مهسا حکیمی پور

زمینه و هدف: اندازه گیری قوس داخلی پا به عنوان مهم ترین مرجع برای مشخص کردن ناهنجاری های پا و پیگیری روند درمان به شمار می رود و استفاده از شاخص های اثر پا به عنوان متداول ترین روش برای ارزیابی قوس داخلی پا شناخته می شود. این مطالعه با هدف بررسی پایایی جعبه عکسبرداری کف پا در اندازه گیری منتخبی از شاخص های اثر پا انجام شده است. روش تحقیق: طراحی جعبه عکسبرداری کف پا با دوربین و بر اساس تکنیک پردازش تصویر می باشد. به منظور تعیین پایایی وسیله جدید تعداد 30 آزمودنی زن و مرد به صورت تصادفی با میانگین سنی 3/08±25/33 سال، وزن 9/60±61/53 کیلوگرم، قد 9/16±168/23 سانتی متر و شاخص توده بدنی 2/32±21/70 از میان جامعه آماری انتخاب شدند. اندازه گیری شاخص های اثر پا 3 روز متوالی تکرار شدند. برای تعیین  پایایی جعبه عکسبرداری کف پا از ضریب همسانی درونی (ICC) و خطای استاندارد اندازه گیری (SEM) در سطح معنی داری 0/05>p استفاده گردید. یافته ها: ضریب همسانی درونی بین 3 بار اندازه گیری در تمامی شاخص ها بسیار قوی (عالی) بود. بیشترین پایایی مربوط به شاخص استاهلی (0/96=ICC) و سپس به ترتیب شاخص قوس (0/95=ICC)، شاخص چیپائوکس اسمیراک (0/95=ICC) و شاخص اثر پا (0/94=ICC) بود. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان دادند که جعبه عکسبرداری کف پا در سنجش شاخص های رایج اثر پا وسیله ای پایا می باشد؛ لذا استفاده از این وسیله برای اندازه گیری دقیق و سریع شاخص های اثر پا در مراکز درمانی و تحقیقاتی توصیه می شود.

اختصاصی بودن تمرین های ورزشی یکی از عوامل مهمی است که می تواند بر نظام اسکلتی عضلانی تأثیر گذار باشد. هدف این تحقیق، مقایسه میزان انحراف وضعیتی ستون فقرات و اندام تحتانی در زنان تکواندو کار با غیر ورزشکاران است. 50 زن تکواندوکار دارای کمربند مشکی و 50 غیرورزشکار آزمودنی های تحقیق را تشکیل دادند. برای اندازه گیری کایفوز و لوردوز از خط کش منعطف و برای تعیین میزان زاویه سربه جلو و اسکولیوز از روش فتوگرامتری و برای ارزیابی ناهنجاری های زانو و پا نیز به ترتیب از کولیس و روش افت ناوی استفاده شد. به منظور مقایسه دو گروه از آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که مقدار لوردوز کمری (90/47 درجه) در تکواندوکاران به طور معناداری بیشتر از غیر ورزشکاران (04/44 درجه) است. همچنین، مقدار انحنای جانبی ستون فقرات (اسکولیوز) (52/3 درجه) در تکواندوکاران به طور معناداری بیشتر از غیرورزشکاران است، میزان فاصله کندیل داخلی ران نیز در تکواندوکاران (26/3 سانتی متر) به طور معناداری بیشتر از غیر ورزشکاران (91/1 سانتی متر) بود. اما بین میزان سر به جلو، کایفوز، فاصله قوزک داخلی پا و افت ناوی در دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد (05/0P<). براساس نتایج تحقیق می توان اظهار کرد که ورزش تکواندو به علت نوع تمرین های رایج می تواند بر وضعیت بدنی ورزشکاران تأثیر بگذارد