آرشیو

آرشیو شماره ها:
۳۱

چکیده

موضوع این مقاله تعلق وجودی انسان در فضای سایبر است. نسبت انسان با فناوری قدیم نسبت ابزاری بود؛ یعنی فناوری ابزار انسان بوده و او تقوم وجودی به تکنولوژی نداشت. اما قوام بشر جدید به تکنولوژی مدرن است. یا به تعبیر دیگر، بشر جدید نسبت به تکنولوژی فقر وجودی یا تعلق وجودی دارد. هیچ یک از ساحت های وجودی او از تکنولوژی مستقل نیست و بلکه سرتا پا قائم به آن است. به عبارت دیگر، در فناوری قدیم بشر از آن استقلال وجودی داشت و بدون آن زندگی می کرد. این فناوری در حد ابزاری بیش نبود. اما قوام وجودی بشر جدید به تکنولوژی است؛ بدون آن حیات فردی و اجتماعی او از هم می پاشد. با استفاده از بحث مناط علیت در فلسفه اسلامی می توان به فهم خاصی از نسبت انسان با تکنولوژی جدید و نیز با فضای سایبر دست پیدا کرد. به نظر می آید که این بحث مدل خاصی در این زمینه به دست دهد که از جهتی فهم این نسبت را از نظر فلسفی ساده تر سازد.  

Existential belonging of human in cyber space

The subject of this article is the existential belonging of humans in the cyber space. The relationship between man and old technology was instrumental; That is, technology was a human tool and he did not have an existence based on technology. But human consistency is new to modern technology. Or in other words, the new humanity has an existential poverty or an existential belonging in relation to technology. None of his spheres of existence are independent from technology, but rather are completely dependent on it. In other words, in the old technology, human beings were independent from it and lived without it. This technology was not more than a tool. But the existential consistency of the new human being is due to technology; Without it, his personal and social life will fall apart. By using the discussion of causation in Islamic philosophy, we can gain a special understanding of the relationship between humans and new technology and cyber space. It seems that this discussion can give a special model in this field, which will make understanding this relationship easier from a philosophical point of view.

تبلیغات