علی غضنفری

اگر با دیدی موشکافانه به تحقیق در مطالعات و مباحث قرآنی پرداخته شود، می توان به این مهم دست یافت که غالب مطالعات، متمرکز بر مسأله وحی و نزول قرآن کریم در جهت اثبات الهی و یا غیرالهی و بشری بودن منبع قرآن کریم بوده است. برخی در این رهگذر بر آن اند تا با ایجاد شک و تردید در اطمینان به صحت الهی بودن زبان قرآن بر جنبه وحیانی بودن قرآن و حفاظت آن از خطا و ناراستی پرده بپوشانند. در این مقاله که به روش تحلیلی توصیفی انجام شده است، با مدّ نظر قرار دادن این سؤال که «شیوه انتقال معنا در قرآن کریم چگونه می باشد و خداوند متعال در قرآن کریم به چه زبانی با مردم سخن گفته است» در جهت اثبات واقعی بودن زبان قرآن کریم، به نقد و بررسی تناقض آلود بودن آیات قرآن کریم به عنوان یکی از ادله درون دینی مدعای رؤیایی بودن زبان قرآن کریم پرداخته شده است.

این مقاله در پی آن است که با نقد و بررسی قرآنی و روایی، از بین رویکردهای مختلف اشتمال قرآن بر تمام نیازهای بشر را برگزیند. بی شک کافی بودن مستدلات این بخش، آراء دیگر را خدشه دار می سازد. نگارنده در این باره، آیات مربوطه را بررسی و با توجه به اِشکال ادبی و تحلیلی دو واژه «تبیان» و «کل»، در مهم ترین آیه مورد استناد مطلق گرایان، استدلال به این آیه را برای اثبات جامعیت بالجمله مورد تردید جدی قرار داده است. نویسنده کوشیده است اولاً دلائل قائلان به جامعیت مطلق را خدشه دار سازد؛ سپس با استفاده از آیه «لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَیْکَ»، به طورقطع جامعیت نسبی در رفع نیازهایی که بشر در شرایط عادی توان رسیدن به آنها را ندارد، را مستدل نماید. محقق جهت تأیید نگرش خود، از روایات بسیار و همچنین حمل مطلق آنها بر مقید، سود جسته است. در این باره روایات به دو گروه تقسیم شده اند و دسته ای که قول جامعیت کلی را پوشش می دهد برای بررسی بیشتر به پنج صنف جزئی تر تقسیم و بازبینی شده است و نویسنده در نهایت دلالت آنها بر این قول با توجه به قیود دسته بعد ناکافی دانسته است. حمل روایات مطلق بر دسته دوم یعنی احادیثى که به آنچه در قرآن نیست، اشاره دارد، این نگرش را تقویت می بخشد. نهایت اینکه محقق با مخدوش ساختن دلائل قائلان به جامعیت مطلق، با استفاده از آیات قرآن و تحلیل عقلی و با کمک این روایات بر مبنای خود یعنی جامعیت فی الجمله قرآن در رفع نیازها، پای فشرده است.

سن البلوغ من أهم المسائل الفقهیه فی باب الحجر فی الفقه الاسلامی، حیث یبحث فقهاء الفریقین فی هذا الباب عمن یمنع تصرفه قی أمواله کغیر البالغ، وبهذه المناسبه یشیرون إلی سنّ بلوغ المذکر والمؤنث والخنثی، إلّا انهم اختلفوا فی سنّ البلوغ بسبب اختلاف الروایات فی هذا المجال ولذلک نری عدم إجماعهم فی هذه المسأله. هذه الدراسه دراسه فقهیه للآیات القرآنیه والروایات واختلاف أقوال الفقهاء فی سنّ بلوغ المذکر وعلاماته. وعلی هذا الأساس تتبّعنا دراسه الألفاظ المهمه فی الآیات والروایات لغویا، ثم درسنا آراء الشیعه وأهل السنه من الفقهاء ودققنا فی الآیات القرآنیه المشیره إلی البلوغ ووصلنا إلی أنه لاإجماع لهم فی تحدید سنّ معین لبلوغ الأولاد الشرعی. ولأجل الوصول إلی الرأی الصحیح قسّمنا الروایات وعالجناها فی تسع طوائف. فوجدنا فیها قرائن مفیده ترشدنا إلی أنّ السن لیس إماره تعبدیه علی البلوغ بل العبره فی البلوغ هو الاستعداد والقابلیه للاحتلام أو الحیض. و لقد اعتمدنا فی هذا البحث علی المنهج الوصفی (الاستقرائی التحلیلی) لأجل إستنباط الحکم الفقهی من الآیات والروایات.

