آزمودنی ها از 3/2±7/22 درجه به 1/4 ±3/28 درجه افزایش داشت، در حالی که نتایج حاصل از تست تغییر یافته شوبر، نشان دهنده کاهش مقادیر میانگین این شاخص از 55/0±3/22سانتی متر به 25/0 ±9/19 سانتی متر بود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داده است که تمرینات کششی استاتیک، سبب افزایش انعطاف پذیری گروه عضلات همسترینگ شده و میزان لودوز کمر بعد از انجام این تمرینات افزایش یافته است. همچنین میزان دامنه حرکتی اکستنشن فعال و غیرفعال زانو، فلکشن غیرفعال ران و میانگین آزمون تغییر یافته شوبر، در ورزشکاران فوتبالیست مبتلا به کوتاهی عضلات همسترینگ در نتیجه انجام تمرینات کششی استاتیک، دارای افزایش بوده است.

در فوتبال امتیاز بازی خانگی عامل مهمی در تعیین نتیجه بازی است. هدف از این تحقیق بررسی میزان بروز آسیب در بازی های خانگی و دور از خانه در بازیکنان حرفه ای لیگ برتر فوتبال ایران است. بدین منظور فیلم های ویدئویی 125 مسابقه از لیگ برتر کشور که در فصل 86-85 به طور رفت و برگشت انجام شد انتخاب و میزان بروز آسیب برای هر دو تیم میزبان و میهمان هفته بروز آسیب سمت آسیب دیده بدن و نتیجه نهایی مسابقه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج میزان بروز آسیب در بازی های دور از خانه (8/58 درصد) را به طور معناداری (05/0>P) بیشتر از بازی های خانگی (2/41 درصد) نشان داد. میزان بروز آسیب در ده هفته ابتدایی فصل (05/3 آسیب در هر مسابقه ) از هفته های بعدی بیشتر بود. بروز آسیب در سمت برتر بازیکنان (2/65 درصد) به طور معنی داری (05/0>P) بیش از سمت غیر برتر (8/34 درصد) بود. بروز آسیب به طور غیر معنی داری (05/0P>) برای تیم بازنده بیش از تیم برنده بود. با توجه به نتایج تحقیق می توان نتیجه گرفت که درصد بیشتری از آسیب ها در بازی های دور از خانه روی می دهد و بروز آسیب در مقاطع ابتدایی فصل بیش از مواقع دیگر است ضمن اینکه بیشتر آسیب ها در سمت برتر بازیکنان اتفاق می افتد. لذا توصیه می شود تا این موارد مورد توجه دست اندر کاران کادر پزشکی و مربیان تیم ها برای پیشگیری از بروز آسیب قرار گیرد.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی ارتباط راستای اندام تحتانی با آسیب لیگامان و مینیسک مفصل زانو در کشتی گیران آزادکار نخبه است. تحقق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی – همبستگی بوده و طرح تحقیق به کار رفته روش آماری رگرسیون خطی دو متغیره است. جامعه آماری پژوهش را کلیه ورزشکاران کشتی گیر آزادکار ملی پوش کشور با سابقه ورزشی بیش از 5 سال که از ناحیه مفصل زانو دچار آسیب لیگامانی و یا مینیسک مفصل زانو شده بودند، تشکیل می دادند. نمونه های تحقیق را 75 نفر از کشتی گیران آزادکار آسیب دیده با میانگین سن 4/2 ±7/26، وزن 6/4 ±8/71 و قد 3/3 ± 2/179 که در ناحیه مفصل زانو دچار آسیب پارگی در یکی از لیگامان های جانبی داخلی، جانبی خارجی، متقاطع قدامی، متقاطع خلفی، مینیسک داخلی یا مینیسک خارجی بودند، تشکیل می دادند. در این پژوهش از گونیامتر یونیورسال با دقت 1/0 درجه ساخت شرکت LTD کشور ژاپن، برای اندازه گیری زاویه Q و از کولیس صنعتی تغییر شکل یافته با دقت 1/1 ساخت شرکت LTD کشور ژاپن برای ارزیابی ناهنجاری های زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد که انحراف راستای اندام تحتانی یعنی کاهش و یا افزایش زاویه Q که به صورت زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری در بین ورزشکاران کشتی گیر آزادکار نمایان می شود، از جمله عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامان مفصل زانو است. نتایج توصیفی تحقیق حاضر درصد فراوانی ناهنجاری های ناحیه مفصل زانو در اندام تحتانی را برای زانوی پرانتزی 46 درصد، زانوی ضربدری 19 درصد و فراوانی آسیب های لیگامانی زانو را 38 ، 26، 19 و 17 درصد به ترتیب برای هر یک از آسیب های ACL، MCL، PCL و LCL و 07/65 درصد برای آسیب مینیسک داخلی و 93/34 درصد برای آسیب مینیسک خارجی گزارش می کند. اما نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها رابطه معنی داری را بین آسیب های مینیسک داخلی و خارجی با تغییرات زاویه Q گزارش نمی کند.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی رابطه بین قدرت عضلات بازکننده پشت و انعطاف پذیری ستون مهره ها با میزان کایفوز و لوردوز در افراد سالم. در این تحقیق 100 دانشجوی پسر غیرورزشکار دانشگاه تهران با میانگین سن 41/1±27/23 سال، قد 64/6±42/177 سانتی متر، و وزن 63/10±17/65 کیلوگرم شرکت داشتند که علایم بیماری یا سابقه جراحی در ستون مهره ها و عضلات آن ناحیه را نداشتند. قدرت عضلات اکستنسور پشت، میزان انعطاف پذیری ستون مهره ها، و میزان کایفوز و لوردوز به ترتیب با دینامومتر دیجیتال و اسپاینال ماوس اندازه گیری شد. با توجه به اینکه روش تحقیق از نوع همبستگی است، با استفاده از روش های آماری پیرسون و رگرسیون چندگانه روابط بین متغیرها بررسی شد. نتایج نشان داد بین قدرت اکستنسورهای پشت با میزان کایفوز (72/0- r =) و میزان لوردوز (28/0r =) رابطه معناداری وجود دارد (05/0p<) ولی بین انعطاف پذیری ناحیه پشتی با میزان کایفوز (04/0-r=) و انعطاف پذیری ناحیه کمری با میزان لوردوز (06/0r=) رابطه معناداری مشاهده نشد (05/0p>). بر اساس نتایج رگرسیون، از بین عوامل قد، وزن، سن، BMI، قدرت عضلات بازکننده پشت، انعطاف پذیری ناحیه پشتی و کمری ستون مهره ها، تنها قدرت عضلات بازکننده پشت بهترین پیشگوکننده میزان کایفوز (05/0p<، 73/0-=β، 55/0=2R) و لوردوز (05/0p<، 30/0=β، 24/0=2R) بود. بر اساس یافته های تحقیق، افزایش قدرت عضلات اکستنسور پشت با کاهش میزان کایفوز و افزایش میزان لوردوز همراه خواهد بود و رابطه مستقیمی بین انعطاف پذیری ستون مهره ها و میزان کایفوز و لوردوز در این نمونه ها مشاهده نشد.

