پروانه شمسی پوردهکردی

هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان اثربخشی فراهم سازی محیط بر بهره هوشی، تبحر حرکتی و مهارت اجتماعی کودکان براساس نظریه سیستم های پویا بود. نمونه آماری این پژوهش همه کودکان دختر و پسر چهار تا پنج ساله شهر تهران بودند. 111 کودک به صورت نمونه گیری دردسترس و براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. گردآوری داده ها با استفاده از پرسش نامه مشخصاتفردی، پرسش نامه فراهم سازی در خانه برای رشد حرکتی(AHEMD)، پرسش نامه مهارت اجتماعی ماتسون، آزمون هوش ریون، فرم کوتاه آزمون تبحر حرکتی بروینینکس-اوزرتسکی انجام شد. برای بررسی اثرگذاری فراهم سازی بر هریک از متغیرهای تبحر حرکتی، بهره هوشی و مهارت اجتماعی از رگرسیون خطی تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که 19 درصد از واریانس تبحر حرکتی ،12 درصد از مهارت های اجتماعی و 39 درصد از واریانس بهره هوشی کودکان به وسیله فراهم سازی تبیین می شود (P = 0.001).این نتایج نشان می دهد که با داشتن محیطی با نمره فراهم سازی زیاد، میزان تبحر حرکتی، بهره هوشی و مهارت اجتماعی کودکان افزایش می یابد.

هدف پژوهش بررسی تأثیر خودگویی بر قدرت عضلانی، خودپنداره جسمانی و خودکارآمدی در ورزشکار مبتدی  بود. 50 دختر با میانگین سنی5/2 ± 15 سال، شرکت کنندگان پژوهش حاضر را تشکیل دادند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 5 گروه خودگویی آموزشی آشکار و پنهان، خودگویی انگیزشی آشکار و پنهان و کنترل تقسیم شدند. نتایج در آزمون پیگیری، برای متغیرهای قدرت عضلانی جلو ران، دو قلو و لانچ پا راست نشان داد گروه خودگویی آموزشی پنهان دارای قدرت عضلانی بالاتری نسبت به سایر گروه ها بودند (05/0 P< ). برای متغیر قدرت لانچ پا چپ و قدرت عضلانی پشت ران گروه های خودگویی آموزشی و انگیزشی پنهان قدرت عضلانی بالاتری داشتند (05/0 P< ). گروه خودگویی انگیزشی آشکار دارای بالاترین میانگین خودکارآمدی تکلیف و خودپنداره جسمانی بود. در نتیجه مربیان جهت ارتقأ قدرت عضلانی پایین تنه، خودکار آمدی تکلیف و خودپنداره از تکنیک هایی خودگویی آموزشی و انگیزشی پنهان استفاده کنند.

هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی ویژگی های روان سنجی آزمون هماهنگی بدن در کودکان پنج تا 14 ساله شهر تهران بود. راهبرد پژوهش، توصیفی و طرح پژوهش، مقطعی بود. تعداد 306 کودک پنج تا 14 ساله به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای از پنج منطقه شهر تهران انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مجموعه آزمون هماهنگی درشت بدن برای کودکان (KTK) بود. برای تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل عاملی، آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی درون طبقه ای، همبستگی پیرسون، تی مستقل و تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. پایایی همسانی درونی برای خرده مقیاس های آزمون KTK، درمجموع چهار آیتم به صورت 0.84 = α بود و دامنه تغییرات ضرایب آلفای کرونباخ در چهار خرده مقیاس آزمون KTK، 61/0 تا 97/0 به دست آمد (برای خرده مقیاس حفظ تعادل در گام برداشتن به عقب به صورت 0.81= α، پرش از روی موانع با لی کردن به صورت 0.93= α، پرش به دو طرف با هر دو پا کنار هم به صورت 0.96= α و جابه جایی سکوها یا صفحه های چوبی در یک جهت به صورت 0.92 = α. پایایی آزمون-آزمون مجدد برای هرکدام از خرده آزمون ها، به ترتیب 0.97 = r، 0.95 = r، 0.95 = r، 0.96 = r و برای مجموع نمره ها، 0.95 = r به دست آمد. ضرایب پایایی درون ارزیاب و بین ارزیاب ها برای مجموع مهارت های هماهنگی حرکتی، به ترتیب برابر با 98/0 و 97/0 به دست آمدند. شاخص روایی محتوا برابر با 91/0 بود و روایی صوری ضرایب همبستگی پیرسون خرده آزمون ها با سن، مثبت و معنادار بود. ضرایب مربوط به پایایی سازه ای و روایی همگرایی مجموع خرده آزمون های هماهنگی حرکتی، به ترتیب برابر با 87/0 و 63/0 بودند. با توجه با تأیید روایی و پایایی آزمون KTK، می توان با اطمینان از این ابزار برای ارزیابی هماهنگی حرکتی درشت کودکان پنج تا 14 ساله تهران استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر زمان بندی تمرین و ریتم شبانه روزی بر یادگیری مهارت فورهند تنیس روی میزبود. پژوهش حاضر ازنوع نیمه تجربی بود. بدین منظور، 40 آزمودنی مبتدی، راست دست و با میانگین سنی 21/3± 22، براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند و براساس انواع مختلف شبانه روزی، افراد به صورت تصادفی در چهار گروه قرار داده شدند. گروه اول (افراد صبحگاهی) تمرین بدنی، گروه دوم (افراد صبحگاهی) تمرین ترکیبی (تصویرسازی حرکتی+ تمرین بدنی)، گروه سوم (افراد عصرگاهی) تمرین بدنی و گروه چهارم (افراد عصرگاهی) تمرین ترکیبی (تصویرسازی حرکتی+ تمرین بدنی) بودند. گروه ها به مدت پنج جلسه مهارت فورهند تنیس روی میز را تمرین کردند و در دو آزمون یادداری در صبح و عصر شرکت کردند. نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری در مرحله اکتساب نشان داد عملکرد آزمودنی ها در جلسات چهارم و پنجم بهتر از سایر جلسات است. بررسی میانگین ها نشان داد که گروه تمرین بدنی صرف صبح فعال ضعیف ترین عملکرد و گروه تمرین ترکیبی عصرفعال بهترین عملکرد را دارند (P<0.001). در آزمون یادداری اول، عملکرد آزمودنی های صبح فعال بهتر از عملکرد آزمودنی های عصرفعال است (P<0.001). نتایج آزمون یادداری دوم نشان داد که عملکرد آزمودنی های عصرفعال بهتر از عملکرد آزمودنی های صبح فعال است. بررسی میانگین ها نشان داد که در آزمون یادداری دوم، گروه تمرین ترکیبی عصرفعال بهترین عملکرد و گروه تمرین ترکیبی صبح فعال ضعیف ترین عملکرد را دارند (P<0.001). یافته ها نشان داد که میزان تأثیرگذاری تصویرسازی و تمرین بدنی بر یادگیری مهارت حرکتی تحت تأثیر گروه های مختلف شبانه روزی فرد و زمان تمرین فراگیر در صبح یا عصر است.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین جسمانی در ترکیب با خود الگودهی از نوع خود مرورگری مثبت (تحت ساختار ثابت و متغیر) بر پردازش بازتحکیم حافظه و انتقال مهارت حرکتی کودکان انجام شد. تعداد 36 دانش آموز دختر 12-9 سال از دبستان مکتبی ناحیه1 شهر قم مهارت پرتاب دارت را آموزش دیدند. از میان 15 پرتاب فیلمبرداری شده (از فواصل 1.5، 2 و 2.5 متری در ترتیب قالبی) در پیش آزمون، ویدئوی خودمرورگری مثبت تهیه شد. یک هفته بعد افراد در سه گروه تمرین ترکیبی ثابت، قالبی و تصادفی تمرین کردند. مقایسه های زوجی میانگین خطای شعاعی پایان اکتساب با آزمون یادداری 24 ساعت بعد از فراخوانی (با ساختار قالبی) نشان دهنده پیشرفت معنی دار مهارت در هر سه گروه تمرینی ( P≤0.05 )، با آزمون یادداری 24 ساعت بعد از فراخوانی (با ساختار ثابت) نشان دهنده پیشرفت معنی دار مهارت تنها در گروه تمرین ترکیبی قالبی ( P=0.016 )، با آزمون انتقال 24 ساعت بعد از فراخوانی نشان دهنده کاهش معنی دار عملکرد در همه گروه های تمرینی بود. بنابراین تثبیت دوباره حافظه حرکتی در طول فرایند بازتحکیم در کودکان رخ داده، تمرین ترکیبی با تغییر پذیری کم (قالبی) باعث هدایت بهتر کودکان به سوی فرایندهای مربوط به باز تحکیم و انتقال حافظه حرکتی در آن ها می شود.