«رحمة للعالمین» بودن پیامبر(ص) در قرآن، به عنوان یک ویژگی شاخص برای ایشان مطرح شده است. این ویژگی نیازمند توضیح و تبیین بیشتری است که تا به حال به آن پرداخته نشده است، از این رو در این نوشتار، به منظور تبیین و توضیح این ویژگی، به تفاسیر فریقین مراجعه شده است. مفسران فریقین برای این توصیف پیامبر(ص)، سه معنای کلیدی مطرح کرده اند که عبارتند از: جهانی و جاودانه بودن، سعادت و عاقبت به خیری، و مانع عذاب الهی. از بررسی این موارد، این نتیجه حاصل می شود که مردم دنیا اعم از مؤمن و کافر، همگی مرهون رحمت پیامبر(ص) هستند و هدف پیامبر(ص) از جنگ، خون ریزی و کشتار نبوده است؛ زیرا هیچ گاه کسی را نفرین و در هیچ حال از درگاه خداوند عذاب کسی را درخواست نکرد. بنابراین پیامبر(ص) برای همه انسانها در همه زمانها و مکانها تا پایان جهان، رحمت است؛ زیرا آنچه را موجب سعادت ابدی مردم است، برای آنها آورده است.

عفو در سقوط قصاص هنگامی اعتبار دارد که عفو کننده صاحب قصاص و شرایط لازم را داشته باشد، بنابراین عفو مجنون، صغیر و یا عفو اشخاص فضولی به اتفاق همه فقها در سقوط قصاص اعتبار ندارد. فقها اتفاق نظر دارند که صاحبان عفو از قصاص، مجنی علیه و اولیای دم هستند که هرگاه برای مقتول، ولی دمی وجود نداشته باشد، ولی دم وی، حاکم جامعه می باشد. اما در خصوص عفو برخی از اولیای دم در سقوط قصاص و نیز عفو حاکم در صورت وجود اولیای دم، باهم اختلاف نظر دارند. به عقیده فقهای امامیه، عفو برخی از اولیای دم در سقوط قصاص اعتباری ندارد و بقیه اولیای دم می توانند با دادن سهمیه کسانی که جانی را عفو نموده اند، او را قصاص نمایند. اما به عقیده فقهای اهل سنت، عفو برخی از اولیای دم در سقوط قصاص اعتبار دارد و حق قصاص بقیه اولیای دم را اسقاط خواهد نمود؛ عمده دلیل آنها این است که قصاص تجزیه بردار نیست؛ یعنی نمی توان جانی را هم قصاص نمود و هم زنده گذاشت. به عقیده اکثریت فقها، عفو جانی از طرف حاکم جامعه، بدون اخذ خون بها، اعتبار ندارد، بلکه عفو وی، وقتی نافذ و معتبر خواهد بود که به عنوان «وارث من لا وارث له» با اخذ خون بها جانی را عفو نماید. اما عده ای از فقها به حاکم جامعه اجازه عفو جانی را حتی در صورت وجود اولیای دم نیز داده اند، مشروط بر اینکه حاکم جامعه احتمال وقوع مفسده و فتنه ای را در اجرای قصاص تشخیص دهد، در چنین حالتی، وی می تواند حتی در صورت وجود اولیای دم و بدون اخذ خون بها، جانی را عفو نماید.

إنّ التکرار قبیح فی الکتب العادیه البشریه عدا کتاب اللّه تعالى لأنّه کتاب معجز ولا یمکن تصور التکرار فی کلام الله دون أسرار وأسباب. فعلی فرض عدم وجود التکرار المعنوی فی القرآن والقول بأنّ التکرار فی القرآن لفظی، وأنّه فی الحقیقه تنویع لا تکرار، فلابدّ أن نبحث عن الأسباب الموجبه للتکرار اللفظی فی القرآن و فوائده. فالتکرار من الصنائع الأدبیه فی کلام العرب وهو أسلوب من أسالیب البلاغه یستعملونه فی خطاباتهم؛ لأنه یزید الکلام بلاغهً إذا کان فی محله و جاء وفقاً لمقتضی الحال، لذلک وجد التکرار فی أشعار العرب البلیغه. فضلاً عن أنّ بعض الآیات قد تکرر نزولها فالتکرار هنا ینبو عن تعدد النزول. ومن فوائد التکرار فی القرآن: التأکید و التقریر، الموعظه کوجه من وجوه الإعجاز، التحدی، إثبات عدم التحریف؛ فلو کان القرآن جمع بعد رسول اللّه (ص) لحذف بعض ما فیه، رعایه الموسیقی والنظم، إیجاد الرعب والیأس فی نفوس الأعداء أو مکذبی النبوه والمعاد، المبالغه فی مدح بعض الناس لأعمالهم الحسنه أو الذّمّ وشده التنکیر وإغلاظ العقاب علی البعض الآخر لاعتقاداتهم الفاسده، التفسیر والتوضیح، التأثیر فی عمق النفوس، التفکر والتدبر فی أسرار التکرار، الوعد و الوعید لفئه خاصه کالمنافقین. و علی هذا فإنّ القرآن مشتمل على معان سامیه لا تستوعبها الکلمات العربیه المحدوده، فاقتضى التکرار فی ألفاظه ک أسلوب أدبی لإبلاغ المعانی.