پیش بینی تعهد زناشویی بر اساس باورهای ارتباطی با واسطه گری رضایت جنسی و خودکنترلی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی ثبات زناشویی و سازگاری زناشویی بر اساس تمایزیافتگی خود بود. روش پژوهش: این پژوهش از نظر شیوه پژوهش، از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه 5 شهر تهران در بازه زمانی زمستان 1400 که بطور تقریبی 320 نفر بود. تعداد نمونه از دو مرکز نیز با توجه به جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان به تعداد 175 نفر برآورد شد که با روش نمونه گیری تصادفی ساده، این تعداد از کل جامعه انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه ثبات زناشویی ادواردز، جانسون و بوث (1987)، سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) و تمایزیافتگی خود اسکورون و فریدلندر (۱۹۹۸) بود. داده های حاصل از پرسشنامه در دو بخش توصیف شامل میانگین و انحراف استاندارد و تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که متغیر تمایزیافتگی خود قادر به پیش بینی ثبات زناشویی (31/0=β، 003/0=P) و سازگاری زناشویی (22/0=β، 006/0=P) می باشد. با توجه به مقدار Beta تمایزیافتگی خود سهم بیشتری در پیش بینی ثبات زناشویی زوجین دارد. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که تمایزیافتگی خود قادر به پیش بینی ثبات زناشویی و سازگاری زناشویی می باشد.Predicting Marital Stability and Marital Compatibility Based on Self-Differentiation in Couples
Aim: The purpose of the present study was to predict marital stability and marital compatibility based on self-differentiation. Methods: This research was correlational in terms of research method. The statistical population of the present study was all the couples who referred to the counseling centers of the 5th district of Tehran during the winter of 2021, which was approximately 320 people. The number of samples from the two centers was estimated to be 175 people according to the table for determining the sample size of Krajcie and Morgan, and this number was selected from the entire population by simple random sampling method. The data collection tool included Edwards, Johnson and Booth's Marital Stability Questionnaire (1987), Spanier's Marital Compatibility (1976) and Scouron and Friedlander's (1998) self-differentiation. The data obtained from the questionnaire were used in two description sections, including mean and standard deviation, and Pearson correlation and regression were used for data analysis. Results: The results showed that the differentiation variable is able to predict marital stability (β=0.31, P=0.003) and marital compatibility (β=0.22, P=0.006). According to the Beta value, self-differentiation has a greater contribution in predicting the marital stability of couples. Conclusion: It can be concluded that self-differentiation can predict marital stability and marital compatibility.
تبلیغات
