روح الله رمضانی

گردشگری مذهبی که گاهی اوقات گردشگری معنوی نامیده می شود، در سراسر جهان جایگاه قابل ملاحظه ای را به خود اختصاص داده است. در این میان، سفر اربعین را می توان یکی از باشکوه ترین سفرهای مذهبی در ابعاد گوناگون دانست. درک درست نسبت به میزان تأثیر عوامل گوناگون بر انجام این مراسم، می تواند سیاست گذران را به اتخاذ سیاست های صحیح و کارامد کمک کند. در این راستا، در مطالعه حاضر تلاش گردید تا به تأثیر برخی از عوامل اقتصادی و دموگرافیکی بر سفر اربعین در سال 1397 پرداخته شود. آمار و اطلاعات از طریق پرسشنامه گردآوری و سپس با استفاده از مدل لاجیت، میزان تأثیر عوامل مالکیت مسکن، سطح درآمد، سن و سطح تحصیلات افراد بر سفر اربعین برآورد گردید. یافته های تحقیق بیانگر آن است که فرضیه های افزایش احتمال سفر اربعین در صورت افزایش سطح درآمد و مالکیت مسکن مورد تأیید قرار نگرفت. در مقابل، فرضیه های کاهش احتمال سفر اربعین در نتیجه افزایش سن و افزایش احتمال سفر اربعین در صورت افزایش سطح تحصیلات مورد تأیید قرار گرفت.

هدف از این تحقیق ارزیابی عملکرد و رتبه بندی هیئت های ورزشی استان قم بود. تحقیق حاضر از نوع توصیفی و گذشته نگر است که اطلاعات به صورت میدانی جمع آوری شد. جامعه آماری تحقیق شامل 41 هیئت ورزشی استان قم بود که به علت کم بودن تعداد جامعه از نمونه گیری کل شمار استفاده گردید. داده های مربوط به سال 1392 هیئت ها جمع آوری گردید. به منظور ارزیابی عملکرد هیئت ها از روش تحلیل پوششی داده ها (DEA) استفاده شد. برای تهیه چک لیست مورد استفاده در پژوهش جهت تعیین مناسب ترین شاخص های ورودی و خروجی از مبانی نظری، پیشینه های پژوهشی، فرم ارزیابی عملکرد هیئت های ورزشی و نظرات 10 تن از متخصصان مدیریت ورزشی استفاده شد. ورزشکاران، بودجه، مربیان و داوران به عنوان شاخص های ورودی و ورزش همگانی، ورزش قهرمانی، رویدادهای ورزشی و فعالیت های آموزشی به عنوان شاخص های خروجی معرفی شدند. اطلاعات مربوط به مؤلفه های ورودی و خروجی در قالب چک لیست جمع آوری گردید. جهت ارزش گذاری برخی شاخص ها از طیف های سه مقیاسی و چهار مقیاسی لیکرت استفاده شد. به منظور بررسی کارآیی هیئت ها از دو روش CCR و BCC خروجی محور، الگوی رتبه بندی اندرسون پیترسون و آزمون تحلیل حساسیت استفاده شد. همچنین از نرم افزارDEA Solver برای تجزیه و تحلیل کارآیی هیئت ها استفاده شد. نتایج نشان داد، 18 هیئت در هر دو الگوی CCR و BCC، کارآ بودند و 10 هیئت اگرچه در الگوی BCC کارآ بودند ولی در الگوی CCR کارآ نبودند. همچنین نتایج مربوط به رتبه بندی هیئت ها نشان داد، در الگوی CCR، هیئت سه گانه و در الگوی BCC، هیئت نجات غریق کارآترین هیئت بودند.

