خسرو ابراهیم

هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی و مکمل ویتامین D بر برخی از شاخص های عملکرد کلیوی در رت های نر مبتلابه نارسایی کلیوی بود. در این مطالعه تجربی، تعداد 16 سر موش صحرایی (7-8 هفته و میانگین وزن 350 تا 370 گرم) نر در چهار گروه (4= n ): تمرین، گروه مکمل، گروه تمرین و مکمل و گروه کنترل قرار گرفتند. پس از القا آسیب کلیوی از طریق روش جراحی NX 6/5 و گذشت دو هفته، تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته اجرا گردید. به صورت هم زمان نیز ویتامین D به میزان 1000 واحد در هفته به صورت عضلانی به رت ها تزریق گردید. در پایان، میزان تصفیه گلومرولی (با استفاده از مقادیر اوره و کراتینین) و سطوح سرمی ویتامین D ، کلسیم و فسفر اندازه گیری شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون آنووا یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده گردید. نتایج نشان داد، تصفیه گلومرولی و ویتامین D در گروه تمرین و مکمل در مقایسه با گروه کنترل و تمرین افزایش معنی داری نشان داد (0/05> P ). این در حالی بود که مقادیر اوره و کراتینین و همچنین کلسیم و فسفر سرم کاهش معنی داری پیدا کردند (0/05> P ). به نظر می رسد استفاده هم زمان از تمرینات مقاومتی و مکمل ویتامین D می تواند بر میزان فیلتراسیون گلومرولی مؤثر باشد.

زمینه و هدف: آمادگی جسمانی و شکل و ساختمان بدن، نقش مهمی در موفقیت ورزشکاران دارد، از این رو هدف پژوهش حاضر تعیین نیمرخ آمادگی جسمانی وآنتروپومتریک بازیکنان تیم ملی هاکی روی چمن ایران بود. روش تحقیق: 29 بازیکن حاضر در اردوی تیم ملی ایران با میانگین سنی 61/ 3± 42/ 23 سال، قد 17/ 7± 8/ 176 سانتیمتر و وزن 23/ 8± 62/ 71 کیلوگرم به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. این افراد از پست های چهارگانه دروازه بان ( 4 نفر)، مدافع ( 10 نفر)، هافبک (10 نفر) و مهاجم ( 5 نفر) بودند. شاخص های آنتروپومتریک شامل وزن، قد، شاخص توده بدن، قد نشسته و طول دست ها با استفاده از روش های استاندارد و شاخص های آمادگی جسمانی با استفاده از آزمون های دوی رفت و برگشت 36 متر، ایلینویز، 20×10 متر، پرش طول جفت، خمش به جلو، 1600 متر، درازونشست و آزمون پرش زیگزاگ مورد سنجش قرار گرفتند. عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS20 و EXCEL انجام پذیرفت و نیمرخ آمادگی جسمانی و آنتروپومتریک بازیکنان هر پست تهیه گردید. یافته ها: شاخص توده بدن برای دروازه بان ها، مدافع ها، هافبک ها و مهاجم ها به ترتیب 2/41±23/11 ، 1/60±23/11 ، 1/70±23/21 ، 1±21/71 کیلوگرم/مترمربع، قد نشسته 4/71± 94 ، 11/ 5± 21/ 94 ، 91/ 4± 51/ 93، 3/51±97/21 سانتیمتر، طول دست ها 11/ 6± 23/ 181 ، 63/ 8± 44/ 180 ، 06/ 8± 177/74 ، 65/ 7± 43/ 185 سانتیمتر،  سرعت 28/ 0± 29/ 5، 11/ 0± 02/ 5، 22/ 0± 99/ 4، 09/ 0± 11/ 5 ثانیه، چابکی 0/53±15/85 ، 77/ 0± 04/ 17 ، 41/ 0± 2/ 15 ،0/93±15/42 ثانیه، استقامت در سرعت 8/ 0± 37/ 44 ، 66/ 1± 73/ 48 ، 75/ 0± 86/ 43 ، 73/ 0± 59/ 43 ثانیه، توان اندام تحتانی 15/53±240/20 ، 14/13±245/43 ، 16/53±245/33 ، 9/43±249/48 سانتیمتر، انعطاف پذیری، 93 / 5± 36 ، 43/ 5± 58/ 35 ،32/61±7/70 ، 27/42±10/82 سانتیمتر، استقامت قلبی- عروقی 392 ، 357 ، 02 / 0± 342 ، 02 / 0± 368 ثانیه، استقامت عضات ناحیه شکمی 21 / 6± 76 / 63 ، 35 / 4± 78 / 61 ، 59 / 4± 68 / 57 ، 84 / 4± 49 / 56 تعداد و استقامت عضات اندام تحتانی 136/79±10/65 ، 140/32±13/60 ، 142/52±5/50 ، 140/60±10/90 تعداد به دست آمد. نتیجه گیری: شاخص های آنتروپومتریک بازیکنان ایرانی در پست های مختلف بازی از سطح مطلوبی برخوردار است، اما در مورد اکثر شاخص های آمادگی جسمانی ضعف هایی مشاهده می شود.

