ارزیابی پردیس های درون شهری بر اساس نیازهای بانوان شهروند، نمونه موردی: مناطق شهرداری کرمان (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

از دیدگاه برنامه ریزی و طراحی شهری، گسترش فضای سبز مفهومی وسیع تر از توسعه پوشش گیاهی و بهبود شرایط محیط طبیعی شهر دارد و منظور از آن در واقع نوعی ساماندهی و نظم بخشی به فضاهای پراکنده و متنوع سبز است. در عین حال، برخورداری از عدالت فضایی در بهره مندی از فضاها و پارکهای درون شهری از موضوعاتی اساسی در برنامه ریزی و مدیریت شهرهای امروز است. بر این اساس، در این مقاله موضوع نیازهای بانوان از پارکها و فضاهای سبز شهری و ارزیابی آنها از میزان خدمات متناسب با نیازها مورد توجه بوده است. روش این پژوهش در مرحله نظری توصیفی- تحلیلی و در مرحله ارزیابی روش پیمایشی بوده است نتایج این تحقیق نشان می دهد که در بسیاری از موارد طراحی نامناسب، کمبود تجهیزات استاندارد و لازم جهت رفاه و آسایش استفاده کنندگان، و غیره موجبات تشدید عدم کارآیی مناسب بسیاری از پارک های شهری را برای زنان شهر کرمان فراهم نموده و بر همین اساس تجهیز، ارتقای کیفی و بازنگری در اصول طراحی و خلق فضاهای سبز جدید در جهت همسو شدن با استانداردهای روز و اصول و ضوابط طراحی پایدار از الزامات اصلی شرایط فعلی شهر کرمان قلمداد می شوند. اولویت شاخص های مولفه اجتماعی با یکدیگر متفاوت است؛ به طوری که برای اثربخشی مطلوبتر خدمات حوزه های اجتماعی اولویت اقدامات به شرح زیر می باشد: 1. نیاز به امنیت؛ 2. نیاز به حمایت و مشاوره؛ 3. نیاز به مشارکت و تعامل؛ 4. نیاز به آگاهی و اطلاعات.»