اختلالات اسکلتی – عضلانی مرتبط با کار از جمله بزرگ ترین مشکلات بهداشت شغلی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه است. این اختلالات در اثر تخریب و آسیب تجمعی بافت های دستگاه اسکلتی – عضلانی طی ماه ها و سال ها ضمن مواجهه با عوامل استرس زای بیومکانیکی و روانی – اجتماعی در محیط کار رخ می دهند. از آنجایی که یکی از مهم ترین عوامل بروز این اختلالات، پوسچر نامطلوب بدن هنگام انجام کار میتواند باشد، لذا تحقیق حاضر با هدف تعیین میزان شیوع اختلالات اسکلتی – عضلانی کارکنان اداری زن در12 ماه گذشته با استفاده از پرسشنامه نوردیک و نیز ارزیابی پوسچر حین کار آنان به روش RULA صورت گرفته است. بیشترین میزان شیوع اختلالات اسکلتی – عضلانی در جامعه مورد مطالعه به ترتیب در کمر (9/78درصد)، گردن (8/77درصد)، شانه (3/73درصد)، پشت (3/63درصد) مشاهده شد. همچنین بیشترین درصد کسب نمره RULA به ترتیب در 8/37 درصد از نمو نه ها عدد متوسط 5 و6، و در 3/33درصد از نمونه ها عدد بالای 7 گزارش شد. با استفاده از روش آماری اسپیرمن نشان داده شد که بین نمره RULA و اختلالات اسکلتی- عضلانی افراد مورد مطالعه، رابطه معنیدار مثبت وجود دارد (55/0=2R، 001/0=P، 739/0=r). از مطالعه این تحقیق می توان دریافت که نمونه های این پژوهش از نظر پوسچر حین کار و اختلالات اسکلتی – عضلانی در وضعیت خطرناکی قرار دارند که ایجاد تغییراتی در محل کار آنان با توجه به اصول ارگونومیکی ضروری است، و همچنین جهت جلوگیری از بروز این اختلالات، انجام تمرینات ورزشی توصیه می شود.

