"حدیث و سنت، دومین منبع دینشناسی است که نقش بسزایی در تمام معارف اسلامی اعم از عقاید، احکام و اخلاق دارد؛ چه اینکه پس از قرآن، بیشترین سهم را در شناساندن اسلام و شکلگیری و بالندگی علوم اسلامی داشته است.
بدین جهت، محدثان و عالمان اندیشور، تلاش گسترده و تحسینبرانگیزی از خود در جهت حفظ وحراست از حدیث و سنت نشان دادهاند و در نتیجه آثار گرانسنگ و ماندگاری از خود به یادگار نهادهاند.
حدیث از گذشته، از جهت سند ومتن با مشکلاتی روبرو بوده است که هر کدام از این مشکلات میتوانست آن را آسیبپذیر نماید؛ بنابراین برای جلوگیری و شناخت آسیبها، علومی چون رجال، جرح و تعدیل، مختلف الحدیث و غریبالحدیث، تأسیس و پایهگذاری شد.
از جمله علومی که مورد توجه خاص شیعیان قرار گرفت، علم رجال وشناخت راویان حدیث بود که اولین اثر در این موضوع را عبیداللّه بن ابی رافع، منشی و کاتب حضرت علی علیهالسلام نوشته است.
این حرکت علمی در حوزه دانش رجال در دورههای بعد نیز ادامه پیدا کرد و اندیشمندان شیعی به تکمیل، تهذیب و تنقیح دانش رجال پرداختند و دهها اثر سودمند و ماندگار با سبکها و روشهای گوناگون از خود به یادگار گذاشتند و غنای ویژهای به این علم بخشیدند.
"
پدیده غلو و غالی گری از جمله پدیده هایی است که از دیرباز بعنوان آسیبی جدی و ویرانگر پیکره و جوهره آیین الاهی را تهدید به نابودی و یا انحراف می کرده است از این رو رجال شناسان همواره در جهت شناسایی راویان اقوال ائمه اطهار ع و اشکار ساختن کج اندیشی ها و کژروی های اعتقادی و موجبات ضعف آنان به ویژه غالیان و متهمان به غلو کوشیده اند در این نوشتار تلاش شده است تا ضمن تبیین دیدگاه احمد بن علی نجاشی م 450 ق رجال شناس مشهور شیعه درباره جریان غلو و غالی گری متهمان به غلو در رجال نجاشی شناسایی و ملاک ها و نیز میزان اثر پذیری وی از اندیشه های مشایخ رجالی در تضعیف و یا توئیق این دسته از راویان مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد