همایون همتی

معنا و معناداری» یکی‌ از مباحث‌ مهم‌ و دارای‌ نقشی‌ تعیین‌ کننده‌ در فلسفة‌ معاصر است‌ که‌ توجه‌ عدة‌ زیادی‌ از متفکران‌ را سخت‌ به‌ خود مشغول‌ داشته‌ است. سؤ‌ال‌ اصلی‌ در این‌ بحث‌ آن‌ است‌ که‌ یک‌ کلمه‌ و یا یک‌ جمله‌ برای‌ معنا داشتن‌ باید دارای‌ چه‌ شرایطی‌ باشد. به‌ عبارت‌ دیگر چه‌ زمانی‌ می‌توان‌ گفت‌ که‌ این‌ کلمه‌ یا جمله‌ معنادار است. این‌ مقاله‌ به‌ طرح، نقد و بررسی‌ دیدگاههای‌ مختلف‌ فیلسوفان‌ و صاحبنظران‌ برجسته‌ای‌ همچون‌ فرگه، راسل، ویتگنشتاین، شلیک، وایزمن، آیر و... در باب‌ نظریة‌ معنا پرداخته‌ و البته‌ اهتمام‌ بیشتر مقاله‌ بر روی‌ آرای‌ ویتگنشتاین‌ است.

مقاله حاضر که در واقع نوشتار سخنرانى دکتر همایون همتى است، درباره تمایز و تکثرات عرفان‏هاى دینى و غیردینى بحث مى‏کند.

هرچند امروزه مطالعات مقایسه ای در بسیاری از زمینه ها رواج یافته است، ولی در سنـت کلامی و الهیاتی کمتر شاهد چنین مقایسه های علمی و معرفتی هستیم. بی شک در پرتو مقایسه های علمی، بهتر می توان به فهم میرٍاث سنـتی و نیز جریان های الهیاتی و معرفتی معاصر دست یافت. این مقاله، در پی مقایسه الهیات معاصر با الهیات سنـتی است و می کوشد تا با طرح برخی از مهم ترین اوصاف هر دو پارادایم الهیاتی سنتی و معاصر، به فهم این تفاوت ها نایل آید؛ اوصافی مثل مابعدالطبیعی، جزمی، غیرتاریخی، مبتنی بر اقتدارگرایی، مَدرسی و هنجاری بودن و مانند اینها، با اوصاف مقابل و متضاد برای فهم وجوه تمایز الهیات معاصر و سنـتی به کار گرفته شده اند. این مقاله با بیان مثال هایی از الهیات پروتستان و سیر تحول آن، می کوشد تا تصویری دقیق تر از تفاوت ها و سیر تحول الهیات به دست دهد. در الهیات معاصر نگاه نقادانه، هرمنوتیکی، تکثرگرا، متن محور، تاریخی و غیرجزمی، به همراه نفی اقتدارگرایی غلبه دارد. در واقع، این ویژگی های عمده پارادایم الهیاتی معاصر به شمار می روند.

الهیات رهایی بخش، یک جنبش سیاسی و الهیاتی در جهان مسیحیت است که کانون عمده ظهور آن، امریکای لاتین بوده است. این جنبش الهیاتی، برای مبارزه با فقر، تبعیض و بی عدالتی پدید آمده و می کوشد با ارائه تفسیری از ایمان مسیحیِ انقلابی و ظلم ستیزانه، به حمایت از مستمندان برخاسته و به رنج آنها پایان دهد. این الهیات، از تفسیرهای مارکسیستی برای تفسیر واقعیت های اجتماعی بهره می گیرد. ولی از جهت هستی شناختی به اصول مسیحیت وفادار است. این نظام الهیاتی، با معناگذاری جدید عقاید مسیحی، تفسیری انقلابی و نو از مسیحیت عرضه می کند و فقرا را مجرای فیض خداوند می داند که مسیح به خاطر آنها قیام کرد تا آنها را آزاد کند. مفاهیمی همچون ترجیح فقرا، تأکید بر عمل انقلابی و اجتماعی، انتقاد از فقر و بی عدالتی، گناه ساختاری و نگاهی انقلابی به شخصیت مسیح و تعریف نقش رهایی بخشی برای کلیسا از محورهای اصلی این نظام الهیاتی است.