"حدیث و سنت، دومین منبع دینشناسی است که نقش بسزایی در تمام معارف اسلامی اعم از عقاید، احکام و اخلاق دارد؛ چه اینکه پس از قرآن، بیشترین سهم را در شناساندن اسلام و شکلگیری و بالندگی علوم اسلامی داشته است.
بدین جهت، محدثان و عالمان اندیشور، تلاش گسترده و تحسینبرانگیزی از خود در جهت حفظ وحراست از حدیث و سنت نشان دادهاند و در نتیجه آثار گرانسنگ و ماندگاری از خود به یادگار نهادهاند.
حدیث از گذشته، از جهت سند ومتن با مشکلاتی روبرو بوده است که هر کدام از این مشکلات میتوانست آن را آسیبپذیر نماید؛ بنابراین برای جلوگیری و شناخت آسیبها، علومی چون رجال، جرح و تعدیل، مختلف الحدیث و غریبالحدیث، تأسیس و پایهگذاری شد.
از جمله علومی که مورد توجه خاص شیعیان قرار گرفت، علم رجال وشناخت راویان حدیث بود که اولین اثر در این موضوع را عبیداللّه بن ابی رافع، منشی و کاتب حضرت علی علیهالسلام نوشته است.
این حرکت علمی در حوزه دانش رجال در دورههای بعد نیز ادامه پیدا کرد و اندیشمندان شیعی به تکمیل، تهذیب و تنقیح دانش رجال پرداختند و دهها اثر سودمند و ماندگار با سبکها و روشهای گوناگون از خود به یادگار گذاشتند و غنای ویژهای به این علم بخشیدند.
"
