پریسا صداقتی

پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثر پیاده روی بر کاهش میزان کمردرد زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم بارداری به اجرا درآمد. جامعه آماری پژوهش را کلیه خانم های باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبت های دوران بارداری منطقه 4 شهرستان قم (155 نفر) تشکیل می دادند که از بین آنها 20 نفر سه ماهه دوم و 20 نفر سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. سپس به چهار گروه تجربی 1 (شروع فعالیت ورزشی از سه ماهه دوم بارداری )، تجربی 2 (شروع فعالیت ورزشی از سه ماهه سوم بارداری )، گواه 1 (برای گروه تجربی 1) و گواه 2 (برای گروه تجربی 2) تقسیم شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش میزان کمردرد آزمودنی با استفاده از پرسشنامه سنجش کمردرد کبک ارزیابی شد. فعالیت ورزشی دو گروه تجربی ، برنامه ویژه ای شامل پیاده روی با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 2 ماه و 3 جلسه در هفته بود. زمان هر جلسه تمرین در هفته اول 15 دقیقه بود که تا هفته هشتم به 30 دقیقه رسید.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی ویژگیهای بیوانرژیک و تواناییهای زیست حرکتی دختران 15-17 سال غیرورزشکار طی مراحل مختلف دوران قاعدگی. بدین منظور 23 دانش آموز دختر 15-17 سال آزمودنی این تحقیق انتخاب شدند و ویژگیهای بیوانرژیک، تواناییهای زیست حرکتی، و وزن بدن آنها طی 3 مرحله خونریزی، فولیکولی، و لوتئینی دوره قاعدگی بررسی شد. از ویژگیهای بیوانرژیک اکسیژن مصرفی بیشینه (دوی 1600 متر دویدن - پیاده روی) و توان بی هوازی (پرش عمودی)، و از ویژگیهای زیست حرکتی سرعت (دوی 20متر)، چابکی (دوی 9×4 متر)، قدرت و استقامت عضلانی (دراز و نشست و کشش بارفیکس)، و انعطاف پذیری (خم به جلو) بررسی شد. برای آزمون فرضیه های پژوهش از تحلیل واریانس (ANOVA) استفاده شد. بنا به یافته های این پژوهش، مقایسه میانگینهای وزن بدن، ویژگیهای بیوانرژیک، و تواناییهای زیست حرکتی دختران 15-17 سـال غیرورزشکار در مراحل مختلف قاعدگی تفاوت معناداری نداشت (05/0P>). نتیجه اینکه مراحل مختلف قاعدگی بر توان هوازی و بی هوازی دختران 15-17 سال غیرورزشکار تاثیری ندارد.

پژوهش حاضر به بررسی اثر پیاده روی منظم بر اضطراب کلی، صفتی، و حالتی دوران بارداری می پردازد. جامعه آماری 155 خانم باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبتهای دوران بارداری شهرستان قم بودند که از بین آنها دو گروه 10 نفره در سه ماهه دوم و دو گروه 10 نفره در سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش سطح اضطراب با استفاده از پرسش نامه اضطراب کتل ارزیابی شد. به گروه های تجربی، برنامه ویژه 8 هفته ای پیاده روی با شدت50% تا 65% MHR داده شد. یافته ها نشان داد، بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه تجربی در سه ماهه دوم و سوم بارداری کاهش معناداری وجود داشت (05/0>P). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه کنترل در سه ماهه دوم بارداری تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0P>). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه کنترل در سه ماهه سوم بارداری افزایش معناداری وجود داشت (05/0>P). نتیجه آنکه فعالیت بدنی هوازی با شدت متوسط و منظم درمان غیردارویی ای است که در کاهش اضطراب دوران بارداری مفید است.