دیابت نوع دو نوعی بیماری مزمن متابولیکی است که با کلسیفیکاسوین عروقی و اختلال در میزان کربوهیدرات ها ، لیپیدها و کمبود یا کاهش حساسیت به انسولین مشخص می شود. از طرفی به نظر می رسد نقش فعالیت ورزشی در کاهش میزان کلسیفیکاسوین عروقی مورد توجه است. ما ارزیابی کردیم که آیا ۸ هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) منجر به کاهش کلسیفیکاسیون عروقی و بهبود نیم رخ لیپیدی در موش های مبتلا به دیابت نوع دو می شود.۴۰ سر موش نر نژاد ویستار پس از آشناسازی با محیط آزمایشگاه به طور تصادفی به چهار گروه دیابت (T2D, n=10)، دیابت- ورزش (EX-T2D n=10) ، ورزش (EX) و کنترل (Con N=10) تقسیم شدند. طی 5 هفته مراحل القا دیابت به حیوانات در گروه دیابت انجام شد. در گروه های تمرینی موش ها ۸ هفته تمرین تناوبی بر تردمیل را اجرا کردند. برای بررسی بیان ژن RUNX از روش Real time PCR , و روش کالیمتریک به منظور ارزیابی انسولین و گلوکز و شاخص های نیم رخ لیپیدی استفاده شد. حیوانات در گروه T2D در مقایسه با کنترل افزایش در میزان گلوکز ،تری گلسیرید، کلسترول(P≤0.001) و LDL (P≤0.05) و همچنین کاهش انسولین و (P≤0.05) HDL را نشان دادند. درگروه ورزش بیان RUNX نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (P≤0.05). میزان تری گلسیرید و کلسترول در گروه EX-T2D در مقایسه با گروه دیابت کمتر بود (P≤0.05) . نتایج تحقیق نشان داد تمرین تناوبی شدید منجر به کاهش کلسیفیکاسیون عروقی و بهبود شاخص های نیم رخ لیپیدی درموش های مبتلا به دیابت نوع دوم شد. با این حال مطالعات بیشتری مورد نیاز است