زمینه و هدف: تحکیم حافظه و یادگیری از عوامل تأثیر گذار بر شکل گیری و تحول مهارت های شناختی و حرکتی کودکان است. در پژوهش حاضر ساختار تمرین و فواصل تمرین آسایی (فاصله زمانی بدون تمرین بعد از جلسه اکتساب) دست کاری و اثر آنها بر تحکیم حافظه حرکتی کودکان بررسی شد. روش: تعداد 36 دانش آموز دختر 12-9 سال دبستان مکتبی شهر قم، به طور تصادفی انتخاب و در سه گروه تمرین ثابت، قالبی، و تصادفی قرار گرفتند. پژوهش شامل اکتساب و یادداری تکلیف پرتاب دارت (اجرای آزمون ها در 3 مرتبه زمانی 1 ساعت، 1 روز، و 1 هفته) بود. به منظور بررسی اصول تغییرپذیری و اختصاصی بودن، آزمون های یادداری به سه روش ثابت، قالبی، و تصادفی به عمل آمد. یافته ها: میانگین های خطای شعاعی نشان دهنده پیشرفت مهارت با تمرین های قالبی و ثابت و حفظ پایداری پیشرفت با گذر زمان، تحت تمرین قالبی هستند. با مقایسه های زوجی پایان اکتساب و یادداری مشابه شرایط تمرین برای هر گروه، کاهش خطا (005/0 ≥ P ) تنها بعد از تمرین قالبی دیده شد (تأیید اختصاصی بودن). مقایسه های زوجی پایان اکتساب در هر گروه تمرینی و آزمون های یادداری ثابت، بهبود معنی دار عملکرد گروه تمرین تصادفی و قالبی را در هیچ یک از فواصل تمرین آسایی نشان ندادند (005/0 ≤ P )؛ ولی در آزمون های یادداری به روش متغیر، در هر دو گروه تمرین قالبی و تصادفی بهبود معنی دار (005/0 ≥ P ) مشاهده شد (اصل اختصاصی بودن). نتیجه گیری: تحکیم حافظه و ارتقاء عملکرد کودکان بعد از اکتساب و در تمرین آسایی (حتی یک ساعت بعد) رخ می دهد. علاوه بر این، تمرین ثابت و با تغییر پذیری کم (قالبی) باعث هدایت بهتر کودکان به سوی فرایندهای مربوط به تحکیم و ارتقاء حافظه مهارت حرکتی در آن ها می شود.

هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تعاملی زمان ارائه تمرین های هوازی و قدرتی و ریتم شبانه روزی بر عملکرد حافظه روزمره، گذشته نگر و آینده نگر در جوانان بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح آن پیش آزمون – پس آزمون با گروه های تصادفی بود. تعداد 48 شرکت کننده به طور تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی تی آر ایکس در صبح (12= n )، تمرین قدرتی فیتنس در صبح (12= n ) تمرین هوازی تی آر ایکس در عصر (12= n ) و تمرین قدرتی فیتنس در عصر (12= n ) در دوره تمرینی 2 ماهه (8 هفته ،3 بار در هفته، و هر بار 45 دقیقه) قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه کیفیت خواب پترزبورگ ( PSQI )، پرسش نامه چرخه های شبانه روزی هورن استنبرگ، پرسش نامه حافظه آینده نگر و گذشته نگر و پرسش نامه حافظه روزمره را تکمیل نمودند. از شاخص های آمار استنباطی نظیر آزمون تحلیل واریانس یک راهه در مرحله پیش آزمون و تحلیل واریانس دو راهه در مرحله پس آزمون و آزمون تعقیبی بونفرونی برای تحلیل داده های پژوهش استفاده شد. یافته ها نشان داد افراد شرکت کننده در تمرینات تی آر ایکس در صبح و قدرتی در عصر دارای میانگین بالاتری در حافظه روزمره بود. و افراد شرکت کننده در تمرینات تی آر ایکس و قدرتی در هر دو نوبت صبح و عصر دارای حافظه گذشته نگر ضعیف تری بودند. میانگین عملکرد حافظه آینده نگر و گذشته نگر در تمرینات تی آریکس و فیتنس در دو نوبت صبح و عصر از نظر آماری تفاوت معنادار دارد و افرادی که در صبح فعالیت دارند دارای حافظه آینده نگر و گذشته نگر بهتری نسبت به افرادی که در عصر فعالیت می کنند، دارند. همچنین میانگین عملکرد حافظه روزمره در تمرینات تی آریکس و فیتنس در دو نوبت صبح و عصر از نظر آماری معنادار است و افرادی که در عصر فعالیت دارند دارای حافظه روزمره بهتری هستند (P < 0.05) . انجام فعالیت های بدنی و تمرینات هوازی و قدرتی باعث افزایش حافظه روزمره می شود. در این بین انجام تمرینات هوازی در صبح و قدرتی در عصر باعث بهبود بهتر عملکرد می شود.