«خوانش تطبیقی دو نمایشنامه «سیاوش و سودابه» و« از خون سیاوش» با استفاده از نظریه تراروایت ژرار ژنت» (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
برگرفتگی از گذشته و بازتاب معاصر آن در متون جدید برای حفظ پیوستگی میان انسان هایی که روایت جزئی جدانشدنی از زندگی شان است، همواره و در میان تمام ملل مورد توجه بوده است. با بررسی و مطالعه تاریخ ادبیات نمایشی ایران و جهان در می یابیم که نحوه استفاده و نمود متون کهن در این آثار، غالبا از طریق اقتباس های ادبی صورت پذیرفته است. در میان متون ایرانی نیز آنچه توجه را جلب می کند، استفاده مکرر از داستان های شاهنامه و اقتباس از آنها در نگارش متون جدید است. این پژوهش به صورت موردی به مطالعه دو اقتباس صورت پذیرفته از داستان سیاوش خواهد پرداخت که کمتر مورد توجه قرار گرفته اند: سیاوش و سودابه که توسط گئورگ دارفی، نویسنده ارمنی الاصل، و از خون سیاوش که توسط محمود کیانوش، نویسنده ایرانی، به نگارش در آمده اند. این اقتباس ها به صورت انفرادی تحلیل و سپس به صورت کلی و به کمک تحلیل تراروایتی-بیش متنی ژرار ژنت مورد بررسی قرار خواهند گرفت. آنچه در انتها توجه ها را به سمت خود جلب می کند، خوانش امروزی تفاوت ها، شباهت ها و ظرفیت های دو متن فارسی و ارمنی است که با رویکردهایی مختص به خود، دست به اقتباس از متنی واحد و در قالبی واحد زده اند که نگاهی دوباره به آنها می تواند برای خلق متون جدید نیز راهگشا باشد.“A Comparative Reading of the Two Plays "Siavash va Sudabeh" and "Az Khoone Siavash" Using Gérard Genette's Transtextual Theory”
The appropriation from past texts and its contemporary reflection in new texts, maintaining continuity among people for whom narrative is an inseparable part of their life, has always been a focus across all nations. Examining the history of dramatic literature in Iran and the world reveals that the use and manifestation of ancient texts in these works has largely been through literary adaptations. Among Iranian texts, what draws attention is the frequent use of stories from the Shahnameh and their adaptation in new writings. This research will case-study two lesser-known adaptations of the Siavash story: *Siavash va Sudabeh*, by the Armenian-origin author Gevorg Darfi, and *Az Khoone Siavash*, by the Iranian author Mahmoud Kianoush. These adaptations will be analyzed individually and then collectively using Gérard Genette's Transtextual-Hypertextual analysis. Ultimately, what will attract attention is a contemporary reading of the differences, similarities, and potential of these two Persian and Armenian texts, which, with their own unique approaches, adapted a single text in a unified form; a renewed look at them could also be a guiding light for creating new texts.
تبلیغات
