آرشیو

آرشیو شماره ها:
۱۹

چکیده

Development programs design and operationalize land changes. Although development programs in Iran have been new, interventions in Iranian land have a long history. In other words, the methods of nurturing and exploiting natural and human resources identifiable in indigenous technologies have over time created a specific combination and fabric in the land that reflected the ancient organization of the Iranian land. Therefore, land changes in the Pahlavi era - which result from the implementation of development programs within the framework of modernization- are placed in relation to the organization of the land in the historical background of the country's population. Therefore, the main question of the article is, ‘How did land reform in Iran during the Pahlavi era take shape and what characteristics did it have?’ The present study used descriptive-analytical and critical method. It seems that regarding the external nature of the development programs of the Pahlavi era and their lack of indigenous foundation, the designed land changes lack the characteristic convergence between culture and technology, and neglect and indifference to the vital role of the ecosystem in the mentioned connection. In fact, the findings indicate that land changes resulting from modernization programs were designed and operationalized in confrontation with the pre-modern organization of the land. The interventionist approach in land during the Pahlavi era has resulted in a divergence in the cultural-ecosystem-technology cohesion. The result of this interventionist approach in land during the Pahlavi era has been a divergence in the cultural ecosystem-t

مداخلات غیر بوم شناختی و واگرایی در تغییرات سرزمینی (مطالعه موردی: پی ریزی آمایش سرزمین در دوره پهلوی)

برنامه های توسعه، تغییرات سرزمینی را طراحی و عملیاتی می سازند. هر چند برنامه های توسعه در ایران، جدید بوده اند اما مداخلات در سرزمین ایران، سابقه ای دیرین داشته است. به بیان دیگر، شیوه های پروراندن و بهره برداری از استعدادهای طبیعی و انسانی که در فناوری های بومی قابل شناسایی هستند، در طول زمان، ترکیب و بافت خاصی را در سرزمین پدید آورده بود که آمایش سرزمین ایران قدیم را نشان می داد. بنابراین، تغییرات سرزمینی در دوره پهلوی -که حاصل اجرای برنامه های توسعه در چارچوب مکتب نوسازی است- در نسبت با آمایش سرزمین در پیشینه تاریخیِ الگوهای زیست جمعی در کشور قرار می گیرد. از این رو، سوال اصلی مقاله عبارت است از این که: آمایش سرزمین در ایران دوره پهلوی چگونه شکل گرفت و چه ویژگی هایی داشت؟ به نظر می رسد با توجه به برون زایی برنامه های توسعه دوره پهلوی و بوم پایه نبودن آن ها، تغییرات سرزمینیِ طراحی شده، فاقد ویژگی همگرایی میان فرهنگ و فناوری و غفلت و بی اعتنایی در نقش حیاتی زیست بوم در پیوند یاد شده است. در واقع، تغییرات سرزمینی ناشی از برنامه های نوسازی، در تقابل با آمایش سرزمینِ پیشانوسازی و به صورت غیر مشارکتی، طراحی و عملیاتی شدند. ناتوانی از درک یکپارچه سرزمین و واگرایی در همبست فرهنگ-زیست بوم-فناوری، حاصل این تغییر رویکرد مداخلات در سرزمین در دوره پهلوی می باشد.
آمایش سرزمین ،نوسازی ،زیست بوم ،فناوری بومی ،فضا،

تبلیغات