آیا می توان خوانشی واقع باورانه از نظریة تأییدِ بیزی داشت. از آنجا که دست آوردِ کارِ دانشمندان شناخت های غیرقطعی است، واقع باوران باید نشان دهند شناختِ غیرقطعی چگونه می تواند دربارة واقعیتی مستقل از شناخت و شناسا باشد. و از آنجا که شناختِ غیرقطعی پذیرفته ترین صورت بندی اش را در نظریة تأییدِ بیزی یافته است، واقع باوران لازم است نشان دهند که آیا می توان این نظریه را واقع باورانه تفسیر کرد. در این نوشتار، پس از معرفیِ بیزگرایی و واقع باوری، چند استدلال له و علیهِ تفسیرِ واقع باورانه از نظریة تأییدِ بیزی طرح می شود. استدلال می شود که این نظریه در منازعة واقع باوران و پاد واقع باوران بی طرف و بی نظر است، یعنی نه می توان آن را واقع باورانه تفسیر کرد و نه برعکس پاد -واقع باورانه. با این حال، استدلال می شود که شهودی که به طور معمول با تأییدِ علمی همراه است می تواند ما را به سمتِ تفسیرِ واقع باورانه از بیزگرایی متمایل کند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی میزان به کارگیری الگوی مدیریت سایبرنتیک در ادارات کل ورزش و جوانان استان های منتخب کشور بود. این پژوهش، از نوع توصیفی- پیمایشی بوده و جامعه آماری آن شامل کلیه کارشناسان ادارات کل ورزش و جوانان کشور است. برای نمونه گیری از روش نمونه گیری (تصادفی- خوشه ای) استفاده شد. از این رو کارشناسان تربیت بدنی ادارات کل پنج استان به عنوان نمونه تحقیق در نظر گرفته شدند (118=N). استادان مدیریت ورزشی، روایی پرسش نامه را تأیید کرده و از تحلیل عاملی تأییدی برای تعیین روایی سازه استفاده شد و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 89/0 به دست آمد. آزمون کلموگروف اسمیرنوف طبیعی بودن توزیع داده ها را تأیید کرد. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی( میانگین، فراوانی، درصد فراوانی) و در بخش آمار استنباطی از آزمون آنالیز واریانس(0.05>p) و آزمون تعقیبی شکل گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که ادارات کل ورزش و جوانان استان های همدان و قم از عملکرد بهتری در استفاده از الگوی سایبرنتیک برخوردارند وعملکرد اداره کل استان خراسان شمالی ضعیف است.

معرفت شناسیِ اختلاف بحثی زنده در معرفت شناسیِ تحلیلیِ معاصر است. این نوشتار به مفهوم ها و پرسش های مربوط به این بحث پرداخته و پاسخ های موجود را بررسی می کند. دو پرسشِ مرتبط طرح خواهد شد: 1) آیا از نقطه نظرِ معرفتی باقی ماندنِ همتایانِ معرفتی در اختلاف عقلانی است، و 2) وظیفه ی معرفتیِ درگیران در این شکل از اختلاف چیست؟ استدلال خواهد شد که تبیینِ امکانِ اختلافِ عقلانی مستلزمِ رویکردی به عقلانیت است که از یک سو جمع گرا باشد، یعنی سرشتِ جمع گرایانه ی شناخت را به رسمیت بشناسد، و از سوی دیگر پویاییِ شناخت را موردِ توجه قرار دهد. از آنجا که چنین ویژگی هایی بر بسترِ کنش های گفتگو-بنیاد تحقق می یابد، این نوشتار نتیجه می گیرد که شرطِ عقلانی بودنِ اختلافِ همتایان برقراریِ گفتگو در معنای گسترده ی آن است. بر این اساس، در زمینه ی وظیفه ی معرفتیِ همتایانِ اختلاف مند نیز نوشتارِ پیش رو نتیجه می گیرد که وظیفه ی معرفتیِ هریک از همتایانِ اختلاف مند نه تعلیقِ باورِ خود بلکه صرفاً تعدیلِ آن است.

بخش عمده ای از معرفت شناسی ِ دینیِ معاصر را بحث های پیرامون اعتبار یا عدم اعتبار دلیل گرایی تشکیل می دهد. به طور کلی، در معرفت شناسی ِ معاصر گرایشی به رد دلیل گرایی دیده می شود از این جهت که گفته می شود این دیدگاه معیاری بیش از حد سخت گیرانه برای توجیه وضع می کند. در معرفت شناسی ِ دینی مهم ترین واکنش نسبت به دلیل گرایی را می توان در معرفت شناسیِ به ساخته دید که با مبنایی شمردن برخی باورهای دینی داشتن دلیل کافی را برای آن ها ضروری نمی داند و بدین سان دلیل گرایی را در زمینه ی باورهای دینی رد می کند. در این نوشتار استدلال خواهد شد که: 1. دیدگاهی که باورهای دینی را مبنایی می شمارد نمی تواند به شیوة خرد پذیری ایراد خود سرانگی را پاسخ گوید؛ درنتیجه، 2. مبنایی دانستن یک باور دینی به این معنا که یک باور مبنایی در کنار باورهای مبنایی ِ دیگر است قابل دفاع نیست؛ و 3. باورهای دینی را می توان در معنایی دیگر مبنایی دانست: در معنای مبنایی برای کل دعویِ شناخت و نزدیک شدن به حقیقت (رد شکاکیّت بنیادین).