هدف از پژوهش مطالعه و تاثیر یک دوره فعالیت ورزشی منظم مانند پیاده روی بر سطح اضطراب زنان باردار سه ماهه دوم و سوم بارداری است روش پژوهش نیمه تجربی و به شکل میدانی است بدین منظور 40 زن باردار سه ماهه دوم و سوم بارداری ( بارداری اول و دوم که به طور مساوی در گروه ها قرار داشتند) که bmi قبل باردایشان 19 تا 25 بود به صورت در دسترس انتخاب و به دو گروه تجربی و دو گروه گواه تقیسم شدند نخست آزمودنی ها به پرسشنامه اضطراب کتل پاسخ دادند سپس بر روی دو گروه تجربی یک برنامه ویژه پیاده روی با شدت 50 تا 65 در صد ضربان قبل بیشینه به مدت هشت هفته انجام شد پس از آن همه آزمودنی ها به پرسشنامه اضطراب کتل پاسخ دادند تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که بین سطح اضطراب گروه تجربی و گواه در سه ماهه دوم و سوم بارداری تفاوت معنی داری وجود دارد 05/0>p در حالی که مقایسه تاثیر ورزش بر سطح اضطراب دو گروه تجربی سه ماهه دوم و سوم بارداری تفاوت معنی داری نشان نداد 05/0> p از بررسی و تجزیه و تحلیل نتایج حاصل از فرضیه های اول ودوم پژوهش در مورد سطح اضطراب 4 گروه و مشاهده رابطه معنی دار بین آنها می توان نتیجه گرفت که پیاده روی در گروه های مورد بررسی بدون در نظر گرفتن سه ماهه های بارداری به طور کلی تاثیر مثبت داشته و فعالیت بدنی موجب کاهش اضطراب در زنان باردار می شود

زمینه: نشانگان داون رایج ترین بیماری ژنتیکی در افراد دارای کم توانی ذهنی با شیوع 1 در 800 تا 1200 تولد زنده است. افراد با نشانگان داون جمعیت منحصربه فردی در عامل های آمادگی جسمی مرتبط با سلامتی هستند.

براساس نظر محققان عملکرد ورزشی نسبت به فعالیت های زندگی روزانه به سطوح بالاتری از ثبات مرکزی در ورزشکاران نخبه نیاز دارد. به علاوه آزمون غربالگری حرکت عملکردی اطلاعات مفیدی را درباره حرکت، ثبات در زنجیره حرکتی و پیش بینی آسیب فراهم می کند. حال سؤال این است، آیا بین نتایج آزمون غربالگری حرکت عملکردی با تعادل پویا و عملکرد ناحیه مرکزی بدن در دختران بسکتبالیست ارتباطی وجود دارد؟ تحقیق حاضر از نوع تحقیقات مقطعی است. آزمودنی های تحقیق 38 دختر بسکتبالیست در سطح باشگاهی با سابقه حداقل دو سال در شهر قم بودند که با توجه به معیارهای تحقیق به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. برای ارزیابی استقامت عضلات ثبات دهنده ناحیه مرکزی بدن از آزمون های مک گیل و برای ارزیابی عملکرد حرکتی آزمودنی ها از مجموعه آزمون های غربالگری حرکت عملکردی استفاده شد. از آزمون رگرسیون چندگانه نیز برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 P≤). از بین متغیرهای پیش بین تنها بین استقامت فلکسور ناحیه مرکزی و تعادل پویا با نمره های غربالگری حرکت عملکردی ارتباط معنادار مشاهده شد (01/0 (P≤. ارتباط بین استقامت فلکسورهای جانبی و اکستنسورهای تنه با نمره های غربالگری حرکت عملکردی معنادار نبود.نتایج نشان داد مدل رگرسیونی این تحقیق در پیش بینی نمره های غربالگری حرکت عملکردی مدل متوسطی است، که توانسته 5/58 درصد واریانس نمره های غربالگری حرکت عملکردی را پیش بینی کند. اگرچه به طور مشخص در بین آزمون های انجام گرفته، استقامت عضلات فلکسور تنه و تعادل پویا می تواند پیش بینی کننده نمره های غربالگری حرکت عملکردی باشد و ارتباط مثبتی با آن دارند.

هدف این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس و آزادسازی مایوفاشیال بر تعادل، استقامت عضلات تنه و انعطاف پذیری افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 24 فرد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با شدت بیماری صفر تا سه و دامنه سنی 20 تا 50 سال به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل با تعداد مساوی تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات را طی 24 جلسه انجام دادند. ثبات مرکزی با آزمون مک گیل، تعادل با آزمون برخاستن و راه رفتن زمان دار و انعطاف پذیری همسترینگ با آزمون نشستن و رساندن دست ها در پیش و پس آزمون ارزیابی شد . تحلیل آماری داده ها با آزمون تی وابسته و تحلیل کوواریانس و با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 26 انجام شد. اجرای هشت هفته تمرینات پیلاتس و آزادسازی مایوفاشیال تفاوت معناداری در تعادل عملکردی گروه تجربی و کنترل ایجاد کرد (01/0 > P ) . با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که این برنامه تمرینی در بهبود تعادل بیماران مبتلا به ام اس مؤثر خواهد بود و از این رو، برای این دسته از بیماران توصیه می شود.