پاردایم پایداری و توسعه پایدار به ویژه در دهه اخیر به محور اصلی مباحث در بسیاری از رشته های علمی تبدیل شده است. به رغم اتفاق نظری که بر روی عناصر اصلی این موضوع وجود دارد لیکن سنجش وضعیت پایداری از چالشهای اساسی بحث محسوب می شود. شاید وجود دیدگاه ها و نظریه های مختلف فکری یکی از دلایل بروز چنین وضعیتی است ولی به نظر می رسد نبود معیارهای مشخص و معین برای تبیین وضعیت پایداری، دلیل قابل قبول تری باشد. از این رو ارایه مشخصه ها و ویژگی های شاخص های ارزیابی پایداری، محور اصلی موضوع مورد بحث در مقاله حاضر را تشکیل می دهد. در ابتدا نظریه های مختلف در مورد ارزیابی و پایداری به طور گذرا مطرح و سپس به اختصار اصول و روشهای ارزیابی پایداری مورد بحث می شود. در ادامه با تاکید بر اصول و اهداف توسعه پایدار و با استفاده از روش اسنادی به طرح معرفهای پایداری می پردازیم. نکته مهمی که به رغم ضرورت، مجال بحث آن در مقاله وجود ندارد، موضوع نسبی بودن مفاهیم و معیارهای پایداری در اجتماعات مختلف انسانی است. آیان می توان با یک سری معرفها و شاخص های معین، مقوله مهمی همچون پایداری را در همه اجتماعات انسانی ارزیابی کرد؟