ستون فقرات سینه ای اغلب منشا دردهای پاسچرال به ویژه در بزرگسالان است و از آنجا که عضلات واقع در قسمت خلفی ستون فقرات، نقش مهمی در ساختار و تولید حرکات آن دارند، ازاین رو به نظر می رسد هر گونه تغییر در میزان قوس های ستون فقرات موجب تغییر در طول و استقامت عضلات خلفی آن شود. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، مقایسه موقعیت قرارگیری استخوان کتف و استقامت عضلات نزدیک کننده آن در دختران دارای کایفوتیک و طبیعی بود. روش تحقیق حاضر، توصیفی و از نوع تحقیقات مقایسه ای است. شیوه گزینش آزمودنی های تحقیق حاضر به صورت غیرتصادفی و هدفمند بود. به این منظور 60 دختر 20 تا 24 ساله ای که هیچ گونه سابقه فعالیت ورزشی و آسیب دیدگی در نواحی ستون فقرات و کمربند شانه نداشتند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. سپس بر اساس نرم درجه کایفوز سینه ای ایران در دو گروه دارای کایفوتیک و طبیعی قرار گرفتند و میزان پروتراکشن استخوان کتف و استقامت عضلات نزدیک کننده در دو گروه اندازه گیری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ورژن 16 تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که در گروه دارای کایفوتیک، میزان پروتراکشن استخوان کتف بیشتر از گروه دارای کایفوز طبیعی است و افراد این گروه از استقامت عضلانی کمتری در عضلات نزدیک کننده کتف، نسبت به گروه دارای کایفوز طبیعی برخوردار بودند. بنابراین می توان گفت که در افراد دارای کایفوتیک، استخوان های کتف از ستون فقرات دور می شوند و استقامت عضلات ریتراکتور کاهش می یابد. ازاین رو توصیه می شود در برنامه های حرکات اصلاحی، حرکاتی به منظور نزدیک کردن کتف ها به ستون فقرات و نیز تقویت عضلات ریتراکتور برای اصلاح ناهنجاری کایفوتیک صورت گیرد.

با توجه به شیوع زیاد پارگی لیگامان متقاطع قدامی (ACL) در زنان ورزشکار و اهمیت دقت حس عمقی و ثبات دینامیک مفصل زانو در حفظ سلامت آن، لزوم ارزیابی فانکشنال حس عمقی، احساس می شود. ازاین رو هدف از این پژوهش، مقایسه دو وضعیت حرکتی فانکشنال در ارزیابی حس عمقی مفصل زانوی زنان ورزشکار سالم است. در این تحقیق نیمه تجربی، 16 زن ورزشکار سالم به صورت داوطلبانه شرکت کردند. حس وضعیت مفصل زانوی آنان با روش بازسازی زاویه هدف °30 ، در حالت ایستاده و در دو وضعیت حرکتی (از اکستانسیون به فلکسیون °30 و از فلکسیون °60 به فلکسیون °30)، اندازه گیری شد. خطای مطلق به عنوان متغیر وابسته در نظر گرفته شد. به منظور تحلیل داده ها، از آزمون آماری تی زوجی استفاده شد. میانگین خطای بازسازی زاویه هدف بین دو وضعیت ارزیابی حس وضعیت مفصل زانو، اختلاف معنی داری نداشت. (05/0 P>). با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که برایند تحریک گیرنده های مکانیکی حس عمقی در این دو وضعیت حرکتی یکسان است.

هدف از این پژوهش عبارت است از بررسی رابطه میان ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی (شاخصی از قدرت) و خستگی (شاخصی از استقامت) عضلات ارکتور اسپاین با میزان انحناهای سینه ای و کمری در افراد غیرورزشکار. در تحقیق حاضر 22 مرد غیرورزشکار با میانگین قد 09/4±78/175سانتی متر، میانگین وزن 6/4±04/72 کیلوگرم، و میانگین سن 7/3±4/25 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابتدا میزان انحنای سینه ای و کمری این افراد با استفاده از دستگاه اسپاینال ماوس اندازه گیری شد. سپس، حداکثر میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین با دستگاه الکترومیوگرافی سطحی در حین انجام آزمون انقباض حداکثری اکستانسورهای تنه سنجیده شد. در نهایت، آزمون نگه داشتن افقی تنه انجام شد و شاخص خستگی عضلات ارکتور اسپاین با محاسبه شیب فرکانس میانه از روی سیگنال های خام الکترومیوگرافی به دست آمد. نتایج نشان دادند بین ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین (قدرت) با میزان انحنای سینه ای رابطه معناداری وجود ندارد، اما بین شاخص خستگی این عضلات با میزان انحنای سینه ای رابطه معنادار مثبتی مشاهده شد (022/0P=، 535/0r=). علاوه بر این، مشخص شد که رابطه معنادار و مثبتی میان ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین (قدرت) با میزان انحنای کمری وجود دارد (043/0=P، 527/0=r)، ولی میان شاخص خستگی این عضلات با میزان انحنای کمری رابطه معناداری مشاهده نشد. با توجه به این نتایج پیشنهاد می شود هنگام مواجهه با ناهنجاری کایفوز به استقامت عضلات اکستانسور پشت و در هنگام تجویز تمرینات درمانی برای اصلاح قوس کمری به قدرت و ضعف عضلات اکستانسور پشت توجه بیشتری شود.

