بررسی ارتباط نابرابری های فضایی و ناپایداری توسعه در ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
امروزه وجود نابرابری های فضایی و فاصله های درآمدی و سرمایه ای میان نواحی مختلف جامعه، به عنوان یکی از موانع مهم توسعه پایدار به حساب می آید. نابرابری های میان مناطق کم برخوردار (مرزی یا غیرمرزی) و مناطق برخوردار از توسعه، و شکاف های شهری روستایی، مهم ترین مصداق نابرابری های فضایی و منطقه ای هستند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، بر مبنای تحلیل ثانویه داده های موجود، میزان یکپارچگی یا شکاف مناطق شهری و روستایی ایران را برحسب چهار متغیر مکان های استقرار جمعیت، بخش های عمده اقتصادی و تولیدی، میزان و توزیع فقر، و شکاف درآمدی و هزینه ای در چهار دهه اخیر مورد مطالعه قرار داده است. ارزیابی عملکرد نظام برنامه ریزی فضایی در کشور نشان می دهد این نظام با نوعی رویکرد بخشی و غیرآمایشی، با تأکید بر دو محور «تمرکزگرایی» و «شهرگرایی»، بر نابرابری و فاصله میان مناطق پیرامونی و مناطق مرکزی کشور از یک سو و مناطق شهری و روستایی از سوی دیگر افزوده است. طی چهار دهه اخیر، نوعی شهرنشینی روزافزون، بی رویه و گاهی ناموزون به ضرر پایداری و تعادل جمعیت در مناطق شهری کوچک و مناطق روستایی اتفاق افتاده که لزوماً با ظرفیت های منطقه ای متناسب نبوده است. شهرهای بزرگ جاذب جمعیت کار، نوعی زندگی توأم با فقر را در بخش های حاشیه ای و روستایی ایجاد کرده است. در طی این سال ها، با وجود کاهش معنادار فقر مطلق در جامعه، همچنان بار فقر بر دوش روستاییان، آن هم بیشتر در مناطق کم برخوردار سنگینی می کند. شاخص های درآمد و هزینه نیز به نفع شهرنشینان بوده است. به طور کلی داده های کلان در کشور نشان می دهد هرجا پیوندهای شهری روستایی برقرار و تقویت شده، نابرابری های منطقه ای و شهری روستایی کاهش یافته است.Assessing the Relationship between Forms of Spatial Inequalities and Sustainable Development in Iran
Spatial inequalities and income and capital gaps between different areas of society are currently considered one of the most significant barriers to sustainable development. Disparities between disadvantaged regions (border or non-border) and developed regions, as well as urban-rural gaps, are the most important signs of spatial inequalities. This paper attempts to study the degree of integration or disparity between urban and rural areas in Iran over the past four decades using a secondary analysis method. Four variables will be analyzed: population distribution, dominant economic and production sectors, poverty levels and distribution, and income and expenditure gaps. Evaluation of the spatial planning system’s performance in the country reveals a sectoral and non-planning approach with an emphasis on centralization and urbanization, which has exacerbated inequalities and disparities between peripheral and central regions, as well as between urban and rural areas. The country has experienced rapid, unplanned, and sometimes uneven urbanization, to the detriment of the sustainability and population balance in small urban areas and rural ones, which has not necessarily been accompanied by balanced regional development. Large cities have attracted a labor force to their peripheries, leading to a life of poverty in marginal and rural areas. While absolute poverty has decreased, rural populations, especially in disadvantaged areas, continue to bear the brunt of poverty. Income and expenditure indicators have also favored urban dwellers. Overall, macro-level data in the country indicates the existence of spatial divisions. However, wherever urban-rural linkages have been established and strengthened, regional and urban-rural disparities have decreased.
Spatial inequality,urban-rural gap,sustainable development,poverty,income gap,population,
تبلیغات