اهداف: هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر 4 هفته تمرینات پیش آماده سازی تناوبی با شدت بالا (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر مسیر آنژیوژنز در سلول های عصبی اطراف ناحیه انفارکت سکته مغزی بود. مواد و روش ها: 32 موش نر بالغ NMRI (سن 8 هفته، وزن 1 ± 35 گرم) انتخاب و به طور تصادفی به 4 گروه 8 تایی شامل گروه های شم، سکته مغزی، سکته مغزی+HIIT و سکته مغزی+MICT تقسیم شدند. پروتکل های تمرینی، به مدت 4 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا شد که گروه HIIT، به صورت میانگین 7 وهله ی 2 دقیقه ای ( شدت بالا %95Vmax و شدت کم %45 Vmax) و گروه MICT با میانگین شدت %60 Vmax به مدت 55 دقیقه، پروتکل تمرینی را اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، القای سکته مغزی با روش (t-d MCAO) صورت گرفت و پس از 24 و 48 ساعت به ترتیب نقص نورولوژیک، تست های رفتاری و بافت برداری ناحیه پنومبرا انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه تفاوت معنی داری را در تغییرات VEGF-R2، HIF-1α, Ang-2, FGF-2 و STAT3 را به صورت بین گروهی نشان داد که این تغییرات در گروه تمرینات HIIT نسبت به گروه MICT و سایر گروه ها معنی دار بود (P<0.05) درحالی که مقادیر VEGF در گروه MICT نسبت به سایر گروه ها افزایش معنی داری داشت (P<0.05). نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد، یک دوره 4 هفته ای تمرینات پیش آماده سازی تناوبی با شدت بالا می تواند به عنوان یک راهکار مناسب جهت پیشگیری و درمان سکته مغزی در نظر گرفته شود.

هدف از این پژوهش بررسی اثر یک جلسه فعالیت شدید هوازی با 90 درصد HR بیشینه بر پاسخ های شاخص هایی از سیستم ایمنی در مردان ورزشکار بود. این شاخص ها عبارتند از: IgG و لکوسیت ها (شامل نوتروفیل ها، ائوزینوفیل ها و مونوسیت ها) بدین منظور 15 نفر از فوتبالیست های باسابقه باشگاهی و دانشگاهی به صورت داوطلبانه انتخاب شدند (5/226 سال) و 15 نفر از دانشجویان غیرفعال نیز (69/224 سال) به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. فعالیت شدید هوازی برای گروه آزمایشی، انجام تست 7 مرحله ای بروس تا سر حدواماندگی بود. از هر دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار در حالت استراحت نمونه گیری خون به عمل آمد و پس از انجام تست نیز از گروه آزمایشی نمونه خونی جمع آوری شد، نمونه ها در محل آزمایشگاه دانشکده بهداشت دانشگاه تهران با روش های ویژه تجزیه و تحلیل و میزان لکوسیت ها و IgG مورد سنجش قرار گرفت. برای سنجش فرضیات تحقیق از شیوه آماری Ttest در دو حالت مستقل و وابسته برای گروه های کنترل و شاهد استفاده شد. یافته ها نشان داد یک جلسه فعالیت شدید هوازی بر میزان نوتروفیل ها، مونوسیت ها و ائوزینوفیل ها در مردان ورزشکار اثر معنی داری نداشت. در حالی که این فعالیت سبب کاهش قابل ملاحظه ای بر میزان IgG ورزشکاران شده بود (p=0.011). از طرفی نتایج بیانگر این حقیقت بود که بین نوتروفیل های افراد در دو گروه آزمایشی و کنترل تفاوت معنی داری مشاهده شد (p=006). ورزشکاران در حالت استراحت 8 درصد کاهش در نوتروفیل ها نشان دادند اما در سایر عوامل در حالت استراحت بین دو گروه آزمایشی و کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. به طور کلی نتایج این پژوهش ها نشان داد که در حالت استراحت بین افرادی که سابقه ورزشی دارند با افراد غیرورزشکار به جز در شاخص نوتروفیل در بقیه شاخص های مورد نظر ما تفاوت قابل ملاحظه ای وجود نداشت. همچنین به دنبال انجام یک جلسه فعالیت با 90 درصد HR بیشینه در میزان IgG تغییرات معناداری رخ داد ولی در سایر شاخص های موردنظر اختلاف قابل ملاحظه ای مشاهده نگردید.