تحرک و انعطاف پذیری بافت های نرم اطراف مفاصل، عامل مهمی در جلوگیری از آسیب یا صدمه مجدد بافت نرم است. هدف این پژوهش، مقایسه تأثیر روش های کششی داینامیک و دو روش متفاوت PNF روی میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و زاویه لوردوز کمری دانشجویان پسر بود. تعداد 90 نفر از دانشجویان دوره کارشناسی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران با دامنه سنی 25-20 سال دارای کوتاهی در عضلات همسترینگ و بدون سابقه عمل جراحی، طی یک نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بعد از امضا کردن رضایت نامه شرکت در تحقیق، به طور تصادفی در سه گروه متفاوت (در هر گروه 30 آزمودنی) قرار گرفتند ( میانگین سنی گروه کششی داینامیک 3/1±22 سال، گروه کششی PIR 7/3±22 سال و گروه کششی RI 2/2±23 سال بود). آزمودنیهای تحقیق در طول دوره تحقیق از داروی خاصی استفاده نمی کردند. برنامه کششی به مدت هشت هفته، چهار روز در هفته و هر روز دو دقیقه برای هر جلسه انجام شد. میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، دامنه حرکتی اکستنشن اکتیو و پاسیو زانو و زاویه لوردوز کمری (درجه) به ترتیب به وسیله گونیامتر و خط کش منعطف اندازه گیری شدند ( قبل و بعد از انجام هر مرحله کششی). برای تجزیه و تحلیل آماری، از آزمون های آماری آنالیز واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0=P). در هر سه روش کششی، میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ، فلکشن اکتیو و پاسیو زانو و میزان لوردوز کمری افراد بعد از هشت هفته تمرین کششی، افزایش معنی داری پیدا کرد. نتایج تحقیق نشان داد که میزان تأثیر روش های کششی مختلف بر افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ از لحاظ آماری تفاوت معنی داری با هم نداشت و تا حدودی تاثیرات به وجود آمده با هم برابر بود. با توجه به نتایج تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که هر سه روش، در افزایش انعطاف پذیری تقریباً یکسان عمل می کنند.

فوتبال از جمله ورزش¬هایی است که در شرایط مختلف آب و هوایی انجام می¬شود و بازیکنان گاهی مجبورند در شرایط سخت و متفاوت آب و هوایی به رقابت بپردازند. هدف از این پژوهش، بررسی و مقایسه میزان شیوع آسیب¬های بازیکنان فوتبال در شرایط متفاوت آب و هوایی بوده است. نمونه¬های پژوهش، بازیکنان فوتبال 8 تیم شرکت¬کننده در مسابقات لیگ برتر و دسته اول باشگاه¬های کشور در سال 85- 1384 بودند. برای جمع-آوری اطلاعات مورد نیاز از دو فرم استفاده شد. در فرم مربوط به ثبت آسیب¬ها، مشخصات بازیکن آسیب¬دیده، میزان شدت و مکانیزم آسیب وارده در لحظه وقوع که توسط پزشک تیم ثبت شد. در فرم دوم، شرایط زمین بازی در روز انجام مسابقه ثبت گردید. داده¬های هواشناسی در این تحقیق شامل میانگین دما، درصد رطوبت و میزان بارش باران در روز انجام آن و مربوط به محل انجام مسابقه بود که از طریق سایت رسمی سازمان هواشناسی کشور تهیه شد. اطلاعات جمع¬آوری شده با استفاده از آزمون آماری U¬¬¬– من¬ویتنی و خی¬دو در سطح 05/0 P≤ تجزیه ¬و ¬تحلیل گردید. نتایج تحقیق نشان داد که تغییر در شرایط آب ¬و¬ هوایی، تأثیری بر تعداد و مکانیزم آسیب¬های فوتبال نداشته است، اما با سرد شدن هوا میزان آسیب¬های شدید افزایش یافته و اختلاف معنی داری در شدت آسیب¬های بازیکنان فوتبال بر¬اساس تغییرات دمای هوا دیده شده است. البته با توجه به شرایط اقلیمی کشورمان نیاز به انجام تحقیقات بیشتر و جامع¬تر در زمینه شرایط مختلف آب و هوایی و شیوع آسیب¬های فوتبال احساس می شود.