جواد بشری

نویسنده در نوشتار حاضر، موارد ذیل را به رشته تحریر درآورده است: - معرفی دو نسخه قدیمی درمدح حضرت فاطمه )س( از دو شاعر ناشناس با تخل صهای بیدلی و ایوب حاج ب موجود درکتابخانه آیت الله مرعشی نجفی و ارائه متن دو شعر از این مجموعه؛ - توصی ف کتابخانه مهذب الدین اعلمی مندرج در کتاب ابوالمفاخر بن ابوالعلا اصفهانی؛ - معرفی نسخه ای از تذکره ای مهم در موسسه کامای هند مندرج در فهرست تهیه شده توسط دکتر مهدی غروی؛ - معرفی کهن ترین نسخه تاریخ دار روح الارواح سمعانی در خوانسار؛ - ارائه اطلاعات درباره درخصوص تاریخ بیهقی در متون قرن ششم و هفتم هجری؛ - معرفی منبعی دیگر از اشعار قطره چهارمحالی اصفهانی؛ - معرفی جلد دوم سفین های ارزشمند از شاعران متقدم به شماره 342 در کتابخانه مجلس سنا.

نویسنده در نوشتار حاضر، موارد ذیل را به رشته تحریر درآورده است: - معرفی نسخه دیگری از اربعین البلدانیه ابن عسا کر و بیان ارزش محتوایی و نسخه های دیگر آن؛ - ارائه تصویر مأخذ خطی بیتی از رودکی؛ - معرفی نسخه ای از کلیات سعدی کتابت شده در روزبهانیه شیراز موجود در موزه هنرهای والترز امریکا؛ - نکات تکمیلی اضافه شده توسط نویسنده و استدرا کات اساتید و خوانندگان مجله از پابرگ های منتشر شده در شماره های 901 تا 031 مجله آینه پژوه ش )فاصله فروردین 7831 تا آبان 0931 ( و پاسخ نویسنده بخش پابرگ به برخی از آن ها.

شرح این ماجرا به این صورت در منابع مکتوب نخستین بار در مقدمه بایستغری (نیمه اول قرن نهم هجری) آمده و گویا تاکنون در منبع کهنه تری دیده نشده است. اما اشعاری که در این حکایت از فردوسی نقل شد، چنان که استاد ریاحی بدان اشاره کرده اند، در ماخذ کهنه تر از قرن نهم هم دیده می شود. نخستین کسی که از از انتساب این ابیات به فردوسی سخن گفت عباس اقبال بود. وی به شعر نظام الدین محمود قمر اصفهانی که قطعه مذکور را تضمین کرده اشاره دارد. اقبال عکس نسخه دیوان قمر را، که در مجموعه شش دیوان مورخ 714-713 هجری باقی مانده و در کتابخانه ایندیا آفیس (دیوان هند) نگهداری می شود و مرحوم قزوینی آن را تهیه کرده و به ایران فرستاده بود، در اختیار داشت. پس از اقبال، تقی بینش، بدون توجه به یادداشت اقبال، در چاپی که از دیوان قمر اصفهانی عرضه کرد،‌ به منسوب بودن این شعر به فردوسی اشاره و ماخذ خود را در این باره مجمع الفصحای هدایت اعلام کرد.